Out of my League

Chapter 1 : Panimula

Venice P.O.V

"Venice nakatulala ka na naman diyan, don't tell me nag dadaydream ka ulit" Galit na sabi sakin ng pinsan ko.

"Ano namang problema dun Charlotte hanggang sa imagination na nga lang niya ko mapapansin"pagmamaktol ko sa pinsan ko.

"Hay (sigh) Venice naman ihh, dahil diyan sa pag iimagine mo mafafall ka lalo sa kanya tigilan mo na nga iyang kahibangan mo"

"Oo na po lola"mapangasar kong sagot.

"Wag mo nga akong ganyanin gusto mo bang tawagin ko si Kuya Julius dun ka makipag pilosopohan tingnan lang natin kung kaya mo"

"Aish! Ito naman si Char di na mabiro" at nag walk out na nga ang bruha. Di ko nga alam kung bakit patay na patay ako sa taong hindi naman ako kayang magustuhan ni pansinin nga hindi niya magawa magustuhan pa kaya. Bakit ba kasi masyado siyang suplado,di bale na nga lang dadating din ang panahon na mapapansin niya ako kaso parang imposible ata iyon. I'am Venice Cruz 16 years old 4th year highschool mayaman kami may ari kami ng isang Car industry and my Mom is a doctor Pediatrician siya. Kilala ang pamilya namin dahil may mga sarisariling mga kompanya ang mga Tito ko but hindi iyon dahilan para maging mayabang kaming magpipinsan. We have the looks and wealth ika nga nila sabi nila perfect na daw kami o ako pero hindi noh! Dahil lahat kami may flaws at ska hindi ako magustuhan ng taong gustong gusto ko kaya hindi ko masasabing swerte ako.

"Venice may ipapakilala ako sayo"biglang sulpot na sabi ng isa kong pinsan na si James.

"Huh? Ah wag na James hindi na kailangan" sagot ko. Ayoko nga alam nila na may matagal na kong gusto kaso ayaw naman sakin kaya pinapakilala nila ako sa mga barkada nila.

"Ahh. Ganun ba Venice sayang naman nandyan pa naman si Earl sa labas"

"Sorry talaga James pero alam mo naman na may gusto na ko diba".

"Yeah alam ko si Dice right?"

"Oo"sagot ko papaakyat na ko sa taas ng magsalita ang isa ko pang pinsan.

"Venice diba sabi ko sayo limitahan mo iyang nararamdaman mo pa'no ka mag kaka boyfriend kung laging si Dice ang nasa utak mo payong pinsan lang Venice maghanap ka na ng iba its freaking 5 years Venice forget him"supladong paliwanag ni Karl sabay alis.

Mahirap kalimutan ang taong matagal ko ng ginusto sabi ko aa sarili ko nun pag tumungtong na ko sa edad na 16 years old at hindi pa rin niya ko pinansin kakalimutan ko na siya dahil lahat ng nasa paligid ko sinabing kalimutan ko na siya. Ang cliche right parang nasa move on stage ako pero hindi ko naman siya naging Boyfriend pero pa'no ko siya kakalimutan kung nakita ko siyang umiyak nung isang araw.

Flashback

Nandito ako ngayon sa rooftop ng school nag papahangin lang nakaka stress kasi iyong teacher namin sa Math napakataray. May nahagip ang mata ko sa isang gilid OMG nandito si Dice pero bakit parang naiyak siya at nakita ko pang sinuntok niya iyong pader.

"Bullshit Fuck Shit"

Mura siya ng mura dun. Di ko alam pero nasasaktan ako sa nakikita ko ngayon gusto ko siyang lapitan pero natatakot ako. Natatakot akong sigawan niya ko ngayon ko lang siya nakitang malungkot.

"Dice ayos ka lang ba" lakas loob kong tanong sa kanya.

Napalingon siya sakin and as usual naka cold expression na naman siya.

"Huwag ka ng makielam Miss"malamig niyang sagot.

Napaatras ako pero lumapit pa rin ako at hinawakan ang kamay niyang dumudugo.

"Don't touch me" sigaw niya

"No, gagamutin ko iyan dadalhin kita sa clinic"

At iyon nga dinala ko siya sa clinic at ginamot ang sugat niya.

"Bakit ba nangingielam ka miss? Hindi mo nga aki kilala"

Gusto ko sanang sabihin sa kanya na kilalang kilala ko siya pero hindi ko sinabi siguro itatago ko na lang itong nararamdaman ko sa kanya.

"I know you. Dice Reyes right?" Nakangiti kong sagot.

"Tss"

At dun na nga nagsimula ang saya ng buhay ko dahil nung oras na iyon kahit hindi siya masyadong nag salita pakiramdam ko sign na iyon para mapansin na niya ko.

End of flashback

Dahil dun nabigayan ako ng pag-asa pero alam kong pansamantala pero dahil ako nga si Venice Cruz I get what I want.

****************************(
End of chapter 1
Vote and comment.