Stydia~ An Love Story

Dapper~H1

"Pap, ik zei dat ik oké was..."begon Stiles, toe hij de deur opende, totdat hij besefte wie er stond. Het was zeker niet zijn vader. Het was een meisje, en niet zo maar een meisje. De liefde van zijn leven, Lydia Martin. "Lydia...ow wow. Ik bedoel...uh, kom binnen." Ze kwam binnen, je kon duidelijk zien dat ze had gehuild. Niet dat het een verschil maakte; Ze was voor Stiles altijd prachtig. "Wat is er mis? " vroeg hij. Maar eigenlijk wist hij het antwoord al. Jackson. Hij voelde zich slecht, maar ook weer niet. Hij voelde zich alleen slecht omdat zij zich ook slecht voelde. Ook al was ze heel mooi wanneer ze huilde, vond hij het nog steeds niet fijn om haar ongelukkig te zien.

"J-j-j-Jackson." ze kreeg het nog voor elkaar om te huilen voor dat ze in zijn armen viel. Hij hield haar vast voor een paar minuten en leidde haar toen naar zijn bed en zat.

"Ik ga even wat tissues halen." zei hij, als ze knikte. Hij liep de badkamer in en natuurlijk, geen tissues. Dus hij pakte het volgende beste ding dat hij kon bedenken, een wc-rol. Toen hij de badkamer wou verlaten, ving hij een glans op van zichzelf , voor het eerst sinds hij in elkaar werd geslagen door Allison's opa. hij zag er verschrikkelijk uit, net zoals hij zich voelde toen het gebeurde. Het deed pijn, maar eerlijk gezegd, het boeide hem niks op dit moment. Hij was meer verrast door het feit dat Lydia nu in zijn kamer was, op zijn bed. Zo , hij ging terug naar zijn kamer en overhandigde Lydia de wc-rol.

"Ik had zijn sleutel terug moeten geven, maar nu kan ik dat geeneens meer doen. Hij is dood Stiles; hij is d-dood. " zei ze, terwijl ze haar gezicht begroef in zijn schouder, en legde haar armen rond zijn nek. En natuurlijk ging hij mee in de omhelzing, en ging met zijn vingers door haar aardbeien blonde haar. voor zijn gevoel , voelde het heel goed. zo...natuurlijk.

"Het spijt me zo voor je Lydia. Ik was niet echt bevriend met hem, maar ik weet hoe je je voelde over hem" zei hij zachtjes fluisterend in haar oor. ze knikte en snikte nog wat meer. Zo zaten ze voor ongeveer een half uur, wat Stiles natuurlijk niet erg vond.

Maar hij was in de war. Waarom zou zij bij hem komen, in tijd van nood? Waarschijnlijk was iedereen al te druk en wou het ziekenhuis haar niet binnen laten om Jackson te zien. Op de een of andere manier voelde het net alsof ze het gewoon wou. waarom zou ze hem anders zolang wanhopig vasthouden?

"Stiles...ik wil je bedanken voor het steunen van mij, zelfs als ik zo onmogelijk onbeleefd of als ik zo gestoord ben....en..."

Hij sneed haar af in het midden van haar zin en zei; "Lydia, stop. Het boeit niet of je helemaal gestoord bent of een enorm gemeen persoon. Ik zal er altijd voor je zijn. En alles wat ik wil is dat je gewoon gelukkig bent."

"Waarom?" vroeg ze met haar ogen gericht op hem , en nu in zijn licht bruine, bijna mokka gekleurde ogen. Ze waren wonderbaarlijk, prachtig mokka gekleurd met wat vlekjes groen, iets wat ze nog nooit eerder had opgemerkt ervoor.

"Omdat, Lydia. Je bent intelligent, schitterend, moedig en een zorgzame meid. Je verdient het niet om overstuur, verdrietig of bang te zijn. Je verdient het niet met iemand te hebben de je niet behandelt zoals je zou moeten worden. En ik..ik haat het om dit te zeggen, maar Jackson verdient jou niet. Hij gebruikte je gewoon en je was te blind om het te zien door liefde of wat je dan ook ziet in hem. " Hij haalde diep adem. Heeft hij dat nou echt net gezegd? Dat was echt gemeen van hem, en dat kon hij zien aan de blik op haar gezicht. Ze leek gebroken, maar hij zag een lichte glans van hoop in haar ogen. Misschien had hij nu wel gewoon alles verpest, maar het voelde gewoon alsof dat even gezegd moest worden.

"Nee, je hebt het verkeerd." zei ze boos en stond op en begon te ijsberen rond de kamer. Crap. Wat heeft hij gedaan? Hij had nooit zoiets over Jackson moeten zeggen, dat was haar zwakke plek.

Hij slikte. "Over welk deel precies?" Hij keek naar haar; Ze was aan het staren uit het raam, naar de sterrenhemel.

"Ik ben het verrassend genoeg eens met het meeste. Niemand heeft me ooit vertelt over hoe gevaarlijk Jackson voor met is. Ja ik vond, nee, vind hem leuk. Maar ik had altijd al het gevoel dat ik beter dan hem kon krijgen. " Ze draaide zich om naar hem, en keek hem recht in de ogen aan. "Nu hij dood is...lijk het net alsof het lot me wil zeggen dat ik..dat ik... verder moet gaan en gelukkig moet zijn. Hij was gewoon zo gecontroleerd, het geven van deze sleutel was het laatste wat ik moest doen. Op de een of andere manier voel ik me er triest over en ....een beetje opgewonden. Maar je hebt het verkeert over dat dapper gedoe. Ik ben niet dapper."

"Nee Lydia, Je bent dapper. je vertelde met net over hoe je hem controle hebt gegeven en over dat je opgelucht was over dat je alles hebt gedaan. Het was dapper om te zeggen, dat je na zijn dood verder kon gaan en gelukkig kon zijn." hij probeerde om haar gerust te stellen met zijn woorden. hij was oprecht verbaasd toen ze zei dat een deel van haar van hem af wou. Dat alleen al, gaf hem wat hoop.

"Ik weet het niet Stiles..." haar stem stierf weg. ze keek hem aan zo...Schuldig.

"Oh, Oh mijn god. Je was niet verdrietig omdat hij dood is, maar omdat je je schuldig voelt" nu begreep hij het. Ze was opzoek naar comfort en geruststelling , voor dat het oké was om in vrede te zijn met je ex-vriendjes dood. niet dat het hem iets boeide. Eerlijk gezegd, het was waarschijnlijk de beste tijd om nu bij Lydia te zijn. Ze had comfort nodig omdat ze zich schuldig voelen, met blij zijn met haar ex- vriendjes dood en ze kwam naar hem! Stiles Stilinski!

"Ik weet het, ik ben een verschrikkelijk persoon. Ik ben zowat blij met zijn dood." fluisterde ze , terwijl ze draaide aan het venster.

"Nee." zei hij en trok haar aan haar armen en draaide haar rond. Hij keek naar haar en tilde haar kin omhoog zodat ze aandacht zou besteden. "Je moet blij zijn dat je van het af bent, en niet nog een extra last op je schouders hebt. Je mag je opgelucht voelen en je niet belasten met dit schuldgevoel. Daar ben je veel te mooi voor. Wees gelukkig." zei hij in alle ernst. Ze keek hem aan en glimlachte. Ze ging op haar tenen staan en leunde naar zijn gezicht en gaf een kus op zijn wang.

"Dankje." zei ze, terwijl hij probeerde om zijn grijns te verbergen. aan de binnenkant stond hij gewoon dood te gaan, hij stikte bij van het vergeten om te ademen. "Goed gespeelt trouwens." zei ze en knipoogde naar hem. hij was het hele spel al helemaal vergeten, hij herinnerde haar, staan in op de tribune, juichen voor hem, met zijn vader en Scott's moeder. Hij kon het nog steeds niet geloven, Lydia Martin het voor hem gejuicht tijdens een lacrosse wedstrijd. En zij was de reden dat hij scoorde, de manier waarop ze zijn naam uitsprak... ze begon te lopen naar een van zijn kasten. Damn it. De sieraden en de Macy's tas lagen er nog steeds.

"Wat is dit?" vroeg ze. Hij besloot om maar eerlijk zijn.

"Ik kocht een aantal dingen voor je. Voor je verjaardag. Ik kocht iets van Macy's , dus dat zou vast goed zijn. " hij glimlachte nerveus en ze grijnsde naar hem en stond op het punt om iets te zeggen.

Maar toen ging zijn mobieltje af.

p.s. : dit is het enige verhaal wat ik wel zelf het geschreven, kun je wel zien aan de 'super orginele' titel he?...nope...geniet van mijn slechte schrijvers kunsten... bye bye