Stydia~ An Love Story

Verdienen~H2

"Het is maar beter belangrijk Scott." mompelde Stiles, zodat Lydia niet kon merken hoe geïrriteerd hij was. Hij had zo'n gevoel dat snel zo vertrekken, maar het enige wat hij zou was met haar zitten en praten.

"Het is Jackson. Hij leeft." vermelde Scott. Stiles hart zonk gelijk. Hij weet dat Lydia zei dat ze klaar was met Jackson, maar zijn dood zou de relatie beëindigen. Als Jackson nog leefde betekende dat alles nog kon gebeuren tussen Lydia en hem.

"Je weet het zeker?" vroeg hij, niet willend dat het antwoord 'Ja' zou zijn.

"Ja en hij is nog sterker dan hij al was. We zijn nu op weg naar Derek , die ons gaat helpen om dit op te lossen. We hebben Lydia ook nodig , ga haar halen en breng haar zo snel mogelijk samen met jou hier."

"Ja oké, ik zal daar zo snel mogelijk zijn. Bye" zei hij nog en hing op. Hij keek naar Lydia niet naar hem staarde met nerveusheid in haar ogen. Nou hij hoefde haar nu tenminste niet meer op te halen , want ze was al hier. In zijn kamer. Oh god. Hij had er niet eens bij stilgestaan dat Lydia freaking Martin hier in zij kamer was. Nou ja hij wist het wel maar hij had er niet over nagedacht , tot nu toe dan.

"Wat is er mis? " vroeg ze , terwijl ze dichter bij hem kwam staan, het lichtelijk raken van zijn schouder, daardoor stuurde een grote vonk door heel zijn lichaam. Hij had het gevoel alsof hij ging flauwvallen , maar streed er tegen om wakker te blijven.

"Jackson leeft, maar hij is niet helemaal zichzelf. Maar we hebben jou nodig om hem te redden. En we moeten een soort van daarheen, nu meteen." zei hij en pakte haar hand en begeleidde haar uit zij kamer.

"Wacht, ik heb mijn jasje nodig!" zei ze, net toen ze in de Jeep wouden stappen.

"Daar hebben we geen tijd voor , hier neem de mijne. " Hij deed zij jas uit en gaf het aan haar.

"Dankje. " Ze deed zij jas aan, terwijl ze ook nog werd afgeleid doordat hij haar aanstaarde vol fascinatie. Ze was echt prachtig. Hoe deed ze dat terwijl ze zijn jas droeg? Hij had niet eens in de gaten dat ze naar hem staarde.

"Euh... dus gaan we?" vroeg ze , met een opgetrokken wenkbrauw en een lichte grijns op haar gezicht. Gelukkig haalde dat hem al snel uit zijn trance.

"Ja, Ja! laten we gaan. " Het startte zijn Jeep en reed naar het pakhuis. Lydia was nu degene die naar hem staarde. Ze was aan het denken over hoe lief hij wel niet was. Hij maakte zich echt zorgen over haar, dat wist wel zeker. En dat maakte haar voelen zo veel beter over alles, hoewel ze het eigenlijk haatte om het toe te geven. Hij wilde haar alleen maar gelukkig maken. Ze dacht aan zijn jas. Jackson heeft dat nooit gedaan toen ze samen waren, niet dat een big deal was , zo'n simpel gebaar die Stiles deed,maakte haar blij. Als ze bij hem was voelde het op de manier waarop ze behandelt zou moeten worden. Hij wou haar alleen maar gelukkig zien, hij keek altijd over haar uit. Waarschijnlijk gewoon om haar te kunnen bekijken. Zo wanneer hij haar zag staren, keek hij snel weer naar de weg, maar toch keek hij stiekem nog even om te kijken of ze nog steeds naar hem keek. En dat deed ze.

"Wat?" vroeg hij.

"Wat? oh, niks. Waarom vroeg je ernaar?"

"Omdat ik best wel zeker was dat je naar me zat te staren. "

"Nee, ik ben best wel zeker dat ik dat niet deed."

"Oh, oké." zei hij met een teleurstelling. " Laat dan maar. "

"Zo, wat moet in eigenlijk doen?" vroeg ze.

"Geef de sleutel aan hem ,terwijl je in zij ogen kijkt, zodat hij weer in een mens veranderd. Daarna rekent Derek wel met hem af. "

"Waarom moet hij hem doden als mens?"

"Omdat hij niet de hele tijd zo blijft. Hij kan veranderen in een Kanima en dood allemaal mensen, vrienden en klasgenoten. "