bir boşluk vardı içimde 3 senedir olan bu boşluk gün geçtikçe büyüyordu sanki. büyüyor ve nefes alamayacak hale getiriyordu beni hos nefes almak isteyende yoktu .acıydı her tarafım sagim solum onum arkam nereye kacsam pesimdeydi o lanet duygu .ensemde hissediyordum acının boğuk nefesini . kaybetmenin acisydi bu .çocukluğumdan beri kaybetmenin acisi ve korkusuyla yasiyordum adeta. babami kaybettikten sonra başlamıştı sonra bi cig gibi büyümüştü annemlede yakın olamamistim bu yüzden sırf onuda kaybederim korkusuyla.kaç sene yaşamıştım bu yaznlizligi kendi yanlizligimi ama yoktu üç sene öncesine kadar yaşadığımı hissetmistim azda olsa ama şimdi etrafımdaki herşey sacma aletlerden herkez yapma beyinlerden olusuyormus gibi geliyordu bana hoş bundan sonra bununda bir önemi yoktu birkac dakika sonra gormicektim bunları duymayacak ve hissetmeyecektim . bir otel odasindayim şimdi iki gündür hiç kalkmadan oturduğum yataktadim yine. elimde telefon durmadan çalıyordu biliyordum annem arıyordu iki gündür olduğu gibi. ama umrumda değildi çünkü artık bi korku yoktu "uzulurmu acaba? o da birakirmi beni ?onuda kaybedermiyim babami ve onu kaybettiğim gibi ?" düşünmüyordum bunları .biri vardı sadece aklımda kalbimin derinliklerindeki en taze sızım ..poyraz .oda bırakmıştı beni herkez gibi hiç ummadığım anda hiç haketmediğim şekilde . aşıktım ona deliler gibi hemde. oda bana aşıktı hep söylerdi zaten "olurumde seni sevmekten vazgeçmem güzelim" derdi. bundan korkuyordum ışte vazgecmisti şimdi benden olmusmuydu yasiyormuyudu bilmiyordum .3 senedir değil yüzünü görmek sesini dahi duymamıştim buydu beni deli eden hastane odasında bırakıp bidaha gelmemişti yoktu aramıştım bu şehirden gitmişti belkide ülkeden elimde onunla ilgili eski bi kaç fotoğraftan başka birşey yoktu ha birde giderken avcuma bıraktığı o kısa not bir tutam saç ve bir ton acı, yikilis , ölüm ...
yeni hikayemiz hayırlı olsun :) :*
