Uzun zamandan sonra her şey yoluna girmiş gibiydi.Mustafanın kursu devam ediyodu.Emine ve kudret her zamanki gibi ev işlerine devam ediyordu.Mehmette okuluna devam ediyordu o da abileri gibi cok basarılıydı okulda.Abisi gibi bulundugu ilde birinci olmak istiyodu onu örnek alıyodu ne kadar da hayallerine kavuşamamış olsada.Sıcak rüzgarın insanların yüzüne çarptıgı kasvetli bi havanın hakim oldugu bi gündü Rahime köyden misafirlige gelecekdi.Anneannesi de torunlarını çok özlemişti.Evet Rahimenin boy boy cocukları olmuştu sıkıntılı zor hayatına o mahsum cocuklarda katılmıştı.3 erkek 2 de kızı olmuştu.Köy hayatıydı işte ne kadar çok cocuk hele ki erkek cocuk şandı onlar için.En büyükleri Remziyeydi.Digerleri ise Eyyüp,Abdullah,Serkan ve Aynurdu.Remziye 15 yaşındaydı.Annesi gibi güzel bi kızdı.Ve o günde Remziye ve Aynurla annesini ziyarette geliyodu Rahime."kudrettt kapıya baksana ablamlardır.""Hoşgeldin abla oglanlar nerde."Rahime umursamaz bi tavırla"köyde onlar."dedi.Rahimenin yolu uzundu ama kalmasına sadece 2 gün izin veriyodu kocası.Köydü ne de olsa işi bitmezdi.Karanlık cökmek üzereydi "kalkın kız sofrayı kuralım cocuklar gelir simdi"sofra hızlıca kurulmuś yemekler yenilmiş ve toplanmîstı."Ana sana bi şey diyecem ben""söyle kızım ne o yine mi eziyolar seni kızım."Yok be ana ben hamileyim."Çabucak söylemişti artık herkes alışmıştı bu habere 5cocuktan sonra ama her seferinde aynı sevinc yasanıyodu kadınlar arasında niye mi kadınlar arasında bu konular oyle babaya erkek kardeşlere söylenmezdi annesi fırsat bulunca soylerdi,ama pek bi önem teşkil etmezdi cunku kızın cocuguydu baba tarafından böyle düşünülürdü...
