Plân

5.Bölüm "Ekin Su"

Aptallık. Her neyse. Aşık felan olmadım. Bunu kafasına soksun herkes. Sabah okula gitmek istemedim. Tabii ki de annem bi derdim olduğunu anladı. İdama izinsizce gelip sinirlice yüzüme baktı. Annemi ilk kez bu kadar sinirli gördüm denebilirdi.
"O da ne demek oluyor? Açıklama bekliyorum.." dedi yüzüme mânalıca bakarak. Bense zombie tavırlarımla annemi korkutmayı bırakıp "Canım okulda çok sıkılıyor. Gidip alışveriş yapmak istiyorum. Ya da ne biliyim evde boş boş oturmak.." devam ediyordum ki annem sözümü kesti. "Sen ve boş boş oturmak! Ahhaha çok komiksin. Derhal üstünü giy ve okula seni ben götüreceğim." dedi sinirlenerek. İtiraz etmeme fırsat kalmadan çekip gitti. Ya yok hayır geç kalıcam. Kendimi evde oturma pozisyonuna ayarlamışım. Ne diye okula gidiyorum ki? Okul ne yaaa? Eziyet bildiğin. Ben ders çalışmayı severim. Ama bugün bide Fizik var. Tabii ki de Fiziği seviyorum. Ama hoca beni soğuttu resmen. İnsan demek için bir düzine şahit gerekli. Okul kıyafeti desen ilkokul gibi. Her gün aynı kıyafetleri giyiyorum. Kolej olsa ne yazar?? Üstümü giyip saçlarını bağladım. Ben ilk kez saçlarını bağlıyorum. Bundan haberiniz var mıydı? Olmasın. Çünkü ben bu hâlde değil okula aşağıya annemin gözüne dahi gözükemem. Üzgünüm saçım. Sana biraz eziyet edeceğim.
Saçımıda fönledikten sonra çantamı alıp çıktım odadan. Babamla tekrar karşılaşmamak umuduyla aşağıya indim. Ki oradaydı.. Ufff. Şimdi bi ton onu dinleyecektim. Fizik'çiyi dahi dinlemeye razıydım. Babam tam ağzını açacakken "Biliyorum. Biliyorum. Biliyorum." diyerek dışarı çıktım arkamdan annem geldi. "Sen ne saçmalıyorsun yine?" dedi yüzüme bile bakmadan. Arabaya bindim. Ardımdan annem. Geç kalmıştım yine. "Bişey saçmalamıyorum. Babamın yine saçmalamalarını dinleyemem." dedim uzaklaştığımız devasa eve bakarak. "Baban senin iyiliğin için.." sözünü kestim. Ve sinirlenerek " Babam benim iyiliğini felan düşünmüyo anne. Bana babalık bile yapmadı. Arkadaşlarım babalarıyla hergün gezmeye tozmaya gidiyor. Hergün sohbet edip dertleşiyor. Peki ya babam?" soluklandım. Sinirli olduğumu anlamıştı annem. Sustu. Tek kelime bile etmeden okulun önüne vardık. "Param var mı?" dedi yüzüme bakmadan koca çantasından cüzdanını ararken. "Sizin paranıza ihtiyacım yok. Zaten yarın part-time işe başlıyorum." diyerek hızlıca arabanın kapısını kapattım. Annem o şoku atlatamamış olacak ki camı açarak bana seslendi. "Ekin! Hemen buraya gel. İşe felan başlamayacaksın.. Kime diyorum ben?" arkama bile bakmadan yoluma devam ettim. Yol derken yol mu kalmıştı. 1.ders bitmemişti. Kabrine geçtim kahvaltı yapmak için. Ki şunada bir bakın.. Pınar hanımlar teşrif etmişler okulumuza.. Onu görmemezlikten gelerek kantine yöneldim. "Kahvaltılık birşeyler alabilir miyim? Tost alayım ben en iyisi." dedim bana bakan Hayri Amcaya. Tostumu alıp bahçeye doğru yöneldim. "Hey! Ekin Hanım? Selam sabah yok mu?" dedi gülerek. Bende yapay bi gülümsemeyle ona baktım."Selam, sabah." yoluma devam ettim. Arkamdan birşeyler söylendi. Ama duymadım. Duymak istemiyordum. Bahçeye tost yemeye çıktığımda Koray'da ordaydı. Yeliz'le birlikte hem de. Yeni gelmiş olmalılardı. Yoksa ben içeri girerken onları mutlaka görürdüm.
Yanlarına gittim. "Selam!" dedim. Yeliz beni farketmemiş gibi Koray'a bakarak gülüyordu. Koray'sa Yeliz'e mânasızca bakıyordu. 2 dakika boyunca gülen Yeliz'i ve aptalca orada dikilen Koray'ı orada bırakarak okula gittim. Pınar beni gözetliyordu. "Casusluğa mı başladın?" dedim kızgınca. Oysa gayet sakin "Yook. Koray'a bakıyordum. Yakışıklı çocuk. Ne dersin? Ayarlayayım sana? Tam senlik." dedi gülerek. Bense ona aldırmadan sınıfa çıktım. Kapıda biraz bekledim. Sonra Koray geldi yanıma. Görmemezlikten geldim. "Ekin. Özür dilerim. Sana söylemeliydim. Ama Pınar izin vermedi."
"...Neyi?" derken titriyordum sanki.
"İşte.. Şu plan.. Beni sana.." Pınar. Pınar. Pınar. Ölseydinde gelmeseydin. Koray söyleseydi şunu. Planlarını.
"KORAY!? Hadi gel konuşacaklarımız var.!"

YORUM VE LİKE. UNUTMAYIN :*