Wedding Nightmares

C4: Bloody Viand

Chapter 4

Alicia's POV

Sa pagkakatanda ko, nangako ako sa sarili ko na hindi na ako iinom pa ng kahit anong may alcohol, but now what happened? Sa susunod ba kailangan may cross my heart and hoped to die na ako para lang sumunod? Haaayyy...the next time this would happen, I'm sure it will be the worst of it all.

Worse than me getting kidnapped by a taxi driver.

"Where the heck am I?!" sigaw ko as soon as I opened my eyes and registered my surroundings which I expected to be my room and not the backseat of a car.

Biglang tumigil yung kotse na sinasakyan ko kaya napasubsob ako sa may likod nung harap na upuan. Muntik pa nga akong malaglag and considering na narrow yung kotse, muntik narin akong matrap sa may tapakan.

Napatingin ako sa harap ko while glaring at the guy. The F! Sino to?

"S-sino ka?"

Dali-dali kong tiningnan ang katawan ko and thank goodness at suot-suot ko parin ang mga damit ko. Hindi ko alam ang gagawin ko kung may something na nangyari sakin.

"And where am I?" Dagdag ko pa habang nakatingin sa may bintana nung kotse na katapat ko lang. Narinig ko siyang bumuntong hininga.

"Una sa lahat miss, ako si Anton pero pwede mo naman akong tawagin na Ton-Ton. Andine ho tayo sa Batangas. Gets?" sabi niya in a Bisaya tone with the signature high tone at the end of the sentence.

I stared at him. Syempre habang nanlalaki ang mga mata.

Did I just heard him right? Batangas  and not Manila?

If ever man na nag-aaral talaga ako which I would say I did, Batangas is like a hundred and ten kilometers away from Manila. Hindi siya parang Cavite na kapitbahay lang at Makati na kaya mong puntahan kapag nilakad mo. In short, hindi siya malapit. And who in their right mind would travel from Manila to Batangas? 

He alone would. Nagawa niya ngang gawin yun ngayon eh.

"H-how..."

"Wala ga ho kayong maalala kahapon? Kahit katiting la ang?" tanong niya ulit.

Umiling-iling ako. "Ang naaalala ko lang ay kasama kong umiinom ang—wait! Bakit ako nagkekwento?" I said as I shot back at him. "J-just take me back to Manila."

"HUWATT?! Hoy miss, ano ka, sineswerte? Hindi ko yun gagawin para la ang sa isang babaeng katulad mo neh!" sabi niya sabay harap sakin. Inilapit pa nga niya yung mukha niya sakin kaya nailayo ko yung akin.

In fairness, kahit driver lang siya may mukha parin. He actually looked young.

But oh well, I've seen best.

Allan and him...

"I-i'll pay you. Kahit magkano."

"Hah! Ano, mayaman ka ga? Hindi ga halata!" sabi niya na parang natatawa.

Aba loko to ah. So anong iniisip niya sakin, taong grasa? I am not a BEGGAR and I will never be.

I narrowed my eyes at him. "Bakit, hindi ka naniniwala?"

"Hindi."

I was about to shot a comeback at him nung maisip kong it's not even worth it. Mag-aaksaya lang kami ng laway at oras sa AWAY na to imbis na dinadrive na niya ako pabalik ng Manila. Agang-aga nga naman may kaaway na ako kaagad. At saka ang sakit din ng ulo ko kaya huwag nalang.

I sighed. "Ton-Ton," sabi ko using his nickname habang nakatingin sa mga mata niya. "I really really REALLY need to get back to Manila. Kung kailangan kitang bayaran ng sampung libo gagawin ko basta lang maibalik mo ako. Please."