Sokak Dövüşü

Zaman

  Merhaba arkadaşlar , kapak konusunda bana yardımcı olabilecek birileri varsa mesaj atabilir mi ? Şimdiden çok teşekkür ederim.  Iyi okumalar.

Geceleri hayal kurmak için erkenden yatağa uzanırdım. Olmak istediğim kişiyi hayal ederdim. Her seferinde aynı kişi olurdum. Savaş' ın aşık olduğu kadın. Onunla göz göze gelince korkmayan onu gözleriyle esir alan bir kadın olmak isterdim.

Şuan hayalim kısmen gerçekleşmişti. Onunla göz göze gelmiştim ancak ne aşık olduğu kadındım ne de onu gözlerim ile esir alıyordum. Şuan olsa olsa küçük bir kız çocuğuydum.

Savaş a bakarken Gözlerinde ufak bir etkilenme görmemiştim sadece şüphe vardı. Donuk bakıyordu. Benden bir cevap beklediği belliydi. Ama ona vereceğim bir cevap yoktu. Ya da vardı ama ben nasıl anlatacağımı  bilmiyordum. O yüzden anlamamış gibi yapmaya karar verdim.

"Pembe dudak mı?" Dedim. Ve şaşırmış gibi yaptım. Savaş :

"Aynen " dedi ve alayla güldü. Yapmak istediğim şeyi anlamıştı. Ama her zaman ki ikna yeteneğimi kullanmaya calışacaktım. Ona o gün ki beni tanitamazdim.

"O ne demek ?" Diyince gülümsemesini bozmadan ,

"Sen daha iyi bilirsin."Dedi.

"Hayır bilmiyorum " dedim ve ayağa kalktım. Ödevler bitmişti. Bir daha asla görüşmeyecektik. Bu ne kadar canımı yaksa da bir an önce buradan kacmalıydım. Eşyalarımı toplarken birinin beni çekmesiyle dengemi kaybettim. Korku ve öfkeyle Savaş'a baktım. Saçlarım dağılmıştı ve görüş açımı kapatıyordu. 

Savaş yavaşça saçımi düzeltirken nefes almayı unutmuştum. Gözlerimi kaçırmadan ona bakmaya başladım. Gözlerinin kahvesi beni büyülerken dudaklarımı yaladım. Gözleri her zaman donuk olsa bile bir duygu vardı. Sanki gizlenmişti. Ve gün yüzüne çıkacağı günü bekliyordu. Onun duygularını çıkaracak kişi kimdi bilmiyorum ama çok şanslı olduğu kesindi.

Birden bir cesaret geldi. Ona o gün ki kızın ben olduğumu itiraf edecektim. Aşık olduğumu ve onun için her şeyi yapabileceğimi söyleyecektim.  Agzımı araladım. Ve avuç iclerimi dizime silip kendimi konuşmaya hazırladım.

" Ben ..O gün " diye konuşmaya başladığımda bir ses konuşmamı böldü.

"Savaş beni arkadaşınla tanıştırmayacak mısın?"

Arkama döndüğümde ellili yaşlarda bir adamın bana baktığını görünce utanmıştım. Muhtemelen babasıydı. Saçları dökülmüş ve beyazlamıştı. Ayrıca omuzları da düşüktü. Ancak tüm bunlara rağmen yakışıklı görünüyordu.

Savaş ellerini ensesine götürüp ofladı. Bu durumdan rahatsız olduğu belliydi. Huzursuzca adama baktım açıkçası ne yapmam gerektiğini bilememiştim.

"Baba neden erken döndünüz? " Diyen Savaş a baktım.  Sesi fazla sert çıkmıştı. O yüzden kafamı çevirdim. Ve bir daha oraya bakmama kararı aldım.

"Erken dönüp sürpriz yapmak istedik " dedi Savaş'ın babası. Sesinde biraz kırgınlık vardı.Bu üzülmeme sebep olmuştu. Ortamı yumuşatmak için  Adama doğru ilerleyip yanaklarını öptüm. Elini öpmeyi de düşünmüştüm ama o kadar yaşlı birisi değildi.

" Ben Deva efendim " dedim. Sonra gülümseyerek devam ettim." Memnun oldum "

İlk önce tepki göstermeyince yanlış bir şey yaptım diye çok korktum. Adamın gözlerine beklenti içinde bakıyordum. Gülümsemem ise hafif bir şekilde solmuştu. Başımı ayaklarıma çevirdim. Bu ayakkabıların her noktasını ezberlemiştim. Utangaç insanların en önemli özelliklerinden biri de buydu sanırım.