Kucuk dunyamda buyuk bosluk

İlkler herzaman hatırlanır derler...

Doktor bana durumun kötü oldugunu soyledi. Bana dedigi terimleri acikladiginda bunu anladim Can'in beyni yavas yavas kendini yok etmeye basliyormus. Artik vucudu buna dayanirmi bilmediklerini soyledi. Bunlari duydugumda oldugum yere çömeldim agzimi acamiyordum gozlerimden yavas yavas gözyaslarim akmaya basladi butun kemiklerim butun vucudum kasilmisti. Doktorlar geldi kollarimdan tuttular en son hatirladigim sey buydu. Gözlerimi actigimda basimda konusan doktorlari buldum. Bana sakinlesmem icin igne yapmislar. Bana vucudumun cok yoruldugunu artik stres yapmamami soylediler. Yatagimdan kakmama izin vermediler beni 24 müşade altinda tutacaklarini soylediler cunku uyurken sinir krizi gecirip yere düsüp kafami vurup bayilmisim. Basim cok agriyordu ama tek dusundugum Can'ın ne olacağıydı.. Onun iyilesmesi icin herseyimi verirdim yani ameliyatnan düzelseydi su an o parayi bulmaya calisir olurdum. Neden ben hep hayatta boyle oluyordum? Neden ben hep üzulen kisi oluyordum? Benim gunahim neydi? Neden her sevdigim insan benden gidiyordu? Neden? Bunlari dusunurken eski bir sevdigim cocuk aklima gelmisti. Orta okuldum. Baska okuldan sevdigim cocuk vardi. Bir gun ona baskasiynan ciktigi icin hayirlisi yazmistim ama ayrilmistilar öyle konusmaya baslamistik. Ona eskiden olan hislerim geri gelmeye baslamisti hatta beni kendine daha cok baglamisti konusdugumuzun 1. haftasi eski ciktigiyla öpüsmustu onu affetmetmistim cunku daha yeni konusuyorduk ve yaptigindan o da pismandi. Konusmaya devam etmistik. Ona daha cok baglanmistim hemde daha cok. Beraber sarkimiz vardi. Onu bana beni ona hatirlatan icecegimiz vardi. Beraber sacmaliyorduk. Ona sarilmistim sarildigimda butun sorunlarim gidiyordu kalbim hizli atiyordu kokusunu icime cekiyordum cunku biliyordum birgun elbet gidecegini. Yurtdisina gidecegimde bana beni cok ozleycegini soylemisti beni cok sevdiginide benimle konusmadigimda benim yoklugumu hisseddiginide soylemisti. Sonra birgun bir arkadaşım bana bisey soyleyecegini ama uzulmeyecegimi soylemisti. Sevdigim cocuk baskasindan hoslaniyormus dunya benim icin o saat durmustu nasil olabilir o kadar ay konusmustuk o kadar kolaymiydi beni silmek o kadar kolaymiydi onu bana tercih etmek. Aglamistim hemde cok kendimi yemege vermistim butun gun Cem Adrian dinliyordum butun gun bizim sarkimizi dinliyordum. O gitmisti, ilk askim gitmisti. Baskasini tercih edip gitmisti. Sonra bana beni cok ozledigini soyledi 2 gun sonra baskasindan baskasini sevdigini ogrendim yikilmistim agladim gozlerim kizarana kadar agladim. Sonra elime kalemimi aldim ilk defa yazmaya baslamistim yazdigim sey buydu

"Kimsenin vazgecilmezi olamadigin icin, geri sevilmedigin icin, verdigin degeri geri alamadigin icin belkide cok uzuluyorsun belkide bütün gün agliyorsun. Kaybettigin kisileri ozleyebilirsin hemde cok,eski mesajlarina bakip artik öyle olamayacaginiz icin aglayada bilirsin. Sen güzelsin artik kendini yargilama. Kabullen o gitti o artik yok. Yanina bak! Geride birakdigin insanlara bak! Onlar senin yaninda. Seni seven insanlari bul. Sen kimsenin ikinci secenegi olmayi hak etmiyorsun. Yaninda seni seven insan varsa senin icin uzuluyorsa onu asla birakma baskasini arama. Sil gözyaslarini,mutlu ol ve gencligini yasa."

Yazarken agliyordum. Ne zaman mutsuz olsam bu yazdigimi okuyorum eger mutsuzsan sende oku. Ilk defa sevdigim kisiyi kaybetmistim simdide sevdigim kisiyi kaybedemezdim...