Vanavond kom ik je halen

Hoofdstuk 21

Zes minuten en negentien seconden. De cijfers op de klok verspringen elke seconde die wegtikt. Ik ga bij mezelf de hele opdracht nog een keer na. De afdaling, de gammele plank boven de hete lava en de weg terug omhoog. Heb ik iets verkeerd gedaan? Zijn we iets vergeten? Waarom stopt die timer niet met tikken?

Ik ga zitten en probeer van het mooie uitzicht te genieten, maar ik blijf een ongerust gevoel in mijn onderbuik houden. Stil zitten gaat niet. Iets klopt er niet en ik moet weten wat. Ik bekijk alles secuur. Het kastje met de aftikkende klok, de plank in de vulkaan en de bedrading die de grond in loopt. Ik laat mijn hersenen kraken, maar ik kom maar niet op de oplossing. Ken je dat gevoel dat je iets wel weet, maar er met geen mogelijkheid op kan komen? Net op dit moment moet dat mij weer overkomen.

Ik loop naar Jesse. Hij zit op een rotspunt en staart in de verte. 'Hoi', zeg ik. Hij kijkt op, uit zijn gedachten verstoord, en hij zucht. 'Er klopt iets niet', zegt hij dan. 'We hebben zes minuten over. Dat is veel te veel voor een opdracht.' Ik knik ongerust.

'Ik weet het. Ik denk er al een hele tijd over na, maar ik kan er maar geen vat op krijgen.' Mijn ogen dwalen af naar de tikkende klok. Vier minuten. De tijd vliegt en vertraagd tegelijk.

'Denk eens hardop', zeg ik tegen Jesse. We moeten dit samen doen. De enige manier om alle opdrachten te halen, is samenwerken als een goed team.

'Oké, als jij denkt dat dat helpt', antwoordt hij en hij draait zich naar me toe. 'De opdracht was om af te dalen in een vulkaan om een viercijferige code te ontdekken en zo de tijd te stoppen. De code hebben we, die hebben we ook goed, denk ik, maar de tijd stopt niet met tikken. Iets is er niet goed. We hebben nog maar drie minuten om daar achter te komen, anders barst de vulkaan uit en verdampen we binnen een fractie van een seconde.'

De manier waarop hij het zegt, maakt me bijna aan het lachen. Het lijkt wel een sarcastische opmerking uit een overdramatische televisieserie. Maar tegelijkertijd bezorgt het me kippenvel, omdat ik weet dat dit geen goedkope serie is. Dit is echt.

Meteen schieten er allerlei beelden voor mijn ogen van heftige vulkaanuitbarstingen en explosies. En dan, tussen de beelden door, valt het kwartje. De alarmbellen in mijn hoofd gaan rinkelen en de lampjes branden. Ik heb het. Ik weet het eindelijk.

Ik kijk Jesse aan en ik zie in zijn ogen dezelfde twinkeling die ik nu zou moeten hebben. Ik weet dat hij het weet.

De puzzelstukjes zijn eindelijk op de juiste plek gevallen. Deze vulkaan is niet echt. Het is allemaal nagemaakt door mensen die ons willen laten geloven dat het echt is. Ze willen ons doodsangsten uit laten staan. En daarom bouwen ze een gigantische vulkaan die ze met één druk op een knop kunnen activeren. Waar je zelfs tot één meter boven de kokend hete lava kan komen, zonder enige vorm van bescherming. Die een perfect ronde krater heeft en precies even steil naar beneden loopt. Een nepvulkaan die over twee minuten geactiveerd zal worden.

Ik schiet wakker uit mijn fantasieën en zie dat Jesse, verstandig als hij is, alweer tot actie is overgegaan. Hij staat voor de camera die aan de klok is bevestigd en zwaait.

'Hallo, kunnen jullie me zien? We weten dat dit allemaal nep is. Jullie kunnen de klok uitzetten, hoor.' Hij glimlacht nog even breed naar de camera en een paar seconde later houdt de klok op met tikken.

----------------------------------------------

De volgende dag zitten we samen aan de rivier. We hebben van touw een visnet gemaakt en die bevestigd tussen twee stenen in het water. Het enige wat we nu hoeven te doen is wachten. De vissen vangen zichzelf.

Na een tijdje hijsen we het net omhoog en op het gras naast onze tent bekijken we onze vangst: wat stukjes mos en stenen, kleine schelpjes en drie glibberige vissen. Maar als we het net wegleggen, valt mijn oog op een klein propje aan de zijkant van het net. Het is papier. Ik stoot Jesse aan en vouw het propje heel voorzichtig open. Het papier is vochtig en scheurt daardoor aan alle kanten doormidden, maar de boodschap blijft duidelijk. Met zwarte stift is op het papier geschreven: DEAL?

O ja, Mark. Nog een zorg erbij. Maar dit hebben we al uitvoerig besproken: we nemen het risico. Ik steek mijn wijsvinger in de modder van naast de rivier en schrijf daarmee op het papier: JA. Met wat hulp van Jesse die het zicht van de camera blokkeert, leg ik het stukje papier op een stuk hout en laat het als een bootje over de rivier varen.

Even genieten we van de rust en drijven rustig rond op de rivier. Maar ze kunnen ons blijkbaar niet nog wat langer rust geven, want op gegeven moment klinkt er een hoog gepiep uit de speakers: het teken dat er een nieuwe boodschap op ons staat te wachten.

Snel klimmen we op de kant en bibberend luisteren we naar de nieuwe boodschap:

'Beste Jesse en Floor. Jullie zitten hier nu bijna een maand. Het was een maand vol beproevingen. Jullie hebben drie lastige opdrachten over jullie heen gekregen, die jullie alle drie met succes hebben afgerond. We hebben jullie getest op doorzettingsvermogen, moed, inzicht en stressbestendigheid. We hebben gezien dat jullie risico's durven te nemen als het nodig is en kalm blijven, ook al staan jullie onder tijdsdruk. Aan fysieke kracht ontbreekt het jullie niet en jullie hebben hersencellen genoeg. Maar dat alles deden jullie met zijn tweeën. Vier weken geleden hebben jullie besloten om dit avontuur met zijn tweeën aan te gaan, wat weer laat zien hoe slim jullie zijn. Maar kunnen jullie dit ook als je elkaar niet hebt? Kunnen jullie dit alleen?

Dat mogen jullie de komende drie dagen laten zien. Jullie zijn klaar voor de laatste opdracht: de finale. Jullie zullen alles wat je hebt moeten laten zien om deze opdracht te laten slagen. Deze opdracht duurt drie dagen. Morgenochtend om twaalf uur ligt hier voor jullie beide een GPS klaar, met de coördinaten van de plek waar jullie elkaar over drie dagen hopelijk weer zullen zien. Onderweg komen jullie langs een aantal punten waar jullie een opdracht moeten uitvoeren. Heb je deze finale opdracht gehaald, dan komt er eindelijk een einde aan jullie tijd hier en mogen jullie hier weg. Veel succes.'