An act of love with mysteries

Proloog

Zwetend word ik wakker uit één van die vreselijke nachtmerries. Ik moet toegeven dat ik deze steeds vaker heb. Waar ze vandaan komen heb ik geen idee. Ook kan ik de nachtmerrie zelf niet onthouden. Alleen wat kan ik er tegen doen? Diep vanbinnen ben ik helemaal in paniek, maar m'n lichaam blijft roerloos rechtop zitten. Gelukkig heeft niemand mij gehoord. Nou ja dat hoop ik eerder. Één groot voordeel is wel dat ik op de deel van een boerderij slaap.

Zie de deel als een aangebouwde schuur aan het woongedeelte van een boerderij. Vroeger werden hier varkens, kalveren of ander vee apart gehouden van de rest van het vee. Tegenwoordig zie je het niet veel meer op een boerderij. Alleen mijn familie heef het een andere functie gegeven. Namelijk in deze schuur zit een ieniemienie huisje, zo ieniemienie is het eigenlijk ook weer niet. Het is een best grote woonkamer met nog een grote luxe keuken erin. Op de begane grond zitten er ook nog twee deuren. Waaronder een van mijn inloopkast is en achter de andere deur zit de trap naar boven. Die trap is voor de eerste drie treden recht omhoog dan sta je op een plateau. Rechts van je heb dan weer en deur en links van je ga je naar de eerste verdieping. Deze deur leidt opnieuw naar mijn inloopkast. Het is geen fijn idee om alleen in handdoek dan door je woonkamer te lopen en te bedenken dat iedereen je kan zien omdat driekwart van de muren glas zijn. Er zitten wel gordijnen voor, maar toch, het gaat voornamelijk om het idee.

Bovenaan de trap ben je gelijk in mijn slaapkamer, daar staat heel simpel, een mooi tweepersoonsbed, ook nog een kast met van alles, een groot grijs bureau en niet vergeten mijn badkamer welke modern is ingericht. Nee, ik mag zeker niet klagen over waar ik woon.

Mijn eenvoudige gedachte dat ik veilig in mijn eigen slaapkamer zit, naast het besef dat echt niemand mij gehoord zou kunnen hebben. Zakt mijn innerlijke spanning al lichtjes. Helder nadenken lukt dan nu ook wat beter. Langzamerhand kan ik steeds beter adem halen. In tegenstelling tot mijn gedachtes die krijg ik maar niet onder controle. Het is één grote chaos nog in mijn hoofd. Er schiet dan ineens een idee bij mij te binnen. Door wat te doen wat me ooit een keer is verteld als je een nachtmerrie of paniekaanval heb. Dat is: schrijven.

Zelf heb ik er nog nooit echt behoefte aan gehad, om alles van me af te schrijven. In dat opzichte eens moet de eerste keer zijn, toch? Nog één keer diep in- en uitademen. Daarna gooi ik de warme deken van mijn onder lichaam af.

Héél voorzichtig laat ik mijn blote voeten in aanraking komen met de koude vloer. Zodra ik mijn beide voeten op de vloer heb geplaatst. Loop ik zo geruisloos mogelijk naar mijn bureau. Uit het laadje pak ik papier en een pen. Ploffend ga ik zitten op mijn bureau stoel. Dit had ik nog nooit gedaan. Waar in godsnaam moet ik over schrijven en waar moet ik beginnen? De enige optie die ik verzonnen krijg is, bij het begin. Daar bedoel ik dan ook letterlijk het begin mee. De grip op mijn pen verstevig ik nog één keer wat extra, voordat ik begin met schrijven. Ik begin dan ook heel simpel:

'Mijn naam is Sofie Hagelstijn. Ik ben bijna achttien jaar. Soof, zo wordt ik door bijna iedereen genoemd. Ik ben ongeveer 1,78 m lang. De kleur van mijn haar is donker blond en ik heb blauwe ogen. Ik vind mezelf te dik, maar niemand geeft me daar gelijk in. Ik zat vorig jaar op vwo 5, alleen nu zit ik op havo 5. Tja, de mensen op vwo 5 waren niet zo mijn type. Laat ik het daar maar op houden.

Mijn ouders hebben een hele grote pensionstal met paarden. Daarnaast hebben ze een paardenpraktijk waar alles kan. Van top kwaliteit paardenarts tot hoefsmid. Zij kunnen alles op één ding na, zeggen ze altijd. Wat zij missen, heb ik wel. Tenminste zo zien en brengen zij het over. Volgens hun heb ik een gave. Blijkbaar ik voel ze aan, praat met ze, stel ze op hun gemak en ik kan de moeilijkste paarden aan. Als je het mij vraag is dat allemaal maar flauwekul, maar dat is volgens hun absoluut niet zo. Hun bijnaam voor mij is dan ook:"Horsewisper". Twee dingen hierover. Één: ik kan het niet uitstaan als ze dat zeggen. En twee: als ze me dan een bijnaam geven, kunnen ze dan niet een originele naam verzinnen? Maar goed, het is allemaal niet zo erg als het lijkt. Dat komt omdat, ze bijna altijd aan het werk zijn. Plus van hun mag bijna altijd alles. Deze twee in combinatie komt altijd wel goed van pas als je net iets te laat thuis bent gekomen. Ik spreek uit ervaring namelijk.