Πάντα υπάρχει για κάθε άνθρωπο μια πρώτη ημέρα ... Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι η πρώτη μέρα στην δουλειά ή να είναι η πρώτη μέρα που είδε κάτι ή κάποιον ... Εμένα απλά είναι η πρώτη μέρα στο σχολείο . Ακούγεται σαν κάτι απλό αλλά δεν είναι - η πρώτη μέρα στο γυμνάσιο - τίποτα δεν είναι απλό , όλα έχουν τις συνέπειες τους , τα στραβά τους αλλά και τα καλά τους .
Αυτό το ... πως να το πω ?Ψυχρό συναίσθημα που ένιωσα μόλις ξύπνησα και ήξερα ότι σήμερα θα είναι μια νέα μέρα . Φοβόμουν πως θα τα κάνω μαντάρα , εξάλλου ήμουν πρωτάκι - από τους μικρούς του σχολείου - όπως στις ταινίες που οι μεγάλοι είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο .
Μόλις πάτησα το πόδι μου στην αυλή του σχολείου ήταν σαν να σταματήσει ο χρόνος και μου ερχόντουσαν εικόνες μπροστά στα μάτια , και μια φωνή μέσα μου έλεγε 《 τώρα πια είμαι μεγάλη ... Κάθε βήμα με προσοχή . Παναγιώτα τώρα είναι η στιγμή 》
Όλα αυτά πέρασαν ... μπήκα μέσα αλλά δεν ήξερα κανέναν , εκεί που έτρεμα σαν το ψάρι ... ξαφνικά ένα κύμα ελπίδας σαν σαν ..... Δεν μπορώ να το περιγράψω !!! Ήταν εκείνος ! Ένα αγόρι που είχα γνωρίσει πριν το καλοκαίρι αρχίσει. Τον λεγαν Γιάννη , δεν ήταν πολύ όμορφος ... Απλά είχε κάτι ο τρόπος που περπατούσε , ο τρόπος που μιλούσε , μα ... πιο πολύ τα μάτια του . Μπορεί να είχαν ένα συνηθισμένο χρώμα , μα απο όλα τα αγόρια που βρίσκονταν εκεί εμένα αυτουνού τα μάτια μου χαμογέλασαν και μου δείξανε την ευαισθησία που μπορεί να κουβαλάει ένα αγόρι μέσα του .
Δεν με χαιρέτησε , γιατί δεν γνωριζόμασταν πολύ (- μόνο δύο φορές τον είχα δει στο φροντιστήριο που πηγαίνω -).Μετά από λίγο βρήκα την φίλη μου , την Κατερίνα . Καθόμασταν μαζί με τα παιδιά που ήμασταν στο δημοτικό σχολείο μαζί ( εγώ , η Κατερίνα , ο Θάνος , ο Κώστας , ο Σταμάτης , ο Βαγγέλης , η Μαριλένα και άλλοι ... )και συζητούσαμε για το σχολείο και ότι ξέραμε από τους δασκάλους που θα αντιμετωπίζαμε , μετά μέσα στις τάξης .
Αφού χτύπησε το κουδούνι και τελείωσε ο αγιασμός ... όλα τα παιδιά που ήταν στη δεύτερα γυμνασίου και τρίτη γυμνασίου μπήκαν μέσα . Έξω μείναμε μόνο τα " πρωτάκια " άρχισαν να μας χωρίζουν , όλοι χωριστήκαμε , ελάχιστοι μπήκαν στο ίδιο τμήμα .
Εμένα δεν με ένοιαζε τίποτα , το μόνο που σκέφτομουν ήταν το χαμόγελο του και έλεγα από μέσα μου 《 μακάρι να μας βάλουν στο ίδιο τμήμα , το μόνο που ήθελα ήταν να μου χαμογελάει και ακόμη περισσότερο να βλέπω τα μάτια του να γεμίζουν την ημέρα μου 》
Ευτυχώς ! Μπήκαμε στο ίδιο τμήμα . Όμως δεν ήξερα με ποιον να κάτσω δεν ήξερα κανέναν ... πάλι καλά στο βάθος του τούνελ φάνηκε ο Στάμος , ένας παλιός συμμαθητής μου ( τι παλιός ... περσινός ) και καθίσαμε μαζί . Ένιωσα άνετα και ταυτόχρονα αμήχανα γιατί στο απέναντι θρανίο καθόταν ο Γιάννης μαζί με τον κολλητό του (- τον Θεοφάνη -)
Το σχολείο ήταν τόσο μεγάλο που χανώμουν στις άπειρες αίθουσες , το μεγάλο προαύλιο που χωρειζόταν σε τρία μέρη ( μπροστά που ήταν η είσοδος , πίσω που ήταν το κυλικείο και τα τραπέζια του σχολείου και η μεσαία αυλή που ενώνονταν η δύο αυλές ). Εμένα η αγαπημένη μου ήταν η μεσαία , γιατί ήταν γεμάτη με φυτά , αν και άργησα να καταλάβω το καλό που μου έκανε η ένωση μου με εκείνο το μέρος ... Μάλλον επειδή δεν περπατούσα καθόλου για να πάω πίσω στο κυλικείο . Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ίσως αρνητική , πίστευα ότι εκείνο το μέρος ήταν μόνο για τους μεγάλους και για τους δημοφιλοίς ( το πίσω προαύλιο ).
Ωστόσο δεν σταμάτησα να τον κοιτάω , γιατί ήξερα πως μπορώ να τον έχω κοντά μου και ,τουλάχιστον να τον βλέπω , για άλλα περίπου έξι χρόνια , γιατί αν δεν κάνω λάθος θα ήμαστε μαζί ( στην ίδια τάξη ) και στο λύκειο .
Σχεδόν είχα ξεχάσει τον Θάνο , μάλλον μου έκαναν καλό αυτοί οι τρεις μήνες διακοπών . Η Κατερίνα τώρα πια ( από το καλοκαίρι κιόλας ) γνώρισε ένα άλλο αγόρι που πήγαινε τρίτη γυμνασίου , τον λέγαν Σάκη , τον γνώρισε από τον αδερφό της .
Όλα είχαν αλλάξει , όλη είχαν αλλάξει , κάποιοι εξωτερικά , άλλη εσωτερικά ( ή ήταν πιο ψυχροί ή ποιο κοινωνικοί ).
