Έχουν περάσει ήδη αρκετοι μήνες ... είναι κιόλας Μάρτιος *. Κάθε μερα γινόταν όλο και πιο πολύ το όνειρο μου πραγματικότητα ( έτσι πίστευα τουλάχιστον ). Το πιο υπέροχο συναίσθημα του κόσμου ... είχαμε αρχίσει να μιλάμε , να συνεργαζόμαστε και άλλα πράγματα .
Μέχρι που μια Παρασκευή ..... Είχαμε τεχνολογία (σε αυτό το μάθημα φτιάχναμε κατασκευές ) και ήταν πολύ περίεργος ! Να τον πω απόμακρος ? Δεν ξέρω ... Πάντως δεν ήταν ο Γιάννης που ήξερα .
Έσκυψε να πάρει τα υλικά του , που βρίσκονταν πίσω από τα θρανία και έσκιψα και εγώ . Έτσι όπως ήμασταν αφοσιωμένοι στα πράγματα μας - έτσι όπως ήμασταν σκυμμένοι - ξαφνικά πετάγεται ο Άρης . Κάτι του έλεγε - δεν μπόρεσα να ακούσω - και μετά έβγαλε ένα μπλε χαρτόνι από την σακούλα του ... Μάλλον όχι ακριβώς μπλε ,αλλα γαλάζο - πράσινο , ήταν το αγαπημένο μου χρώμα !
Όλη την ώρα συνωμοτούσαν με τον Άρη , σχεδόν με "τρώγανε"με τα μάτια τους . Μετά περίπου από τρία λεπτά ήρθε ο Γιάννης και μου λέει με ένα γλυκό χαμόγελο ...
Γιάννης : Παναγιώτα ... Μπορείς να με βοηθήσεις σε κάτι ?
Εγώ γεμάτη ενθουσιασμό και ταυτόχρονα έκπληξη που από τα τόσα παιδιά της τάξης επέλεξε εμένα να τον βοηθήσω ...
Εγώ : Πες μου ...
Γιάννης : Παναγιώτα μπορείς να μου φτιάξεις ένα καραβάκι ?
Εγώ : Ναι ... μπορώ !
Γιάννης : Είναι καλό αυτό το χαρτόνι ή να σου φέρω άλλο ?
Εγώ : Όχι ... όχι ,είναι πολύ ωραίο χρώμα ... το αγαπημένο μου .
Είχα κοκκαλώσει , είχα αρχίσει να κοκκινίζω . Κάτι που είναι δύσκολο για μένα καθώς δεν φαίνεται εύκολα γιατί είμαι μελαχρινή ...
Τέλος πάντων , τον ένιωσα πιο κοντά ... Κατά κάποιο τρόπο ένιωσα εκείνη την μέρα καθοριστική . Και τις άλλες μέρες , εκτός από την Παρασκευή που έγινε αυτό , είχα δει περίεργες κινήσεις ανάμεσα στον Γιάννη και στον Άρη ... και προπάντων ανάμεσα στον Γιάννη και τον κολλητό του , τον Θεοφάνη .
Αφού τελικά τελείωσα το καραβάκι ... και πιστέψτε με πέρασα περισσότερες φουρτούνες από αυτό , αμάν έκανα για να το φτιάξω σωστά ... Αρχίσαμε να μαλώνουμε με τον Γιάννη για το τι όνομα θα του βάλουμε ...
Εγώ : Έτοιμο το καραβάκι , η Μαρίνα ...!
Γιάννης : Όχι ...! Ένα άλλο όνομα Εγώ : Γιατί δεν είναι ωραίο το Μαρίνα ???
Γιάννης : Όχι ... ωραίο είναι ... αλλά θέλω να του βάλω κάτι πιο σπάνιο ...
Εγώ τσίριζα《 Μαρίνα , Μαρίνα , Μαρίνα .... 》
Γιάννης : Βγές και στο σύνταγμα μαζί με τα καπί , να φωνάζετε Μαρίνα , Μαρίνα , Μαρίνα. ... και θα σας πάρουν σηκωτούς και με ζουρλομανδία.
Εγώ συνέχιζα να φωνάζω ... αλλά ξαφνικά βάζει το χέρι μπροστά από το στόμα μου και μου λέει ...
Γιάννης : Γαλήνη !!!
Εγώ τον κοιτούσα και απορούσα τι εννοεί ...
Εγώ : Γιάννη τι εννοείς με το " Γαλήνη " ?
Εν το μεταξύ οι φίλοι του σαν να ένιωσαν ευχάριστηση με αυτό που έγινε ... ή επειδή το βούλωσα ή μάλλον φαίνονταν να το είχαν σχεδιάσει όλο αυτό . Αφού ο Άρης όταν είπε 《 Γαλήνη 》 ο Γιάννης , έκανε τον σταυρό του. Όλοι είχαν σταματήσει να δουλεύουν ( να φτιάχνουν την κατασκευή τους ) και μας κοιτούσαν .Σαν να περίμεναν να πω ναι σε αυτό το όνομα .
Δηλαδή Ε-Λ-Ε-Ο-Σ ! Δεν μου ζήτησε να τον παντρευτώ ... Το παιδάκι και εγώ είχαμε μια μικρή διαφωνία για το όνομα ενός χάρτινου καραβιού .
Εγώ : Εντάξει λοιπόν ... Τώρα κατάλαβα ότι το όνομα για το καραβάκι να το βάλουμε " Γαλήνη".
Όταν το ξανά σκέφτηκα ... ήταν πολύ ωραίο όνομα , ήρεμο , απλό ... Απλά φοβερό ...." Γαλήνη " !!!
* Μάρτιος : Την ιστορία μου αυτήν την τρέχω λίγο γιατί είναι παλιά ( όχι πολύ , περίπου ένα και μισό χρόνο )και έχουν γίνει ακόμα πιο πολλά πράγματα . Και βασικά δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήταν η καθημερινή μου ζωή με τον Γιάννη , για αυτό και το τρέχω .
