Bir sene geçmiş18 yaşıma basmıştım. Ama o sözlerden sonra o eve gidemezdim.
Nerede kalıcam diye düşünürken Anıl geldi. Ve " ben aynı eve çıkmayı düşünüyorum. Sen ne dersin? "Dedi. Kabul etmiştim.
Aynı eve çıktığımız için eşyaları almaya çıktık. Eşyaları aldık. Ve 2 gün sonra eşyalar eve geldi. Çok iyi geçiniyorduk. Bir ay çok güzel geçmişti. Kardeşimi eve almayı düşünüyorduk. Tam eve kardeşimi almaya gitmişken ben eve alınmıştım.
Babam geldi ve şunları söyledi" o çocukla birlikte olamazsın. "Dedi.
Beni eve almışlardı. Ve ilk kardeşim Büşra'ya sarılmak oldu. Ona sımsıkı sarılıp öpüyordum.
Kardeşime sarılmaya ve öpmeye doyamadım. Kardeşime kavuşunca Anıl'dan ayrılmama üzülmüyordum bile. O kadar özlemiştim işte kardeşimi. Anıl'la aynı evde olmasam bile okulda görüşüyorduk.
Yaa bi aile kızının mutluluğunu istemez mi? Ailemin olup da olmamış gibi olmasına dayanamıyordum. Aslında bayağı alıştım. Ama hâlâ zoruma gidiyordu.
İnsanın 12 yaşından beri ailesi olmaması ne demek siz bilmiyorsunuz.
