Son Evre

1

10  SENE ÖNCE

Abi yardım et abi diye haykırıyordum arabanın içinde.Gözlerimden yaşlar firar ederken yüzüme yapışan saçlarımı önemsemiyordum. Annem Babam gibi oda beni bırakmış kaçıp gitmişti.Dışarıdaki yağmur göz yaşlarıma eşlik ediyordu.Ben Arya SARIOĞLU işte o gün nefret etmiştim yağmurlu havalardan . Elimdeki yeşil ördeğime baktım çok çirkindi ama çokta özeldi. Babamın ilk  ve son hediyesiydi bana. Sımsıkı sarılıp ağlamaya devam ettim. Araba koca bir binanın önünde durduğunda kapı açılmış arabadan inmem için bir el uzatılmıştı. Kocaman bahçesi olan içinde bir sürü çocuk barındıran bu yerdi artık evim ailem. Yağmur dinmiş yerini serin bir havaya bırakmıştı. Eşyalarım içeriye yerleştikten sonra beni buraya getirenler gitmişti. Gitmedende

-Evine hoşgeldin Arya.

demişlerdi.Kırgındım en  çokta abime söz vermişti seni onlara vermeyeceğim demişti. çocuk aklı ile ona  inanmıştım. Her gün camın karşısına dikilip gelmesini bekledim 10 sene boyunca gelsin diye dualar ettim. Gelmedi beni buradan çıkarmadı.Alıştım buranın soğuk yataklarına bahçedeki çocuklara karanlığa hepsine alıştım . 

Kafamı hızla önüme çevirip uzaklaşmak adına hızlı adımlar atmaya başladım . İSTANBUL  ÜMRANİYE YETİŞTİRME yurdu benden abimi almış ve geri vermemişti.

GÜNÜMÜZ

-Egemen beni bir bırakır mısın artık gerçekten çok uykum var.

-Açlıktan öleceğiz birazdan  arya  kahvaltı hazırla hadi.

diye bağırıp bir yandan da yorganımı çekiyordu.Hızla doğrulup

-Egemen yeter ya illallah sizden ben yokken ne yapıyordunuz 

diye sinirle soludum. Gözlerini belertip korkmuş gibi ellerini yukarı kaldırmış geri geri yürürken arkasındaki uzaya çarpmıştı.

-Bir daha bu kızı ben uyandırmam abi vallahi tövbe diyerek söylenmeye başlamıştı.Tam yastığa kafamı koyacaktım ki yataktan havalandığımı hissettim bu kadar çabuk uykuya dalmış ve bulutların arasında gezebiliyor olamazdım değil mi. Bir kapı sesi duyduğumda gerçekten yatağımda değil bir kucakta olduğumu anlamıştım.  

-Neden be-

Cümlemi tamamlayamadan yere inmiş ve kafamı lavaboda soğuk suyun altında bulmuştum. Bu kimse çok fena ödetecektim bunu. Çırpınıp kendimi kurtardığımda yoğun sudan dolayı kirpiklerim ıslanmış bulanık görüyordum net görmeye başladığımda bunun  uzay olduğunu anlamam geç sürmemişti.

-Uzayyy

diye çığlığı bastığımda o çoktan merdivenlere yönelmişti. Hızla arkasından koşmaya başlamıştım bir yandan da  tehditlerimi savuruyordum

-Bittin olum sen o kafanı bulaşık makinesinde yıkayacağım seni bir elime geçireyim bak neler yapıyorum sana yok size kahvaltı falan

tam salona adım attığımda ayağımın halıya takılıp yeri yüz  üstü boylamam ve herkesin kahkaha atması bir olmuştu. Kafamı kaldırdığımda bir çift yabancı gözle karşılaşmıştım. Bir tek o gülmüyor aksine sudan ıslanmış saçlarıma ve üzerime bakıyordu.Çok utanmış ve ağlamaya başlamıştım. Bugün tam 23 yaşıma giriyordum ve hala çocuk gibi ağlıyordum.Hep böyle olurdu utandığımda ağlardım. Abim yanıma yaklaşıp kolumdan kaldırdı beni.