The Mischievous Angel

Chapter 5 ♥ B R I N G I N G H I M C L O S E R T O G O D :)

Dedicated to Yuki-Onee-chan!~ ♥ :*

Konnichiwaa~ :D

ღღღღღ

Angela's POV

I made up my mind.

That I'll finish my mission no matter what!

I'll do it till the end!

Pagkatapos kong marinig ang sinabi niyang

"MAKE ME BELIEVE IN HIM"

Alam ko na gusto niya talaga.

Alam ko na hindi pa late para mapinawala ko siya kay God!

I know that he still wants to see the light!

 ★ ☆ ★ ☆

"Ako nga pala si Zack Raiden Yamamoto. Just call me Zack"

"Ang haba naman ng pangalan mo!"

"Bakit, ano bang pangalan mo?"

"Angela."

"Yun lang!? Wala kang surname?!"

"Eh, yun yung sabi ni God eh! Teka hindi ka pa rin ba naniniwala sakin."

Tumahimik siya saglit.

"Kahit mahirap paniwalaan. Oo. Alam kong nagsasabi ka ng totoo."

YEHEY! Naniniwala na siya! :) I'm getting close to becoming an angel. >;D

"So.. Pwede bang ikwento mo sakin ng maayos. Sorry hindi kasi kita pinakikinggan nung una eh."

Sus! Mabait naman pala to eh!

"Angel ako ni God. Actually, yung mission ko naiiba. Kasi pinababa ako ni God as a human."

"Eh, tao ka naman pala ngayon eh!?"

-___- Bwisit to!

"KAYA NGA! PERO ANGEL TALAGA AKO! And.."

"And?"

Ayokong sabihin. Pero kailangan niyang malaman eh.

"Gusto kong bumalik as an angel. Pero hindi ko alam kung pano. So i think fullfilling the mission will be the only way. Sorry kung iisipin mong gagamitin kita or napipilitan ako. I really want to go back.."

Akala ko magagalit siya..

"No.. Alam ko kung anong nararamdaman mo. Alam kong gusto mong makabalik. Gumagawa ka ng paraan. Naiintindihan kita. may bagay din akong gustong gusto kong mangyari. Pero ni isang beses hindi ako gumawa ng paraan. Naghintay ako sa wala."

"P-pwede bang malaman kung ano yun?"

He looked in a different direction.Akala ko susungitan niya ko pero hindi! Sinagot niya ko ng kalmado.

"I WANT HOW MY FAMILY WAS. Gusto kong magkakasama kami palagi. Yung hindi sila palaging busy. Yung nakakasama ko sila. Yung nararamdaman kong MAHAL nila ako."

ARGHH.

Hindi ko napansin na lumuluha na pala ako.

Totoo ngang I may know his' name but not his' story.

And I judged him wrong.

Oo, masungit and mean siya.

But I think he's doing it for a purpose or he lacks attention.

I think this is the so-called EMOTIONAL PAIN

Lord sorry for criticizing him!

Pinunasan ko yung luha ko.

"Nagpray ka ba kay God?"

"Oo. But he didn't grant my wish. So I thought that he never existed."

"God isn't a genie. He doesn't grant wishes but He listens to your prayers. Hindi ka lang dapat lumalapit sa kanya pag may kailangan ka. Dapat nagpapasalamat ka sa lahat ng blessings na natanggap mo. Mga achievements o kahit yung binigyan ka niya ng bagong buhay at nilalayo sa pahamak. I'm sure na gustong gusto ni God na magkaayos kayo ng family mo.. And everything happens for a reason. Kung ayaw ni God sayo. Edi sana hindi ka na nabubuhay ngayon diba?"

Tumayo siya tapos nagalit.

"KUNG PINAPAKINGGAN NIYA AKO BAKIT HINDI SIYA GUMAGAWA NG PARAAN?! AYAW BA NIYA AKONG SUMAYA!? PANO NASASABI YAN! HINDI MO NAMAN NARANASAN MAGKARON NG PAMILYA DIBA?!"

Alam dapat magagalit ako. Pero hindi. Hindi ako nakaramdam ng galit or inis. Kalmado lang ako.

I held his hand.

"No. God is my father. Wala man ako ng mga parents na katulad nung sayo. But God never made me feel unwanted. He values me and make me feel important. Hindi siya nagkulang sakin. Mahal na mahal niya ko. Hindi niya ko pinabayaan. That's why I trust Him so much. Kasi alam kong siya yung may alam kung ano ang tama para sakin. Maybe that's what you lack. TRUST. Maybe tinignan mo lang yung negative sides ng ginagawa nila, pero para sayo rin pala yung mga ginagawa nila."

Tumahimik siya and I know he felt calm. Umupo ulit siya at yumuko.

"Do your best and God will do the rest. Hindi pwedeng iasa mo lahat kay God. You should help yourself too. Maybe all along ang sinabi mo lang sa sarili mo na iniwan ka nila or hindi ka nila mahal. Hindi ka gumawa ng paraan para magkasamasama ulit kayo. Same with praying for a good future pero hindi ka nagttrabaho. Kailangan mo rin tulungan yung sarili mo."

He looked at me and he started crying.

"S-Sorry"

He hugged me and cried on my shoulders.

"S-sorry. Mali ako. Maling mali ako."

I keep on tapping his' back.

then he shouted.

"SORRY GOD! FORGIVE ME!"

Gulat na gulat ako at the same time masayang masaya.

I never imagined that those words will come out of his mouth.

"I'm sure na God has already forgiven you!"

We remained like that for minutes.

Iyak pa rin siya ng iyak.

Then he spoke like a child.

"T-T-Tulungan mo ba kong maayos ang family ko?"

Ang c-c-c-cute--

Anong sinasabi ko -___-

Phew! I thought he'd  never ask.

"Oo naman! I'm you Angel now! Haha!"

He hugged me tighter..

Phew! Finally! 

Narealize na niya na God exist!

Papa God, tama po ba yung ginawa ko?

Makakabalik na po ba ko?

ღღღღღ

Hihi ♥