ANLAMSIZ

KIZMIŞ

Ben Anlam Korkmaz neden bu isme sahibim bilmiyorum oysa hayatım da olan onca anlamsız olaylardan sonra ismimin anlam olması komik bir ironi gibi...
Hayatım tam bir karmaşa ailemi hiç tanımadım nasıl bir aileye sahiptim belkide hiç öğrenemiycem çünkü bnm hayatım ben 16 yaşında bir hastanede gözlerimi açınca başladı.
Uyandığımda bana yoğun dumandan etkilendiğim için hastaneye getirildiğimi söylediker ondan öncesi yok
Yanımda sadece çantam ve kimiliğim vardı o günden sonra bir şekilde kendi hayatımı kurdum başlarda zordu bu durum hatta karton toplayarak para kazandığım zamanlar bile oldu ama hiç kimseye muhtaç olmadım
ailemden bana kalan tek şey gururum onuda ölümüm pahasına korumaya niyetliyim.

Yiğitten

Bugün üniverstedeki ilk günümdü ve ben okuluma erken gelmiştim herzamanki kabuslar nedeniyle zaten uyumaktan nefret eden bir insan olup çıkmıştım yine gördüğüm kabusu düşünürken farkında olmadan bir bankın yanında dikilmiştim önümde oturan kız kalkıp yürüyene kadar onu farketmemiştim bile sanırım rahatsız ettim. Neyse olan oldu
Başımı iki yana sallayıp dalgınlığımdan kurtuldum ve okula doğru yürümeye başladım okula girdikten sonra amfiyi bulmak İçin tabelalara bakarak yürüyordum ki koluma dolanan iki adet beyaz elle dıraksamak zorunda kaldım yanıma bakınca ağzını gevşeterek konuşan bir boya küpüyle karşılaştım.

"- ben dilay bebeğim sen yenisin galiba seni hiç görmemiştim görsem unutmazdım"dedi.

Ağzını gevşeterek konuşması gerçekten midemi bulandırdı böyle yaparak konuşunca çokmu güzel olduğunu sanıyor acaba.
Allahım beni alk dakikadan neyle sınıyorsun
Biran önce ondan kurtulabilmek için
"- Yiğit ve müsadenle sınıfa gideceğim"diyip
kolumu zorla kızdan kurtarıp içeri girdim sınıfa kısa bir bakış attıktan sonra en arkadaki şapkalı çocuğun yanına oturmaya karar verdim. Uyuması benm için daha iyiydi kimseyele tanışacak havamda değilim zaten. Dilay denen aptal kız peşimden ayrılmıyordu ve buda sinir katsayımı arttırıyordu. Eminim öfkeli yanımı görmek istemezdi sabır çekip sıraya oturdum. Yanımdaki çocuk pek bir çelimsizdi biraz yana kayıp aramızdaki mesafeyi arttırdım be olur ne olmaz hastalıklı olabilir sonuçta:)
Dilay denen gerizekalı yanımdaki çocuğu sanki vebalıymış gibi kabaca kalemle dürtüp
"-kalk" dedi
Çocuk hafif kıpırdanıp uyumaya devam edince budefa daha sert dürtüp daha yüksek sesle
"-defol" dedi.
Çacuk başını kaldırınca
"-hassi.." Bu çocuk değilmiş yani çocuk dediğim ufaklık bir kızmış.

Yazmam icin beni destekleyen herkese cok tesekkur ederim hatalarim varsa affola Haticem Turkanim ve KÜÇÜK SEVGİLİMİN yazari olan Heraya özel tessekkur etmek istedim umarim begenirsiniz.

Tüm haklari bana aittir izinsiz kopyalanamaz yada paylasilamaz.