Portal Island

Hoofdstuk 4

P.O.V Marly

Zodra de school uit is lopen Jason en ik naar onze fietsen. Jason woont een stukje dichterbij dan ik, maar hij vind het niet erg om wat langer te fietsen. Na iets meer dan een half uur komen we aan bij mijn kleine huis. "Doe alsof je thuis bent" lach ik terwijl ik tegen de deur van de schuur leun. Ik gooi mijn fiets binnen en loop daarna samen met Jason het huis in. "Ik ben met Jason!" Roep ik naar Kevin, die weer eens lui op de bank ligt. Jason kijkt me verbaast aan. "Waar zijn je ouders? Aan het werk?" Vraagt Jason. "Soor van" zeg ik snel. Wat ze echt doen vertel ik hem liever nog niet. Als we op mijn kamer komen mag hij op mijn bed zitten en ik pak mijn bureaustoel. "Jason, je moet iets weten" zucht ik. Hij kijkt benieuwd. "Ik ehm" ik kijk snel de andere kant op. Jason kijkt me vragend aan. "Vertel nou maar" "Ik vind je... leuk" ik kijk nog steeds naar de grond. "Je vind wat? Oh ehm" Hij voelt zich ongemakkelijk. En dat begrijp ik. "Je hoeft niets te zeggen" zeg ik zacht. "We gaan wel gewoon wat leuks doen. Zullen we anders naar het bos achter mijn huis?" Hij knikt met een rood hoofd.

Even later staan we midden in het bos. We voelen al een stuk minder ongemakkelijk. "Kijk, in deze boom klim ik altijd. Zie je die planken daar?" Ik wijs hoog in de boom. Een paar planken steken door de bladeren heen en er hangt hier en daar wat touw. "Zullen we erin?" Lacht Jason, die ondertussen kijkt waar hij op de eerste tak kan komen. "Prima" lach ik en binnen no-time ben ik al halverwege. Als ik zie dat Jason niet omhoog komt geef ik hem een hand en trek ik hem omhoog. "Bedankt! Je bent echt sterk!" Lacht hij. Ik wordt rood... Snel klim ik verder. Hij achtervolgt me maar is niet erg snel. Als ik al bij de boomhut ben en hij nog maar net op de helft, klim ik weer helemaal naar zijn hoogte om hem te helpen. Ik pak zijn handen en trek hem wat ophoog. Het geeft me een warm gevoel van binnen. "We hebben het moeilijkste gehad hoor" zeg ik lachend tegen hem. "Gelukkig" lacht hij buiten adem en hij grijpt weer naar de volgende tak.

Even later zitten we dan toch boven in de boom. "Nog even over net" zegt Jason ineens. "Ik vind jou ook leuk" Mijn hart gaat ineens heftig tekeer. 'Hij vind jou ook leuk! Liefde op het eerste gezicht!' gaat door mijn hoofd. "Maar Maya ook..." Jason kijkt de andere kant op. Het blije gevoel is in een keer weer weg. Ik moest iets zeggen waardoor hij zich gemakkelijk ging voelen, en ik wist precies wat. "Het maakt niet uit, van mij hoef je niet te kiezen. We blijven in ieder geval vrienden.... toch?" Hij knikt. "Zoiezo" Het is even stil. Beide kijken we naar de vogels en het enige wat we horen is de wind in de bladeren en het gefluit van de vogels. "Ik heb wel een idee" zeg ik plotseling zacht tegen Jason. Ik klim een paar takken hoger en haal een verstopte koelbox van een van de takken. Met een plof gooi ik die op het plateau waar Jason op zit. Ik spring achter de koelbox aan. "Hapjes en drankjes!" Zeg ik vrolijk en ik haal twee blikjes cola en een zak chips tevoorschijn. "Lief, maar heb je wat anders te drinken?" Ik rommel in de koeltas. "Ja, een... fles water en... oja hier een fles met iets van limonade" "Geef die limonade maar, bedankt" Jason draait de dop eraf en neemt een grote slok. Ik doe hem na met mijn cola maar verslik me en moet hard hoesten. Jason en ik lachen ons kapot.

"Waarom schrijf je eigenlijk altijd als je alleen bent?" Vraagt Jason. We zitten nog steeds op het plateau. Het is al 6 uur geweest maar Jason's ouders zijn alled behalve moeilijk en Ilse en Kevin weten dat ik me wel red. "Geen idee" antwoord ik. "Ik vind het gewoon heerlijk om mijn hoofd leeg te maken door alles op te schrijven wat er in omgaat. En het mooiste is dat je realiteit en fantasie soms door elkaar kan gooien" Jason knikt. "Jammer dat ik niet zo goed ben met schrijven enzo. Lijkt me best cool als je je hoofd op die manier kan leegmaken" "Meestal schrijf ik hier" zeg ik en ik wijs naar een dikke uitstekende tak. "Dat is mijn plekje" Jason staat op en loopt erheen. Hij klimt een stukje omhoog en gaat op de tak zitten. "Wat een uitzicht" fluisterd hij. Hij schuift opzij en klimt via de boom naar beneden. "Zullen we zo maar naar beneden gaan?" Vraagt hij. Ik knik. "Dat is goed, nog even de koelbox opruimen" Ik pak de koelbox en hang hem aan de tak die ik daar altijd voor gebruik. "Let's go!" Lach ik en ik laat me zakken tot ik een tak voel. Daarna klim ik gemakkelijk naar beneden. Jason is deze keer wat sneller. "Naar boven is moeilijker" hijgt hij als we beneden zijn. We lopen naar binnen en nadat Jason nog een glas water op heeft, stapt hij op zijn fiets en gaat hij er vandoor.

Het is 11 uur geweest. Nog steeds lig ik wakker in mijn bed. Ik moet telkens aan Jason denken. Ik vond hem wel knap en lief, maar toen ik begin van de middag tegen hem zei 'ik vind je leuk' meende ik dat niet echt. Maar nu wel. Hij lijkt van buiten zo'n populaire jongen die alles krijgt wat hij wil, maar na hem iets beter te hebben leren kennen weet ik dat het een best verlegen jongen is die echt wel goed nadenkt voor hij iets doet. Oja, en hij kan geen bomen beklimmen.

Ongeveer een week later

Het regent hard vandaag. Ik kan niet anders dus ik moet gaan fietsen. Helemaal doorweekt kom ik aan op school. Net als ik mijn sleutel uit mijn fietsslot haal komt Jason aanfietsen. Ook hij is doorweekt. "Hee"zucht hij. "Lekker weer hé?" Ik knik lachend terwijl ik hem met zijn tas help. We lopen eerst naar mijn kluis en dan naar die van hem. "Dat jij bent gaan fietsen!" Zegt hij terwijl hij in z'n kluis op zoek is naar Biologie. "Ik had geen keus!" Antwoord ik. "Maar ik ben ook niet zo'n persoon dat meteen met de auto ofzo wil als het maar een beetje regent" "Zoals Maya" hoest Jason er tussendoor. We moeten beide lachen.

De laatste tijd heeft Jason veel met mij, maar ook veel met Maya afgesproken. Toch krijg ik het gevoel dat Jason en ik een betere klik hebben. Maarja, ik kan het ook helemaal fout hebben. Ik wil toch wel een keer weten wie hij het liefste wil. Maya of mij. Ik ga het hem vanmiddag nog vragen...