"Saat sabahın dördü...
Gökyüzü yeni ağarıyor...
Ve ben, ben yine sensiz...
Gece boyu fotoğraflarına baktım.
Fotoğraf dediysem şu birlikte çekindiğimiz acemi fotoğraflar...
Dikkat ettim de tek bir fotoğrafımız var yan yana.
Benim mutluluğum gözlerimden okunuyor.
Öyle ya ;sen yanımdasın.
Sen her fotoğrafta gülümsüyorsun.
Hislerin, belli belirsiz... Belki yok.
Ama şu fotoğraf, hani yan yana olduğumuz...
Onda daha farklı bakmışsın sanki merceğe...
Hayal bu ya ; yanındayım ondan...
Kulağımda kulaklıklarım, yine Sezen dinliyorum.
Gözlerim hafif buğulu ,
Bedenim yorgun...
Duygularım desen karışık şu günlerde.
Sana sevgimden bir şey kaybetmedigime mi sevineyim,
Yoksa "imkansız"ı sevip vazgeçemediğime mi üzüleyim bilemiyorum...
Saat sabahın beşi...
Gökyüzü de yasta anlaşılan...
Ve ben, ben yine sensiz..." dedi Yaren.Ağlıyordu. Yine gece yarısı o rüyayı görmüstü... Her seferinde tam elini tutacakken uyanıyordu. Lanet etti bir kez daha.
Gece boyu fotoğraflarına bakıp yazmıştı bu şiiri. Kimse bilmeyecek, görmeyecekti... Yırtıp attı.
