Love Me Harder (Contract Series #2) (COMPLETED)

Chapter 05

Chapter 05

I woke up with a heavy ache in my head.

I roamed my eyes around the place where I was laying. Kama 'yon na kulay puti, ganoon din ang kulay ng buong kwarto. Sa tingin ko ay nasa loob ako ng clinic ng kompanya na 'to dahil napapalibutan rin 'yon ng medical machine and stuff na nasa bandang gilid ko.

There's a green hospital curtain both in my left and right side. Ilang oras din ako nakatulog don. Ang naalala ko lang ay nawalan ako ng malay kanina nang pinilit kong lumabas ng office ko para kunin ang papel na pinapirmahan ko kay Ms. Diaz.

Sino ang nagdala sa'kin dito?

I forced myself to rise and make a move but I couldn't. Parang nanghihina ang katawan ko.

"Don't try to wake up yet. Mahina ka pa." Napatingin ako sa unahan nang marinig ang pamilyar na boses. Nakatingin lang siya sa'kin na parang bakas ang pag-aalala sa mukha. Siya ba ang nagdala sa'kin dito?

He's with a nurse of this clinic.

"S-sir... what happened?" tanong ko pero hindi niya ako pinansin bagkus ay nakipag-usap siya sa nurse ng clinic.

"Based on the tests that we did on her, over fatigue ang caused kung bakit siya nahimatay. She is anemic and  dehydrated. She need to rest in able to recover," sabi ng nurse. Pagkatapos non ay may sinulat siya sa prescription paper at inabot 'yon kay Sir. Aldrin. "Here are the medicines she need to take for anemia and some vitamins for her to regain her energy."

Kinuha ni Aldrin 'yon and he give me a meaningful glance from my direction.

"Yes, doc," he respond to the nurse and get the prescription. Umalis na ang nurse pagkatapos non at naiwan kaming dalawa doon.

He's standing on my right side while he's still looking at me, but this time, not the usual killer glare that he has given me—it's different. Yung tingin na parang nag-aalala sa lagay ko.

Maybe I'm too tired that I'm starting to imagine impossible things. Bakit naman siya mag-aalala sa'kin? I laughed in the thought I made.

"Are you okay?" He asked while giving me a paper bag, na sa tingin ko ay mga pagkain ang laman.

I simply nodded.

Hindi ko rin naman alam kung anong sagot doon dahil masama ang pakiramdam ko ngayon at masakit din ang ulo ko.

But I just think that I need to say that to lessen the guilt that he was feeling.

Alam ko naman na kahit hindi niya sabihin, part of him think that it's his fault. Kasalanan naman talaga niya pero 'di naman ako ganon kasamang tao para isisi sa kanya ang nangyari sa'kin. Kapabayaan ko din naman 'yon.

"Eat something before you go home," he said while facing the other side not to directly looked at me in the eye.

"Hindi ako gutom," sagot ko sa kanya habang pinagmamasdan ang paper bag sa harap ko. "I want to go home."

He heaved a sigh. Na parang napipikon sa narinig.

"Just eat something, the nurse said you passed out because of hunger," he convince me while giving me the egg- ham and cheese sandwich na nabili sa isang sikat na convenience store.

Umiling ako. "Ayoko. Wala akong gana," sabi ko sabay lapag ng sandwich sa side table. Ayokong kumain bakit ba ang kulit ng isang 'to? He's giving me another bunch of head ache!