Bu içime sığmayan kalbim daha ne kadar umutla dolabilirdi ki? Daha ne kadar gelmeyeceğini bildiği halde bekleyebilirdi? Dudaklarım bu kurumuş haliyle daha ne kadar dayanabilirdi? Gözlerim daha ne kadar direnebilirdi ki ağlamamaya?
Yıllarca onu bir daha göremeyeceğimi sanmıştım. Kimi mi? . Komşumuz Hatice Teyzenin oğlu Rüzgar. Biz onunla çocukluk arkadaşıyız. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Sağolsun Hatice Teyze bizi her hafta yemeğe davet ederdi. Rüzgar da bende yaralı birer insanız aslında. Hayatımızda yerleri doldurulmayacak boşluklar var. Ne zaman duygusallaşsak ikimizin de aklına o boşluk gelir, ve o saniye o boşluğa düşeriz. Evet bizim Babamız yok. 20 yaşıma kadar babasız geldim. Fazla aramazdım ben babamı yokluğunu hissetmezdim. Çünkü 3 seneye kadar yaşıyordu. Yaşadığını bilmek yetiyordu bana. Onun öldüğünü duyduğum gün tıpkı ismim gibi içimde çok büyük yağmurlar yağmıştı.Ama o artık yok.
Rüzgar'a olan hislerim uzun zamandır sürüyor. Ne yazıkki biz arkadaşız. Hislerimin adını koyamamıştım henüz. Aşk mıydı bu? Gördüğünde kaburgalarını kırmak istercesine sarılmak aşk mıydı ? Ben aşık olmamam gereken birine aşık olmuştum. Böyle düşünmemin nedeni Rüzgar'ın bir sevgilisinin olmasıydı.Biz çok yakın arkadaş olduğumuz için o sevgilisi Ceren bana anlatır, benden sürekli akıl alır, sıkıştığı anda benden yardım isterdi.
Ben Rüzgar 'ın Cereni ne kadar çok sevdiğini bilmeseydim duygularımı kesinlikle ona anlatırdım.
Ben üniversite tercihlerimi yapmış, bölümümü başarıyla bitirmiş, edebiyat öğretmeni olarak atanmayı bekliyordum. Rüzgar ise bana nazaran okula çok daha geç başladığı için daha üniversite ye gidecekti. O gün gelip çattı.Ailesi Rüzgar'ı yurt dışına okumaya gönderdi.
Ben ne yapacaktım ? Nasıl dayanacaktım İçimde Rüzgarlar esmeden? Dayanamazdım.
