Yavaştan başlıyor yine karanlık, bu ıssız sokaklar git gide daha ürpertici hal alıyor gözümde
Daha anlatamadığım onca sözcük debelleşiyor benimle, anlatmaya kalksam yarım kalır diye anlatmaya korkuyorum
Sessizlik önceleri insanın huzuru gibi geliyor, Sonra çıkılmaması gereken bir yola dönüşüyor
İnsan içene kapandıktan sonra kendisiyle olan davası ile mücadeleye başlıyor.
Yeri geliyor kendine bile gerekli savunmayı yapamıyorsun, evet o zaman haykırmak en büyük çare oluyor. Zor olduğunu biliyorsun ve yine susmak zorunda kalıyorsun
Anlatmak hiç bu kadar zor olmamıştı. Yazmak insana iyi geliyormuş albayım.
Yazdıklarından o kadar anlam çıkarmaya çalışıyorum ki :
Hepsinin arkasında bir ima var gibi
Anlamlar ... Albayım
Bazı kelimelere sığmıyor..
Kim karşısındaki ne kötü anlaşılmak ister ki zaten o yüzdendir zaten bu susmalarımız
Niye susuyoruz Albayım konuşmak bizim en büyük hakkımız ?
Olur mu hiç insan konuşamaz heyecan yapar, saçmalamaya başlar bu yüzden susarız
Bazen de sırf saçmalarız sadece gülmesi için
Bu bizim aptal olduğumuzu düşündürür onlara ama bilmezler ki onun mutluluğunun bize biraz daha değer kattığını
Burada çabalamak ve yılmamaktır ön planda olan. Hem salıncaktan düşen çocuk hiç küser mi parka ?
