Broken Hearts (One Direction Fanfic)

Hoofdstuk #03

HOOFDSTUK 3

*POV FAITH*

We knallen keihard neer op de grond en ik hoor hoop gegil en gekrijs van mensen en kleine baby’s. Ik hoeste een aantal keer en opende toen voorzichtig mijn ogen. Mensen lagen versleurd op de grond, mensen zaten vol met bloed, schrammen en zwarte plekken. Iedereen lag stil op de grond, sommige bewegen nog net een beetje met hun armen. Was ik weer de enige die het overleeft had? Milou lag op de grond onder stoelen en je zag bloed uit haar arm stromen. Ik kijk geschrokken toe en rende naar Milou toe. Ik probeer met alle kracht die ik heb de stoelen van haar af te krijgen, maar het lukt niet. Het is te zwaar voor mij. Ik keek naar mijn benen en armen en zag dat er overal schrammen waren en mijn hand lag helemaal open. Ik hoor in de verte sirenes al aan komen en het geluid komt steeds dichterbij. Tranen stromen over mijn wangen… Ik kan Milou niet verliezen, zij is degene die me het beste kent… we zouden samen een leuke tijd hebben in Engeland. Het begint nu al met een ramp. Ambulance medewerkers klimmen naar binnen en gaan naar alle mensen toe die op de grond liggen. Er zijn in totaal wel 65 ambulances gekomen. Politie, brandweer, tv-ploegen alles is er. Een vrouw van de ambulances ziet mij en loopt naar me toe. ‘’Meis, gaat het wel?’’ ze kijkt me bezorgd aan en wacht op een antwoord. ‘’Ja, met mij wel.. Toch niet iedereen is dood? Niet mijn beste vriendin toch?’’ vraag ik terwijl de tranen over mijn wangen heen lopen. Ik zie dat Milou op een brancard word meegenomen. ‘’MILOU!’’ schreeuw ik als ik zie hoe slecht het er aan toe is met haar. De vrouw zucht en kijkt naar Milou. Ze legt haar hand op mijn schouder en zegt ‘’Er is een kleine kans dat ze nog blijven leven.. Jij bent waarschijnlijk nog de enigste die het overleeft. Het vliegtuig heeft een te harde knal gemaakt waardoor veel mensen weggesleurd werden en waarschijnlijk ook een te harde knal hebben gehad, we hopen natuurlijk dat er zoveel mogelijk mensen blijven leven.. Maar dat kunnen we nooit zeggen’’ zegt de vrouw als ze opstaat en me een hand aanbied om met haar mee te lopen richting de ambulance. Ik loop mank en ik kan dus niet goed lopen. Waarom heb ik dit nou weer? Dit is alweer de tweede keer dat ik mensen moet verliezen. Wat heeft het leven eigenlijk nog voor nut? Die vraag blijf ik maar stellen aan mezelf. En wat die vrouw tegen mij heeft verteld.. Milou kan… kan dood zijn.

-IN HET ZIEKENHUIS-

Ik zit op een bed in een kleine kamer en al mijn schrammen, bloed en vuil word weggehaald en schoongemaakt. Het spul dat erop wordt gesmeerd prikt nogal erg. Ik haat mijn leven. De tweede keer dat ik een vliegtuigcrash meemaak. Dit keer weer overleefd, het is natuurlijk fijn om niet dood te zijn maar om iedereen te verliezen is een grote steek in je hart. ‘’Je benen zijn nu schoongemaakt maar doordat je enkel is dubbelgeklapt moet dit verband erom heen blijven en je zult krukken krijgen. Ook je hand moet je voor 6 weken in dit verband houden. Friemel er niet want als het los gaat kan het zich niet goed herstellen’’ zegt de verpleegster met bruin haar in een knotje en ze geeft me een lach. Ik knik en net voordat ze wegloopt roep ik haar terug. ‘’Wacht! Is mijn vriendin Milou hier nog? Leeft ze nog?’’ vraag ik smekend aan haar. ‘’Ik zal het voor je gaan vragen, blijf hier’’ Niet veel later komt ze terug lopen met een verschrikte gezichtsuitdrukking. Ze zucht en begint te praten. ‘’Het spijt me, je vriendin heeft het niet overleefd. De klap is te hard geweest op haar hersenen en door de shock heeft ze een hartaanval gekregen’’ ze kijkt me aan. Ik kijk haar vol verbazing aan. Wat?! Milou.. Milou is dood. Ik breek neer op de grond en ik begin te huilen. Rillingen lopen over mijn rug heen. Tranen stromen over mijn wangen. Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom ben ik degene die iedereen moet verliezen? Eerst mijn ouders, nu Milou. Wie weet wie de volgende is. Of nouja, niemand is de volgende. Want ik heb al niemand meer. Misschien ben ik de volgende. Het lot gunt het de mensen waarmee ik mee omga niet. Mijn leven is een ramp. Mijn adoptie ouders zijn ook al niet de beste en aardigste ouders. De verpleegster is inmiddels al weggegaan en heeft me hier achtergelaten. Nu wist ik het zeker, ik ga nooit meer terug naar Nederland. Het leven daar is toch niet interessant. Mijn hart breekt telkens opnieuw in stukjes. Ik ga niemand meer mijn hart toe vertrouwen, want snel zal mijn hart dan toch weer breken.

--------------------------

wooohoooo ik ben al een beetje bruin geworden door de zon hahahaa omg sorry de zon en mooi weer maakt me blij... maarja! ik ga niet meer doen 'na blabla en blabla comments/vote ga ik verder' want dat vind ik eigenlijk niet zo leuk & tjaaa achja. Ik ga zo hoofdstuk 4 posten, die had ik nog op mn computer staan... dus daarna ga ik verder met hoofdstuk 5 ! :D hope you enjoyedd !  xx

ps; please comment hoe je erover denkt? ik wil het echt graag weten !