"Adın ne"

Olamaz!

Arkadaşlar hikayemi umarım beğenirsiniz.Öpüldünüz.

-Adın ne?

Hayır,hayır o-o bana...Böyle söyleyemez.

-Allah belanı versin!

Evet bunu söylerken bir antrenamandaydım.Hışımla antrenmandan çıktım.Kenan abi -antrenörüm- bağırıyordu "Defne nereye gidiyorsun?". Sonra birisi kolumdan çekti.Arkama döndüğümde karşımda o duruyordu.

-Nereye?

-Pardon adımı bilmeyen kişilerle konuşmuyorum.

Kolundan bir çırpıda kurtulup soyunma odasına geldiğimde gözümden bir damla yaş düştü.Hayır ben o yemini bozamam. Ağlayamam.

-Ağlamayacaksın Defne. Asla.

-Defne n'oldu? Neden çıktın?

-Bak ne olur bunu sonra konuşalım.

-Tamam sen iyi misin?

-Sence?

-Hayır.

-Ya Ece bak sana bir şey anlatıcam ama kimseye söylemeyeceksin.

Evet Ece o benim can dostum. yani en azından Fatih gibi adımı bilmeyenlerden değil.Tamam her şeyi baştan anlatıyorum.

Benim antrenman saatlerim değişince onların takımına geldim.Ama bu böyle ilk görüşte aşklardan falan değildi.Başta ona karşı hiçbirşey hissetmedim.Sonra bana takma isimler falan takmaya başladı.Ama böyle 'inek' gibisinden değildi. Bana 'Merve Aydın' diyordu.Olanlar benim iznim dışında gelişti ve aşık olmaya başladım.

Serviste Ece ile yan yana oturduk.Hiçbirşey anlatamıyordum.Şimdi neden servistesiniz diye soracak olursanız yaz mevsimindeyiz.Ve servisler başka havuza gidiyoruz.Sonra o geldi ve bana "Noluyor?" diye sordu. Ben ise ;

-Benimle uğraşma.

-Ne yaparsın?

-Canını yakarım.

-Haha çok korktum.Yanlız hala neden kaçtığını söylemedin.

-Bilmen gereken bir şey değil.

Aslında bilmesi gerekiyordu.Çünkü o benim kalbimi kırmıştı.Bunun için depresyona girerim ama ayrıca bunu ona ödetirim.Evet ben böyle birisiyim.Ağlamam ama ağlatırım.Kafama ne koyduysam da yaparım.Oha lan kafileye bak.İstesem yapamam.Bu arada yeminin ne diye soracak olarsanız 'asla ağlamayacağım'a dair söz verdim.

Eve geldiğimde kendimi direk yatağa attım.Onu düşünmemeye çalışıyordum.Ama olmuyordu.