Why?

Chapter 5

Haaay! Thank you for another dayyy!! :D

Ano naman kaya gagawin ko ngayon? Hmm???

Uhah! Alam ko na! Maglilinis na lang ako ng kwarto ko ngayon!

Nagsimula na akong maglinis ng aking kwartooo~

After 20 minutes.....linis parin

After 45 minutes.......linis parin

After 2 hours...... TADAAAA! PERFECT!!

Natapos na akong maglinis. Ano naman sunod kong gagawin? Hmmm....

"Pupuntahan ko si mommy! Tama! Pupuntahan ko siya! :D" Masigla kong sabi sa sarili ko

Naligo na ako at nag ayos ng onti.

On the way na ako papuntang cemetery ng biglang may tumawag sakin. Hindi na ako nag abalang tignan pa kung sino yung tumawag, agad ko ng sinagot ito.

"Hello?" Bati ko sa kung sino man to.

("Hello, Denim, this is Diego.") Oh?! Pano niya nalaman number ko?!

Di pa ako nagsasalita.....

("Ah, kung iniisip mo kung kanino ko to nakuha, kay Mary.") Tsk! Lagot ka sakin mary!

"Ahh, kay Mary." Sarkastikong tono ko

("Ahh, ayaw niya ngang ibigay eh, pinilit ko lang siya. Sorry.")

"Ah, hindi okay lang. Ba't ka pala napatawag?" Tanong ko

("Ayain sana kita manood ng sine??") Patanong na sabi niya.

"Ah, ano. Aalis kasi ako ngayon eh. Sige, next time na lang. Bye na nagddrive ako eh." Mabilis kong sabi

("Ah, sige. Inga---") di ko na narinig pa yung mga sinabi niya dahil binaba ko na ang telepono ko. Mahirap na baka mabangga or makabangga ako. -.-

Dadaan muna ako sa isang flower shop para bumili ng boquet para kay mommy.

Nakarating na ako sa cemetery at inilagay ang boquet sa lapida ni mommy

"Hi mommy!" masigla kong bati sa lapida niya "kamusta ka na jan mi? Sana okay ka lang jan mi. MISS na kita mi! MISS na MISS ka na namin ni daddy. Huhu" habang umiiyak. "Okay lang po kami dito mi. Huhuhu"

"Ahh, mi, may bago pala po akong kaibigan. Si Diego po. Diego Salvacion. Haha, nakakatawa mi kasi di ko akalain na magiging kaibigan ko yang MAHANGIN at MAYABANG na lalaking yon. Haha! Dadalin ko siya dito mi, para makilala mo ang kaisa-isang kaibigan kong lalaki."

"Mi, miss na po kita. Sana mi, hindi ka na lang namatay. Sana mi hindi na lang kita kinulit noon. I'm sorry mommy! Huhuhuhuhuhu" hagulgol ko.

"Sige po mi, alis na po ako. See you soon! I MISS YOU SO MUCH MOMMY! I LOVE YOU."

*FLASHBACK*

"Mommy!! Mommy!! Alis po tayo ni Daddy! *puppy eyes*"

"We'll try baby. Nasa office pa kasi si Daddy, eh" nahihirapang sagot ni mommy

"Mom, are you okay?" Nag aalalang tanong ko :o

"Yes baby. Mommy is okay. Don't worry" mom kissed me on my forehead.

"Alright, mom. I love you so much mommy!" I kissed her on her cheek

"I love you so muh more baby" then mom hugged me.

Palabas na sana ako ng room ng may narinig akong may bumagsak.

Paglingon ko......

I saw my mom lying on the floor!!

Agad akong tumakbo papunta sa kanya!

"Hey! Mommy! Wake u-up!" Umiiyak na sabi ko sa kanya

"MOMMY!!" Then may biglang pumasok. Si Yaya.

"Denim, a-anong nangyari?!" Nag aalalang tanong ni yaya.

"Y-yaya, palabas na sana ako ng room when i saw mommy lying on the floor. Let's call daddy! Huhuhu"

"Nako! Jusko po! Sandali! Sandali tatawag ako sa ospital!"natatarantang sagot ni yaya sakin

Sa opsital........hindi ko na maintindihan ang mga pinag-uusapan nila dahil iyak lang ako ng iyak. Hanggang sa lumapit sakin si daddy.

"Dad, h-how's mom? Is s-she o-okay? Tell me dad" habang iyak pa rin ng iyak

"Baby..." di matuloy ni daddy yung sasabihin niya dahil umiiyak na rin siya.

"Dad!! How's m-mom?!?!?! *sobbing*" Natatakot na tanong ko kay daddy

"W-wala na ang mommy mo baby! Wala na si Lorena, wala na s-siya baby. Huhuhu" hagulgol ni Daddy.

*END OF FLASHBACK*

Bata pa lang ako ng nawala si mommy, may sakit kasi siya sa puso, at inatake siya noong 8 years old pa lang ako. Simula nung nawala siya naging busy si daddy sa trabaho. Minsan na lang kami mag usap nun, hindi tulad noon, noong buhay pa si mommy, masaya kaming pamilya. Lagi kaming magkakasama, naghahabulan sa garden, lagi din kaming lumalabas every sunday para magsimba at kumain sa labas. Pero ngayon hindi na, dahil wala na si mommy. Madaming nagbago simula ng nawala siya. Kaya sanay na akong mag-isa. Buti na nga lang nanjan sina Steph and Mary eh.

Ngayon, sa kanila lang ako nakakapag open. Parang tunay na kapatid na din nag turing ko sa kanilang dalawa. Ganun din naman sila sakin. Kaya nga mahal na mahal ko sila.

Sana nagustuhan niyo ang Chapter 5 ko para sa inyo! <3

Vote. Comment. Be. A. Fan <3

→ BRB