Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
Ik hing de zak met geld over mijn schouder, nadat ik gecontroleerd had of de hele som geld er wel in zat. Daarna vertrok ik naar Charlie's huis, in mijn wolvenvorm. Ik was hier al een keer eerder geweest, om Charlie's spullen op te halen. Ik had toen de tijd gehad om even rond te kijken en er waren me een aantal dingen opgevallen. Zoals, waar haar ouders waren. Alec had me wel verteld over haar zusje, maar hij had niks gezegd over haar ouders. Waar waren ze? Waren ze toevallig op vakantie? Of hadden Charlie en haar zusje geen ouders meer? Zodra Charlie ons genoeg zou vertrouwen, zouden we wel meer te weten komen over haar verleden. Daar had ik alle vertrouwen in.
Ik kwam aan bij Charlie's huis en ging binnen via de achterdeur. Daarna liep ik verder naar de keuken, waar ik de zak geld op het aanrecht zette, met een briefje bij. Toen ik me omdraaide, belandde mijn ogen meteen op een ander persoon. Ik hoefde geen twee keer na te denken over wie het was. Een vampier. Ik zocht meteen naar de andere wolven, die mee naar hier gekomen waren. Zij stonden in de tuin, omsingeld door andere vampiers. "We willen het meisje." Zijn stem zorgde ervoor dat mijn aandacht terug op hem belandde. Als antwoord gromde ik. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om Charlie aan hen te geven. Ze was onze Luna, ook al had ze die positie nog niet officieel aanvaard. Toch was ze belangrijk voor ons en we zouden haar beschermen met ons leven.
Mijn grom was zijn signaal om me aan te vallen. Een vampier was veel sneller als een weerwolf, zeker aangezien ik nog in mijn mensenvorm was. Hij stond opeens achter me en lifte me in de lucht, om daarna mijn bekken te breken. Hij liet me met een plof op de grond vallen en ik jankte van de pijn. Nog nooit had ik zo een helse pijn gevoeld. Het enige dat in me opkwam, was om Alec en Wesley te bereiken. Ik stuurde een bericht via de mindlink. We zijn omsingeld. Kom snel. Ik hoopte dat ze hier snel zouden zijn, want dit zou ik niet lang volhouden.
Ik sleepte me voort over de vloer en probeerde daarna op mijn poten te staan. Bij elke beweging die ik maakte, voelde ik een nieuwe pijnscheut door me heen gaan. Het zou niet gemakkelijk worden me tijd te rekken, tot Alec en de anderen hier zouden zijn. Mijn ogen gingen kort naar buiten, waar de andere wolven ook aan het vechten waren. De ene na de andere had het moeilijk om zichzelf te verdedigen en er was niets dat ik kon doen om hen te helpen.
De vampier keek vanop een afstand toe, alsof hij wachtte tot ik terug rechtstond. Zodat we een eerlijk gevecht konden hebben. Ik strekte mijn benen, terwijl ik de pijn verbeet, en rende naar hem toe. Het enige dat ik tegenkwam, was de lucht. De vampier had weer zijn snelheid gebruikt, om naar de andere kant van de kamer te gaan. Mijn oren registreerden het geluid van de openende achterdeur. Dat betekende waarschijnlijk dat er vampiers binnenkwam. Zo snel zouden de anderen hier niet kunnen zijn. En het feit dat er meer vampiers binnenkwam, betekende dat het slecht ging met de anderen.
Opeens klonk Wesley's stem in mijn hoofd. We zijn er bijna. Hou vol! Ik zuchtte opgelucht. Het zou niet lang meer duren voor er hulp kwam. Pas dan vroeg ik me af waarom Alec niet antwoorde. Het was Wesley's stem en niet die van Alec. Waar was hij? Had hij mijn bericht niet gehoord? En was er iets aan de hand in de roedel? Het kon verschillende redenen hebben.
De vampiers omsingelden me en de ene na de andere kwam op me af. Ze waren met te veel. Ze slaagden erin om nog meer botten te breken. Ze wisten dat ze in het voordeel waren. Zo snel kon een weerwolf nu ook weer niet genezen. Opeens klonk er een grom vanuit de geopende achterdeur. Ik draaide mijn hoofd opzij, om te kunnen kijken. De vampiers stopten ook met bewegen, om te zien wat er aan de hand was. Wesley stond in de deuropening. De rest stond nog buiten. Zeker het dubbele aan vampiers. Daarom besloten ze zo snel mogelijk te vertrekken. Niet dat ik dat erg vond.
Wesley kwam naar me toe. Hij bekeek mijn verwondingen vlug, voor hij een deken over me legde. De lichte stof zorgde al voor een helse pijn. Ik kon me niet voorstellen hoe ik er nu uitzag. Aan Wesley's gezicht te zien, was het best ernstig. "We brengen je terug naar huis. Hou nog even vol, makker." Wesley keek toe hoe ze me op een brancard legden. Zo was het makkelijker om me terug naar huis te dragen. Zowel voor de dragers als voor mij. Zo had ik hopelijk wat minder pijn.
"Wat is er gebeurd? Waarom heeft niemand me iets laten weten?!" Alec's stem kwam opeens van naast me. Het zorgde voor pijn in mijn hoofd. Daarom sloot ik mijn ogen, in de hoop om de pijn zo te verminderen. Het liefste van al, ging ik zo snel mogelijk naar huis.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
