Ongeveer 20 jaar geleden werd Charlie geboren.
Niemand had op dat moment kunnen denken dat ze een belangrijke rol zou spelen in een andere wereld. Een wereld die volgens de meeste mensen niet bestond.
In de steek gelaten door haar ouders zoekt ze...
We zaten dicht tegen elkaar op het bed. Zijn duim wreef over mijn handpalm. Zijn ogen keken naar zijn beweging, alsof hij aan het nadenken was. Zo zaten we al een tijdje. Elk in onze eigen gedachten. Ik had een hoop vragen. Als ik hem aanvaarde, werd ik dan een weerwolf? Als ik me toch nog zou bedenken, kon ik alles dan nog stopzetten? Deed het marken pijn? Ik had hem al deze vragen de voorbije paar minuten gesteld.
"Je bent gespannen." Het was het eerste dat Alec tegen me zei, sinds onze kus. Zijn andere arm kwam rond mij te liggen en hij wreef wat over één van mijn schouders. Ik sloot mijn ogen, zodra de tintelingen door me heen gingen. Die tintelingen bleken alleen nog maar erger te worden. Alsof die me in zijn richting wilden duwen. "Ik heb gewoon veel om aan te denken." wist ik uit te brengen. Zijn beide bewegingen gingen door, terwijl hij zei:"Vraag maar." Hij bedoelde het geruststellend. Alleen voelde ik de nervositeit in mijn onderbuik.
"Ik ... Ik denk dat ik klaar ben voor de mark." zei ik voorzichtig. "Ben je daar echt honderd procent zeker van?" Alec had zijn bezorgdheid geuit over het feit dat ik een mens was. Niet sterk genoeg om het op te nemen tegen een vampier of een andere weerwolf. Zijn mark zou me sterker maken en dat was net wat ik nodig had. Dat had ik ook al aan den lijven kunnen ondervinden.
"De mark kan pijn doen in het begin. En aangezien je een mens bent weet ik niet of er bepaalde complicaties kunnen optreden." Zijn ogen keken bezorgd in die van mij. Mijn hand ging meteen naar zijn haar en ik probeerde hem te kalmeren. "Ik vertrouw je." zei ik met een kleine glimlach. Die woorden leken zijn nervositeit te laten verdwijnen.
Een paar seconden later voelde ik hoe zijn tanden door mijn huid ging. De pijn maakte plaats voor een geïrriteerd gevoel. En het bloedvergieten waar ik bang voor was, bleef uit. Het was dus echt niet zo een slechte ervaring, als degene waar Alec voor gewaarschuwd had.
Een paar seconden liet hij zijn tanden erin zitten, voor hij ze er weer uithaalde en controleerde of ik in orde was. Zijn handen namen mijn gezicht vast en zijn ogen keken bezorgd in de mijne. Ik stak spottend mijn twee duimen naar hem op. "Jij kan toch ook overdrijven" grinnikte ik zachtjes.
Alec legde zich naast me neer op het bed. Zijn arm lag om mijn heup heen. Voorzichtig, zodat hij me geen pijn zou doen. " En wat is het volgende wolvending dat we gaan doen? " vroeg ik hem. Eigenlijk moest ik toegeven dat ik enthousiast werd van deze nieuwe wereld die voor me open ging. Het was minder akelig dan ik verwacht had.
Alec grinnikte en drukte een kus op mijn wang. "Het volgende zal waarschijnlijk de mating zijn. Daar zal je geen extra uitleg bij nodig hebben, hoop ik." zei hij, terwijl hij aan zijn nek krabde. Ik legde ondertussen mijn hoofd op zijn borst.
" Alec? " vroeg ik na een korte stilte. Hij humde alleen maar, als teken dat ik mijn vraag mocht stellen. " Is er een kans dat ik ook een weerwolf moet worden? " Deze vraag was plots in me opgekomen. Het was even stil, alsof hij zocht naar de juiste woorden. " Misschien. Ik weet het niet zeker." Waarschijnlijk had hij er zelf nog niet over nagedacht, dus ik besliste er niet verder over in te gaan. Vooral omdat mijn zusje haar hoofd net door de geopende deur piepte.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
