IV

Hoofdstuk 1: Tobias

Ik word wakker uit de simulatie en voel mijn hart tegen mijn borstkas dreunen.

Mijn hoofd doet pijn. Ik probeer terug te denken aan mijn simulatie, maar ik kan me niets herinneren. Wanneer ik op mijn horloge kijk, zie ik dat ik al 2 uur in deze kamer zit. Ik ruik een geur die me aan Tris doet denken. Alles doet me aan Tris denken.

Zou ze mij nu zien? Of zou ze nu bij haar moeder zijn? Ik heb nooit geloofd in leven na de dood, maar nu begrijp ik waarom mensen dat doen: om te ontlopen aan de werkelijkheid. Ze maken het zichzelf wijs, ik denk dat het onze manier van rouwen is. Om die verschrikkelijke pijn wat draaglijker te maken. Tris is nu gelukkig herenigd met haar ouders. En ik blijf alleen achter op deze wereld. Ik voel mijn keel dichtknijpen en besef dat ik ik nog niet gegeten heb. Mijn benen voelen loodzwaar. Ik loop door de gang en zie Christina lopen. Eigenlijk heb ik geen zin in haar gezelschap, maar ik besef dat ik afleiding nodig heb. Ik loop naar haar toe, maar wanneer ik plots David zie lopen, blijf ik staan als een standbeeld. Het geluid in mijn omgeving dringt niet tot mij door. Het is alsof er een luchtbel in mijn hoofd zit. Dan dringt het tot me door dat híj de persoon is die Tris heeft vermoord. Ik storm op hem af en duw hem tegen de muur die achter hem staat. 'Moordenaar!', roep ik. Ik duw mijn handen tegen zijn keel en probeer hem te stikken. Zijn gezicht is volledig wit en zijn ogen zijn groot. Prachtig. Dan voel ik 2 koude handen die me van hem af proberen trekken. Ze zijn niet sterk genoeg. Maar dan hoor ik haar stem: 'Tobias! Waar ben je in godsnaam mee bezig?'. Nu hoor ik haar stem ook al in mijn hoofd. Zal ik heel mijn leven zo moeten leven? Maar dan zie ik haar. Klein en toch sterk genoeg om mij enkel met haar aanwezigheid van David te sleuren. Ik laat David los en blijf staan. Ik voel hoe de luchtbel in mijn hoofd ontploft.