Bazı hisler aslında olmaz.
Biz onları varmışcasına yaşatırız içimizde.Sahte insanlarla,sahte duygularla bi şekilde yaşarız hayatımızı.
Sonra kendi kalabalığımızda kendimizi kimsesiz hissetmeye başlarız.
Düşünceler agır gelir.
Buna rağmen düşünmekten bir saniye bile kurtulamayız.
Sonra birini tanırız.
Kimseye benzemeyen birini.
Diğerleri gibi olmayan birini.
Yada bizim öyle zannettiğimiz birini.
Deriz ki;Ya işte benim beklediğim insan.Demekki ben yillardir bunu bekliyormuşum.
Bir bakışı sımsıcacik yapar kalbini.
Tek bir gülüşüne sıgınirsin.
Kendini onu sevebileceğine ikna edersin.
Sırf kendi kalabaligindan sıyrılmak için.
O da bunu bozuntuya vermez.Başlar duygularinla oynamaya.
Oynarda oynar.Sen onun seninle oynadigini anlamazsin bile.
Kendini inandirdin ya buna.
Şimdi sorarim size kim daha saf?
Duygularıyla oynayıp kendine eglence çikaran mı?
Yoksa,
Duygularıyla oynatıp o yalana kendini inandıran mı?.
