Campus Bitch

No One Loves Me,
No one Did,
And no one will,

That is my fuckin motto.

Hindi lang siya basta motto,
Yang maikling mga salita na iyan,
Makikilala niyo ako at malalaman niyo ang buhay ko na walang kwenta.

I was 18 years old when i met my first love.Bata pa ako noon at ang alam ko lang na kailangang sundan ang puso,.
Nung una,Parang naka glue na nakadikit sa kanya,Kahit saan siya magpunta,Nanduon ako sa likod niya.Stalker na kung stalker pero ang alam ko lang noon,is mahal ko siya.

Lumipas ang ilang months,
Nagtapat din siya sa akin,
Mahal niya na rin daw ako...
Nagpapasalamat siya dahil palagi kong ginagawa ang assignment at project niya.Nagpasalamat din siya dahil palagi ko siyang nililibre ng pagkain,Minsan nga,Ako pa ang nagbigay ng baon sa kanya kasi wala daw pang-gastos ang mga magulang niya.Ganyan ako ka-tanga noon.

Iniharap ko siya sa mga magulang ko noon,Wala siyang sinabi na kahit ano.Tumatango lang siya kapag tinatanong siya nina mama at papa,Sa mga oras nga na iyon,Hindi siya makatingin sa mga mata ko.

Naging kami,Masaya ako noon..
Palagi ko siyang kasama kahit saan,
Palagi ko siyang nakakausap at nakakasama.Hindi tulad ng gawain ko noon na isang stalker na makikita sa paligid lidgid na parang anino.

Minahal ko siya.

Yan ang mga salita na tinatak ko sa isip ko.

Nang dumating ang Anniversary namin.

I was planning a surprise party pero it turned out.Ako pa ang nasurprise.

"Ano ba..Nakakahiya na babe.Ang daming tao.Mamaya nalang!"

"Sige na babe..Isang kiss lang"

"Sige na nga..Ang sweet mo kasi e."

"Da best ka talaga babe"

I was just standing there.

Wala akong magawa,
Parang nakadikit ang mga paa ko sa lupa,
Hindi rin ako makapagsalita dahil nanuyot na ang lalamunan ko dahil sa patuloy na pagtagos ng mga luha sa mata ko.

I though it was love.

Duon ko lang na realize ang lahat.Duon ko lang din nabuksan ang mga mata ko.
Nagpaka tanga ako.Sinunod ko ang puso ko bago ang isip ko.

Noong mga oras na iyon,
I felt like i dont have anything.
Because he was everything to me.

Isa akong dakilang tanga,
Dapat noon palang,
Naisip ko na pera lang ang habol niya sa akin at talagang hindi niya ako mahal.
Gosh!Alam mo ba yung feeling na walang wala ka na?Yung hindi mo alam ang gagawin kaya pupunta kanalang sa isang sulok at umiyak mag-hapon.

Na-isip ko naman..
Na mayroon pa palang bagay na naiwan sa akin at kahit kelan hindi mawawala..Ang mga magulang ko.

Pero sa kasamaang palad....

Pati sila nawala na rin.

[hello?Who is this?]

[Are you Louise Briones mam?]

[Yes..Yes I am.What is it?]

[Your parents are here in montemarco hospital.Nahanap po sila sa isang unknown place at may nakita rin pong tama ng bala sa mg magulang mo.Please go to this hospital mam]

[I...I will]

Nagmadali ako..
As in Madali..
My time is gold..

Nang makadating ako sa hospital,Inalalayan ako ng nurse kung saan ko kailangang pumunta.Nakita ko naman sina mama at papa na nasa isang operating room kung saan bawal daw pumasok ang kahit sino kundi ang doktor at katulong nito.

Naghintay ako ng ilang oras sa waiting shed hanggang sa lumabas ang doktor.

[Dok.How are my parent?]

[Natanggal na ang mga bala sa katawan nila Mam]

[And?]

[And im sorry to say pero hindi po ito nakayanan ng mga magulang mo.Im sorry mam.Pero patay na po sila.Bibigyan ka po namin ng papel para i fill-up po]

Tumango nalang ako at hindi nalang ako nagsalita.

Isang tanong lang ang lumabas sa utak ko sa oras na iyon..

Ano ba nagawa ko?

May nagawa ba akong masama sa kapwa ko.I was sweet and adorable.

Bakit lahat ng mga minamahal ko..
Kinuha.Iniwan.Sinaktan ako.
I have no reason but to say that i was so lonely.

May years past...

Pero yung sakit na nangyare sa akin,Ayaw mawala.Parang naka-ukit na siya sa isip at puso ko kaya ayaw niyang mawala.

Those things changed me.

Nagbago ako.
Ang dating sweet at adorable.
Naging matapang at palaban na.

Ang dating iyakin,
Ngayon nagpapaiyak na.

Ang dating mabait at inosenteng bata,
Ngayon isang loko loko na...

I am the worst nightmare sa kanilang lahat...