Gri Prenses

Bölüm: 1

Keyifli okumalar...

Multimedya: Gazel

"Oyunmuş,kıçımın kenarı. Oyun öyle mi? Tüm asların bulunduğu takımdaysan, oyun o zaman, tamam; kabul ederim. Ya öteki takımdaysan, as oyuncu filan yoksa, oyunla ilgisi kalır mı bunun? Hiç yani. Yok oyun moyun."

-Jerome David Salinger - Çavdar Tarlasında Çocuklar

Bölüm Şarkısı: Christina Aguleria / Hurt

~~~

Hışırtılı güz yaprakları, tıkırdayan kozalaklar, rüzgarın denizle buluşması, kuşların neşeli cıvıltısı. Benim için siyah ama mutlu bir güne daha merhaba. İsmim Gazel. 17 yaşındayım. 12 yaşında geçirdiğim bir kaza da görme yeteneğimi kaybettim.

İşte o günden sonra hayatımda en çok sevdiğim renk gri oldu.

Çünkü masum, beyaz bir insanın siyah bir hayata bahşedilmesinin karışımıyım. Gri. 14 yaşında saçlarımı her ne kadar göremesem de gri'ye boyattım. Gözlerim buz mavisi.

Herkes gibi normal bir okula gidiyorum. Ama şöyle ki koskoca okulda sadece Cansu ve Sibel kör olduğumu biliyorlar. Kimse fark etmedi bile. Ben de söyleme gereği duymadım.

Kazadan annem ve babam sağ çıktı. İşte o kazanın sevdiğim tek yanı. Görme yetimi alsa da ailemi bana bağışladı. Her sabah bizim evin önünden geçen tanıdık otobüse binerim. Abi beni tanır. Ve çok sever. Kimse karışmaz genelde. Sessiz sakin olsam da eğlenceliyimdir.

Ayağa kalkıp dolabıma yöneldim. Kulpunu bulduktan sonra sıralamayı hatırlamaya çalıştım.

Sağ üstte kotlar, sol üstte gri-siyah-beyaz t-shirtler, sol altta diz boyu elbiseler ve sağ altta eşofmanlar.

Kot pantolon ve bir blüz alıp giyindikten sonra annemi çağırdım.

"Uyandın mı güzel kızım?"

"Uyandım annecim. Saçımı toplayabilir misin?"

"Tabi ki bir tanem."

Annem saçlarımı tararken onun o güzel yüzünü ne kadar özlediğimi fark ettim.

"Bitti tatlım."

"Saol annecim. Ben çıkayım artık Vedat abi gelir birazdan."

"Tamam güzel kızım. Lütfen dikkat et güzel gözlüm."

"Güzel gözlüm deme lütfen anne. Dikkat ederim.

Görüşürüz."

"Gö-görüşürüz meleğim."

Ağlama annem.

"Ağlama annem. Üzme kendini. Ne olur!"

"Tamam yavrum hadi git."

Duvarlara dokuna dokuna ezberlediğim kapının yanına geldim ve ayakkabımı giyip evden çıktım.

Bir süre bekledikten sonra tanıdık korna sesini duydum.

"Gazel. Gel kızım."

Ah. Vedat abim.

"Geliyorum." Diyip dikkatlice yürümeye başladım. Otobüse bindiğimde her zamanki gibi evimizin önünde durak olduğuna bir kez daha şükrettim. Belkide en büyük şansım yaşıyor olmamdı. Rabb'im görme yeteneğimi almıştı benden. Ama yaşıyordum işte.