Sleepless in Love

Chapter 1

Daily routine.

Sa opisina.

"Andami ko pa palang tasks this week. I have to make sure the attendance of our clients for the training. Sana, nagawa na Eireen ang pagsesend nang invites thru e-mail." Sa isip isip ko

Tingin sa notes ko. At sa kalendaryo.

Balik tingin sa computer para tingnan sa chronos files lahat nang active clients nang company.

I need to check all the details. Mahirap maghabol sa oras kung kelan malapit na ang event. I am so keen into details sa trabaho ko. Kahit kaliit liitang detalye, see to it na namomonitor ko. Ayaw kong mapahiya. Ayaw kong kabahan ako dahil sa may flaws ang pagkaka organize ko. I want everything's perfect or at least near to perfection. Katwiran ko, palpak man sa ibang aspeto nang buhay ko, see to it na sa ibang bagay kelangan stand out ako. Kelangan mataas yun standard ko.

I am working in a procurement firm. At age of 25 isa na ako sa  manager nang kompanyang pinaglilingkuran ko. I am also the youngest among the others for that post. And glad that I am able to people my big bosses.

Yes, usually andito sa Pilipinas ang mga executives namin, though may mga offices kami abroad.

So hindi bago samin, na mag invite nang clients and customer para magbigay nang iba't ibang trainings about cabling installations and cabling itself na kine-cater namin.

This one is a big one. As a leading cabling company, eto yung innovation na sa company mismo nag-root. No tie up to other big company from US. 'Ika nga sariling produkto talaga. So kelangan i-market. Kelangan hikayatin ang mga partner companies na ibuild up ito sa kanilang mga clients. Ganun naman sa business. Big deal ang marketing strategy.

"Ms. Montalbo?" Kinakausap pala ako nang boss ko. Eto yung pinakamakulit sa mga big boss ko.

"Yes Sir? Ano po iyon?"

He is a pure Filipino. Napakabait. May edad na sya, siguro nasa 60's na sya. Si Mr. Felipe Lacsamana. Hindi mababatid sa mukha at tindig na nasa ganoong edad na sya. Bukod sa tikas nya ay tila nagpapabata din sa kanya ang kanyang katangian. He's too funny at times. A father-like who loves to play with his children. A man with authority yet kinda sweet and full of sense of humor.

"You know what, you are too dedicated to your work and I am impressed with your attitude. But I just noticed that you're not consuming your leaves." Panimula nang boss ko at nagulat ako sa bigla niyang paggising sa naglalakbay kong isipan.

"Hindi naman po kasi ako nagkakasakit Sir." Sabay ngiting pilit na sabi ko.

"No, I don't want to invade your personal life, pero hija, you are entitled to have some break. Look, you still have your 30days vacation leave and 6days for sick leave.
Like what I am trying to say I am happy sa pinapakita mong dedication sa work, pero ayaw ko naman na makita na walang social life ang empleyado ko.
Look at you, you are too young for the corporate's toxicity." Mahabang paliwanag ni Boss

"Sir, may social life naman po ako. We do have our company outing once a year and team building every quarter." Defensive na sagot ko, sounds stupid but I have to defend myself.

"Nina hija, do you have friends? At your age, dyan mo dapat naeenjoy ang buhay mo. Vacay vacay din pag minsan. Enjoy your night out with your barkada and friends. Same at your age, I am enjoying my youth. Explore and be happy.

I am Sir, nakangiti kong sabi. Hayaan nyo po if I feel the need to take a vacation, I will tell it you directly Sir.

Oh well, buhay mo yan. Basta, I am willing to give you the privileged to spend your leaves at once. Para makapag relax ka naman.

Okay. I have to go." Pahabol na sabi nang boss ko bago sya tuluyang mawala sa paningin ko.

Magpo-four years na ko sa company. This is my first company after my escape from the four-sided room in college. Napromote na ako nang dalawang beses kahit pa napakabata ko kumpara sa ibang mga empleyado. Minsan iniisip ko na siguro nga, blessing Nya yun against sa mga flaws sa buhay ko. And iniisip ko na lang, worth it na working student ako. Nag tetake kasi ako nang masters ko. So every weekend yung klase ko. Ginawa ko talagang fully loaded ang buhay. Yung tipong pag uwi ko sa gabi, magssnap out na lang ang mundo and I would have no time to think of anything outside my box.

Suddenly, may kirot. Sa mga tinuran nang boss ko, namiss ko bigla ang Mom at Dad ko. Kelan ko ba sila huling nakausap nang ayos.
Matagal tagal na. Usually kasi kapag tumatawag sila at ganun na ganun ang intro ay nagmamadali na akong magpaalam sa kanila. Kahit sa web chat ganun din. Medyo naguguilty ako, pero alam ko na naiintindihan nila ako.

Yes, I isolate my life with everybody. Friends? I do have lot of friends, before. But I chose to close any and every possible channel with them. I believe that I need a total reboot. Away from anybody that might hurt me.

Nag ayos na ako nang gamit. Maaga akong uuwi para dumaan muna sa supermarket.