Gezgin

Güneş ve Ay

Sir Aria yağmurlu bir güne açmıştı gözlerini, deliksiz bir uykunun ardından ıslak toprak kokusu kadar güzel bir şeye uyanmak kadar güzel bir şey yoktu onun için. Önceki gecenin tamamen bir hayal olması umuduyla yavaşça evinin salonuna doğru yol aldı. İşte oradaydı usul usul uyuyordu çingene kızı ve kendisine gülümsüyordu masanın üstündeki günlük. Hala ne düşünmesi ne yapması gerektiğine karar verememiş gibi bir hali vardı, pek üstüne düştüğü de söylenemezdi. Hiç bir şeyi umursamamanın her şeyi çözeceğine inanırdı o. Yine de biraz merak insanı öldürmezdi ya sonuçta?

Elleri o daha farkına bile varamadan günceyi kavramıştı bile. Narince 15'inci sayfayı açtı ve okumaya başladı;

Gözlerinden akmamakta ısrar ederken gözyaşları genç bir adam öfkesini karşısındaki duvardan çıkartıyordu. En sonunda gözyaşlarıyla beraber o da pes edip dizlerinin üstüne çöktü ve bir kadının hayaliyle baş başa bıraktı kendini.

" Sensiz yaşayabilmek bile koyuyor bana. Her ağlamak istediğimde göz yaşlarımın bana isyan etmesinin sebebisin sen. Elimi uzatsam tekrar geçecek sanki saçlarının arasına, ama sen yoksun. Kadınım diye sevmek zor geliyor bazen, her şeye rağmen hayal kurmak zor, sen zorsun!

Mutlu muyum gerçekten? Yoksa yoruldum mu mutsuzluktan? Kimse bilemez içimdekini, elimde solup giden zamanı. Nefes almak gibi oldu seni düşünmek, fark etmiyorum bile bazen. Şairin dediği gibi, sen yoksun. Çocukluk hayallerim mi masum olan yoksa kabuslara rağmen içimde yaşayan belkiler mi? Çekip gidemiyorum gülüşünü ama bir parçam gidiyor beni her bıraktığında. Ölemiyorum, geride senden bir ben kalacak sadece bir gün. Başka ne varsa alıp gideceksin, bu yüzden ölemiyorum; büyüttüğün çocuğa kıyamıyorum."

Haykırıyordu kadının hayaline içindekileri, ağzından çıkan her kelimede gözyaşları terk ediyordu yüzünü çenesinden sessizce, biraz daha farkına varıyordu içindeki boşluğun belkide.

Bir süre kendi hıçkırıklarını dinledikten sonra yavaşça kalktı ayağa. Bir hayalete bağırmanın ruhundaki çölü yeşertemeyeceğinin farkındaydı. Ufak bir çanta hazırlayıp kısa bir yolculuğa çıkmaya karar vermişti. Her kelimesi ruhuna dokunan, kendisini anlayabileceğini düşündüğü tek kişinin yanına gidecekti. Nasıl karşılanacağını bilmiyordu ama içindekileri onun yerine söyleyebilen birisi onu öldürse bile bunu umursamazdı. Evden çıkarken son bir kez baktı geride bıraktıklarına, eski evin gıcırdayan tahtaları ona hüzünle veda ediyor gibiydi.

İki gün sonra hayallerinin eteğine varmıştı sonunda. Gökyüzü onun varlığıyla alay ediyor gibiydi. Yolcunun attığı her adımda gürlüyor, yağmur damlalarını üstüne boca ediyordu. Belki de bu bir uyarıydı onun için kim bilir? Birkaç dakikalık yolu kaldığında genç yolcu kafasını kaldırıp sahil kenarındaki eve dikti gözlerini. Oraya ulaştığı için kendisini bir hacı sayacaktı neredeyse.

Bu sırada Sir Aria okuduğu güncenin derinliklerine gömmüştü yine kendisini, elindekinin sırrını çözmek için her şeyi yapmaya hazır hissediyordu ama bilmediği şey eğer bunu yapmaya kalkarsa hayatının geri kalanından vazgeçmesi gerektiğiydi. Onun yolu birazdan kapısını çalacak olan dostumuz Jack Russel'dan çok daha zorluydu. Bir yandan kitaptaki cümleleri hatmederken diğer yandan da kapıyı açmak için yürümeye başladı. Kitabın sinir bozuculuğunun yanında eğlenceli olabileceğini de ilk kabullenişiydi bu. Kapıyı ansızın açıp "Hoş geldin genç Jack Russel." diyerek yolcuyu o daha ne olduğunu anlamadan şaşırtmak istiyordu.

"Hoş geldin genç Jack Russel.

Islanmışsın."

Şaşkınlıktan sesi titreyerek cevap verdi Russel "Yağmur yağıyordu.". Yolcunun şaşkın surat ifadesi son derece memnun etmişti şairi hafifçe gülümseyerek "İlla gök gürleyecekti, ya yağmur yağacaktı ya fırtına çıkacaktı."  dedi arkasını dönüp yürümeye başladı ve "Şaşkınlığın geçince içeriye girip istediğin yere oturabilirsin." diye onu içeriye davet etti . Russel bir anlık şokun ardından buraya gelme amacı aklına düşünce kendini toparlayabilecek gücü bulup hareket edebilecek hale gelince derin bir nefes alıp içeriye girdi.