Oo, panganay ako ehehehe. Mahirap maging panganay eh, ikaw lagi ang mali kahit ang mga maliliit ang may gawa, puro mali na lang ang napapansin kahit minor mistakes man. Lahat ng blame na sayo na.
Pag nag-effort ka magluto and you've already prepared all those uh... handa? Basta yun. Di napapansin at kukuha na lang ng ibang gamit panggamit sa pagkuha ng pagkain. Ano tawag dun? Ignoring your efforts noh? Masakit eh.
Oo, masakit maging panganay. Pag may ibang ginagawa ang mga magulang mo, kunyari, naglalaro ng cellphone at si pangatlo nagpapatulong kay mommy "Kay ate ka." Lahat na lang sa akin, eh alam nila na wala akong pasensya, stubborn, grumpy, sa scary sister pa binibigay ang gawain. Nakakafrustrate to be honest. Parang hindi ka kilala ng mga magulang mo, di ka pa napapansin kapag nagtatanong. I'm dumb kasi eh, kaya ako nagtatanong. Pero kapag nagtatanong ako "Dad, ano ung ano ni mommy?" Simpleng tanong lang yan ah? Pero naseen-zone ako, nakipagharutan na lang silang dalawa ni mommy sa pangalawa at bunso. At ako "..." forever alone.
Kaya kapag may mga bonding kami ng mga kaibigan ko, tinatry kong mahuli at makapag-isa. Baka masaktan lang kasi ako. Ako ang matanda na parang naging maknae/youngest ng group namin, pero feeling ko pa rin na panganay ako pero sila maknae tingin sa akin.
Lahat ng sinaaabi ko i-susumary ko. Tingin nila sa panganay, oo una nabuhay, unang natuto ng mga tungkol sa math, science, history etc., tapos Para sa Akin , ako na rin ang unang mamamatay. Tapos kapag namatay, sasabihin "dapat naging mabuti kaming magulang sayo." Di rin ako maniniwala jan eh. Dapat pinapansin niyo ako eh, okay lang di kayo maging mabuting magulang pero kulang ako sa pansin eh. Nagiging lonely ako eh. Nasasaktan lagi dahil parang wala na si panganay niyo, as in patay, tapos kung kelan totoong namatay na.... DUN NIYO LANG PAPANSININ ANG PANGANAY.
Harsh yun! Masakit yun. Kaya dapat talaga, mamatay ako o mawala sa tabi niyo eh. Lagi na lang ako nasasaktan kapag naandyan kayo.
Yes, kinukulong ko sarili ko sa kwarto.
Yes, di ako friendly.
Yes, snobber ako.
Yes, lonely ako kahit saan.
Yes, stubborn ako.
Yes, lazy ako.
Yes, grumpy ako.
And yes, scary elder sister ako.
Pero no, na masama ako, liar ako, walang feelings, happy lagi kapag naandyan kayo, happy na may reward sa pagiging top, nasa akin na ang lahat.
Mga parents ko ang may gawa naman kung bakit stubborn, scary, grumpy etc. Sister ako ng kapatid ko eh.
Di niyo lang kasi nahahalata na hindi ako marunong nagexpress ng feelings ko eh, through actions ko ginagawa.
Di niyo lang talaga alam kung pano. Mean words, 'that' kind of attitude lang naman eh.
Di talaga ako kilala ng mga magulang ko. Mas masakit yun.
Kaya mas maganda kung mag-isa ka nanonood ng live show ng bias mo, nakikinig sa music nila, nanonood ng mga game playthrough. Mas maganda pa yun.
Kaya hanggang nasa Earth ka, never ever trust anybody kasi pwede fake sila at pwede nila ikaw saktan, magulang mo man o kung sino man.
