Koşmaya devam ediyordum. Bir yandan da arkamı kolluyordum. Hava buz gibi,karanlık ve oldukça ürkütücüydü. Sokakta sadece benim ayakkabılarımın sesi yankılanıyordu.
Pat... Pat... Pat...
Neredeyse iki saate yakın bir süredir kasabadan buraya kadar koşmuştum. Böyle devam edersem şehir merkezine ulaşabilirdim. Ama oldukça yorulmuştum ve bunun yanında sussuzluğum da vardı. Ellerimi dizlerime koyarak soluklanmak için biraz eğildim. Derin derin nefesler alıyordum. Ciğerlerimdeki sızının ve bacaklarımın ağrısının yeni farkına varmıştım. Biraz daha soluklandıktan sonra doğruldum ve arkamı döndüm. Etrafa dikkatlice tıpkı bir şahin gibi gözlerimi gezdirdim ve kulak kesildim. Biraz uzaktan motor sesleri geliyordu.
Tanrım... Lanet olsun!! Yine mi??
Tekrar koşmaya başladım. Bu sefer bacaklarımı sonuna kadar zorlayacak şekilde hızlı koşuyordum. Ciğerlerim bu gidişle patlayacaktı. Motor sesleri gittikçe yakınlaşıyordu. Eğer beni bulurlarsa işim biterdi. Koşarken gözüme kestirdiğim dar bir ara sokağa girdim.
Evet... O kadar şanslıyım ki girdiğim sokak çıkmazdı. Saklanacak bir yerin olması umuduyla etrafıma bakındım.
Lanet olsun!! Hiçbir yer yoktu...
Tam umutsuzluğa kapılmışken gözüme küçük, tünele benzeyen bir giriş çarptı. Adımlarımı hemen oraya doğru yönlendirdim. Biraz sıkışık görünüyordu ama neyse ki sığacağım genişlikteydi. Motor sesleri oldukça yakınlaşmıştı. Kendimi tünelin girişine doğru ittirdim. Sonunda içine girebilmiştim.
İlerlemeye çalıştım ve birazcık ilerledikten sonra ceketimin takılmasıyla duraksadım. Ne kadar çekiştirsem de bir türlü ceketimi takıldığı yerden kurtaramadım.
Kulağıma gelen adım sesleriyle nefesimi tuttum.
Eğer beni bulurlarsa kesinlikle ölmüştüm.
Ve eğer birazcık şansım varsa beni bulamazlardı ve paçayı kurtarırdım.
Ki hiç şansımın olmadığını öngörürsek : "işim bitmişti."
