Olasılıklar

58 7 0
                                    

Eve girer girmez banyoya gittim. Sırt çantasını yere koyup gelişigüzel oturdum. Çantadaki parayı saymaya zamanım yoktu . Bende her ihtimale karşı cebime bir iki tüp attım. Sonra başka bir tüp daha alıp ışığa doğru tuttum. Doz güçlendirilmiş olmalı. Her ay bunu yapıyorlardı. Yoksa doktor bana tek tüp için sınır koymazdı. Peki bunlar bittiğinde ne olacaktı?

Bunları düşünmek için de pek zamanım yoktu. Çantaya tekrar göz attım. 50 tüp VC17 - artık 48 tüp - , para , güneş gözlükleri - en iyilerinden 3 tane - ...

Anlaşılan doktor her şeyi fazlasıyla düşünmüş. Ancak daha yakından baktığımda bunların güneş gözlüğü değil de bir çeşit USB olduğunu anladım. Gittiğim yerde bakabilirdim . Veya uçakta. Uçak ! Saat kaçtı ?

Derin bir nefes aldım. Bunun için zamanım var . Odaya geri dönüp yanıma almak için eşyalarıma göz attım. Dizüstü bilgisayarım - Iyi bir mühendis tarafından yeniden düzenlenmişti - , kullandığım siyah tişört ve pantolonlar , vazgeçemediğim siyah hırkam. Ah evet . Hiç renkli bir insan (!) değilim. Yayları gıcırdayan yatağımın altında sakladığım bende kalan son dozlarım ve yaklaşık 500 TL.

Virüslü olmanın güzel yanları da var. Mesela duyularım eskisinden çok daha kuvvetli. Bay Dolunay'ın evinden gelen gürültü ve dikkat edersem sokağın öbür ucunu bile duyabilirim.

Kafamı kaldırdığımda karşı penceredeki silahlı adamla gözgöze gelmemek için aynı hızla eğildim. Fazla oyalanmış olmalıyım.

-Olasılıkları düşün Mesel . Olasılıklar. -

Bay Dolunay ölmüş olmalı. Ya da belki bayılmıştır. Onu kontrol edemem. Banyo olduğum yerden 1 metre uzakta. Farkettirmeden geçmem için güneşliğimin kapalı olması gerekirdi. Ve ben dün ne yazık ki kapatmayı unuttum. Sürünebilirim. Lamba ! Banyonun lambasını açık bırakmışım ! Farketmiş olmalılar.

Kafamı kaldırıp baktığımda pencerenin önünde kimsenin olmaması bir anlığına beni rahatlatsa da kapımın art arda çalınması beni kendime getirdi. Banyoya koşup çantayı eşyalarla doldurdum. Odadan aldıklarımı da ekleyip nasıl çıkacağımı düşünmeye başladım.

Düşünmemi engelleyen tek şey odadan gelen silah sesiydi.

MESELHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin