“Sinasabi ko na nga ba eh!” napasigaw ako sa galit. “Ayaw mo pang maniwala sakin, Nay! Harapanan na niya tayong niloloko nuon pa!”
Hindi sumagot si Nanay. Patuloy lang siya sa pag-iyak. Di ko siya iniwan nung gabing yun. At laking pasalamat kong hindi ako umalis dahil kung iniwan ko siya nun, di ko makikitang mag-collapse siya.
Sa madaling salita, hindi ako nakapunta sa mismong graduation ko dahil nasa ospital kami. Sa sobrang sama ng loob, tumaas ang presyon ni Nanay. Tinulungan kami ni Tito Gary sa gastusin.
Dun ko napag-desisyunan na maghanap na kagad ng trabaho. Kailangan kong tuparin ang pangako ko sa Tatay ko nuon. Ito na yun.
——————————————————————
Di ako masyadong nakatulog nung gabi, sa dami ng iniisip. Tumayo ako mula sa kama at naghanda na para sa trabaho. Malapit na magkatapusan kaya oras na para mangolekta ng bayad mula sa mga cliente ko. Its going to be a long day. Hopefully, maging ok ang lahat.
Nag-kape muna ako bago umalis ng bahay. Pinag-aalmusal ako ni Nanay pero nagmamadali ako eh. Marami pa kasi akong gagawin.
Ayun, buong araw ako sa labas. Punta kay ganito, punta kay ganun. Singil dito, singil dun. Mabuti nalang at madaling kausap ang mga cliente ko. Salamat sa Diyos, natapos ako bago mag-alas-siyete ng gabi. Dumaan muna ako ng opisina.
Yung iba kong kapwa ahente ay naron din. Naghahabol lahat sa deadline. Lagot kasi kami sa mga cliente namin kapag lumagpas kami sa deadline.
Isa ako sa mga pinakabata dun. Marami samin ang may edad na. Gaya nalang ni Tito Ric. 62 years old na siya. Retired na siya dapat, pero ayaw niya manatili sa bahay. Nabobobo daw siya pag walang ginagawa. Kaya eto, nag-ahente siya. Di masyadong demanding ang trabaho, pero good pay sabi niya. Nakaka-inspire yung mga kagaya niya.
“Kamusta naman ang mga cliente mo, anak?” tanong niya sakin. “May bago ka bang pasok?”
“Ok naman po, Tito. May isa akong prospect, pero hanggang ngayon di pa nasagot eh,” sagot ko. At bigla kong naisip si Matteo. Ano na kayang balita dun?
“Follow up mo yun. Sayang. Ikaw din. You’re in the running pa naman para sa Top Agent honor. Kaya mo yan,” sabi niya.
“Oo nga po. Don’t worry, Tito. I’ll do my best.”
——————————————————
Tinext ko si Sharlene pagkadating ko sa bahay. Tinanong ko kung ano na ang desisyon ni Matteo. Wala pa daw siyang sinasabi. Saka wala daw siya sa bahay buong araw. May meeting daw sa manager niya.
Hay. Masyadong paimportante ang loko ah. Tagal magisip.
Tapos, di ko alam kung bakit. Pero bigla ko naalala yung usapan namin sa veranda. Totoo ba yung sinabi niya? Na walang buhay ang mata ko?
Tumayo ako sa kama ko at humarap sa salamin. Tinignan ko ang sarili ko. Tinignan ko ang mga mata ko. Ngumiti ako. Tumawa. Sumimangot. Normal naman ang mata ko ah. Pano kaya niya nasabi yun?
Ilang minuto ko rin pinagmasdan ang sarili ko sa salamin.
Ano kayang nakita ni Matteo? May kinalaman kaya yung…? Ah hindi naman siguro. Matagal na yun eh.
Beep. Beep.
Tumunog ang cellphone ko. Marahil si Sharlene to. Wala siguro magawa.
Hey Dan.
Anonymous number. Sino to? Nagreply ako.
Who is this?
Ang tagal sumagot. Sino kaya to?
