Beep. Beep.
Tumunog ang cellphone ko. Nagtetext na si Sharlene.
Nasan ka na ba? Kanina pa kami dito naghihintay sa resto.
Sh*t! Bakit ba naman kasi ang trapik ngayon! Bilisan niyo naman please. Sobrang late na ko sa appointment ko.
“Manong, wala ba tayong ibang pwedeng daanan? Late na kasi ako eh,” sabi ko kay manong driver.
“Naku, sir, mas mapapalayo pa tayo kung mag-iiba tayo ng daan,” sagot ni Manong.
“Ganon ho ba.”
Wala na ko magagawa kundi magtiis. Kung bakit ba naman kasi minamalas ako ngayong araw na to eh. Di bale. Tatawagan ko nalang si Sharlene.
“Hello? Shar. Sobrang sorry talaga! Di ko na alam kung ano gagawin ko. Yes, nasa taxi ako ngayon. Sobrang traffic. I know, I know. Nakakahiya na talaga. If you want let’s just cancel the meeting. Wala na ko mukhang ihaharap sa inyo ngayon. Are you sure? Ok lang sa inyo magantay some more? Sobrang sorry talaga Shar. Referral mo pa naman ito sakin. Sige. Paki sabi nalang sa kinakapatid mo sorry din. I’ll be there as soon as possible. Ok. Salamat talaga. See you in a while. Bye.”
Grabe naman. Bilisin niyo! Parang di yata gumagalaw ah, naisip ko. Ah hindi, ayan na gumalaw na ng konti. Sana wag mainip sina Sharlene, sabi ko sa sarili ko. Cliente din yung kinakapatid niya.
At ayun, tumigil nanaman ang taxi. Pesteng trapik to! Napabuntong hininga nalang ako sa inis. Umpisa palang ng araw ganito na ang nangyayari. Nag-inhale exhale ako. Pampakalma lang. Sana ma-close ko ang deal later, dasal ko. Binuksan ko ang bag ko at nilabas ang mga papeles. Tinignan ko lahat para masigurong walang magiging problema mamaya. Ok naman na. Ready to attack na.
Napatingin ako sa bintana ng taxi. Napansin kong marami-raming tao na ang pinili nalang maglakad. Siguro nagmamadali na rin sila? Maglakad nalang din kaya ako? Wag na. Papawisan lang ako.
Kaya ayun. Nanitili akong nakaupo sa taxi. Pinagmasdan ko nalang ang mga taong naglalakad. Para hindi lalong mainis, inaliw ko nalang ang sarili ko. Tinignan ko ang mga higanteng billboard ng mga pinaka-sikat na produkto sa bansa. Naging ugali ko na rin kasi na tignan ang mga yon pag napapadaan ako dito. Nakita ko ang ilang mga kilalang artista, pati na rin ang mga hindi kilala. Aba, bago yung billboard na yun ah, sabi ko sa sarili ko. Tinignan ko ng maigi ang larawan nung modelo. Bagito rin siguro siya. Hindi ko pa siya nakita kahit saan. Ang laswa naman. Di ko kaya mag-pose ng ganyan, napag-isip isip ko.
Actually, di naman talaga malaswa. Opinyon ko lang yun.
Hay salamat! umandar na rin ang taxi pagkalipas ng mahigit sampung minuto. Aba teka, mukhang tuloy-tuloy na ang biyahe! Sa wakas! Haha! Tuwang-tuwa ako sa pangyayari.
“Ito talagang gobyernong to,” sabi ni manong driver, “maguumpisa ng proyekto di naman agad tapusin. Di ba nila naisip na ang daming napeperwisyo dahil sa mga hukay-hukay nilang yan sa kalsada?”
Natawa ako. Ang seryoso ni Manong. “Oo nga ho eh. Palibhasa, puro bulsa lang nila ini-intindi.”
“Hay nako. Kaya hindi tayo umaasenso eh,” sagot ni Manong.
Napangiti nalang ako at hindi na sumagot. Tama naman siya eh. Para ngang walang asenso.
Nagtext ako kay Sharlene na malapit na ako. At humingi ako muli ng despensa. Sabi niya ok lang daw yun. Naiintindihan niya naman daw.
Wow. Siya naintindihan niya. Pano kaya yung kasama niya?
Late ako ng isang oras mahigit. One hour and fourty-three minutes to be exact. Dali-dali kong binayaran si Manong at bumaba ng taxi. Pasok ako agad sa restaurant at agad hinanap si Sharlene. Ayun! Nakita ko siyang nakaupo sa may corner table. Magisa.
