BAKRA

4.BÖLÜM/ PAPATYA KOKUSUNDA

              İnanır mısın, sanırım en huzura uyandığım günlerden birindeyim. Odam dağınık ama bir o kadar toplu. Her şey baktığım yerde, her şey olduğu yerde, her şey tam olarak görmek istediğim gibi. Aynada ki de benim sanırım bugün. Gayet net görünüyorum.

             Düşünüyorum da.. O muydu sahi beni benden alan? O muydu tek bir bakışıyla bile beni oradan oraya savuran? Kendimden bekliyorum yine cevabı, sorguluyorum usanmadan. Evet, tam olarak 5 saniye, tam 5 saniye gözlerinin içinde kaybola bilme fırsatını yakaladım. En anlamlı cevabım bu olacak sanırım. O 5 saniyesi bile ömrüme bedel oldu. En derinimde hissettim. Canım da acıdı bir o kadar. Yanımda, yanı başımda olmasını istediğim adam, bunu söylemeye bile korktuğum, içimin ürperdiği adam bir başkasının ömrüydü belkide. Biliyordum farklı bir şeyler vardı gözlerinde. O, hiç ait olmadığı yerlerde geziniyordu, savruluyordu. Bedeni başka yerlerde, gözleri ise tam tersi başka düşlerde umut arıyordu, tut ellerimden çıkar beni dercesine. Gözlerimin içine bakarken öylesine sarılmak istedim ki sana, en derinime sokup saklamak, sarıp sarmalamak istedim. Sanki nefesimdi o benim, alamasam ölecektim.

            Ne tuhaf değil mi.. Göremeyince de nefesim kesiliyor, görünce de. Ne tuhaf ki onun olmadığı yerlerde de etrafı süzüyor gözlerim, o varken de. Ve ne tuhafdır ki, o yanımdayken de elim yüreğimde, o yokken de...

Sırf o kaçmasın, dokunabileyim diye..

          Saat öğlen sularına dayanmış. Hava da bir o kadar güzel, bir o kadar canlı görünüyor gözüme. Penceremi hafiften aralıyorum. Önce inceden bir esinti, papatya kokularıyla yüzüme çarpıyor. İçime çekiyorum, çekiyorum...

          Kuşlar en güzel şarkılarını söylüyor bu sabah. Şu bizim her zamanki karga bile bülbül geliyor gözüme. Tebessümlerime engel olamıyorum. Etrafa bakınıyorum çekinerek. Gören olsa ne der? Aşık mı? yoksa deli mi? Veyahut kaçık...

         Şükrediyorum bu günüme. Rüzgara dokunabiliyorum, yeşilin her tonunu görebiliyorum, bulutlar arasında kaybolan uçurtmalarla hayallerime dalıyorum, ne zaman bir uçak görsem heyecanlanıyor, onunla beraber geziniyorum diyarları. Çocukların kahkahaları kulaklarımı aşındırıyor, işitebiliyorum. En önemlisi de hissedebiliyorum, olan ve olmayanı...

          Uzun zamandır gülümsemiyormuşum içten, onu fark ediyorum bir papatya kokusunda. Gülümsemek ne çok yakışıyormuş meğerse bana. Ben gülünce Dünya güldü sanki. Ağaçlar bile eşlik ediyordu ruhumuza, kanatlarını sallayarak. Bir kısmı dökülüyor, bir kısmı hala ellerinde. Hayat devam ediyordu yani aslında. Üzüleceğiz, kırılacağız, döküleceğiz ama tekrar tekrar var olup, yeniden yeşereceğiz.

           Daha fazla dayanamadım papatyaların mis kokusuna. En sevdiğim beyaz elbisemi giydim, saçlarımı taradım. Kendi hallerine bıraktım ki rüzgarda savuracağım...

           Koştum kırlara. Bir, iki demeden hepsini saydım, topladım avuçlarıma. Tüm güzellikler bizim için değil mi? Bugün her şey benim için. Kocaman gülümsemelerimle koşuyorum kırlarda. Ellerimle rüzgarı yakalamaya çalısıyorum, saçlarıma karışarak büyüsü...

Ve bağırıyorum beraberinde...

- YAŞAMAYI SEVİYOORUUMMMM.

         Kendi sesimi duyuyorum göklerde. İnanır mısın çocuklar görse gülerdi halime. Bir daha yapıyorum ve bir daha.

- KENDİMİ SEVİYORUUUUMMM.

- GÜLÜMSEMEYİ SEVİYOORUUMMMM.

            Durabildim bir an. Uzun bir soluk aldım içime. Oh be dedim. ''Oh be. ''İlk kez yaşadığımı hissettim. İlk kez benliğimi hissettim. Uzandım çimlere, çiçek kokuları arasında. Güneş tam karşımda gözlerimi kamaştıran büyüsüyle. Ellerimi uzatıyorum ama dokunamıyorum, bakamıyorum. Tıpkı ona yaptığım gibi, yapmak istediğim gibi. Gözlerim kapalı olsun, ona dokunmaya çalışayım. Bileyim ki hep tam karşımda olsun, başka yerlerde aramayayım.

            Kalktım olduğum yerden mutluluğumu bırakarak, buralardan ben geçtim diyerek. Her bir çiçeği ay rı ayrı severek eve doğru ilerledim. Üzerimden rengarenk çiçekler dökülüyordu sanki. Eteğimde birleşiyorlardı. Benimle girdiler içeriye. Uzandım yatağıma. Bu günümü harcamamalıydım, her bir saniyesini değerli kılmalıydım.

           Acaba tekrar mı gitsem mutluluk kıyılarıma? Karşılaşır mıyız tekrar bir akşam vakti yıldızların altında? Gitmek istiyordum ama yapamam. Mutlu olacağım ama bir o kadar canımı yakamam. Bugün olmazdı, umarım başka zaman...

           Kapımın çalmasıyla yerimden kalkmam bir oldu. Sanki beklediğim varmış gibi. Tümay'dı gelen. İçeriye davet ettim. Oturduk. Uzunca bir süre etrafına bakındı. Başı hep yerdeydi sonra. Belli ki söyleyecekleri vardı, kendi içinde hallediyordu. Sanki zaman verirmişçesine yanından kalktım içecek bir şeyler almak için mutfağa yöneldim.

         -'' Uzunca bir süre düşündüm.'' diyerek seslendi arkamdan. Duraksadım ve döndüm. Oturdum tekrar dinlemek üzere. Devam etti ekleyerek.

         -'' Biz birlikte büyüdük, birlikte geldik şu günlerimize. İlk gülümseyişini tarif edebilirim ve o ilk ağlayışında ki çirkin ifadeni. Senden her ne kadar hissettiklerimi göremesem de, benim içim, yüreğim, her şeyim sensin. Başımı yastığa koyduğumda sen, gözümü açtığımda yine sen. Ölüyorum.. Benim olmayışına, sana sarılamayışıma, yanında olamayışıma ölüyorum.''

         Daha fazla konuşamayacak oldu ki bir an yutkundu, sesi iyice kısılarak. Ağlıyordum. Ellerinden tuttum sadece ve ağzımdan tek bir kelimenin çıkmasına izin verebildim.

'' YAPAMAM''

         Neden diye sormayacağım dedi, sessiz ve sakin bir ifadeyle. Söylemiş olmanın rahatlığı ve bir o kadar da kırgınlığı vardı üzerinde. Sadece sevmeye devam edeceğim diyebildi gözlerini kaçırarak. Avuçlarımın arasından yok oldu elleri. Kendisi de kaybolup gitti o an dar sokaklarımdan. Masamın üzerinde beraber çekindiğimiz bir fotoğrafımız vardı. Bakıp durdum saatlerce. O bana sırdaştı, abiydi, kardeşti, çocukluğumdu, limandı, limanımdı ama ötesi değildi. Olamadı, yapamadım, yapamazdım da. Çerçeveden yüzünü sevebildim sadece. Gözyaşlarım kondu yanağına...

        Olur mu dedim. Olur mu? Kızma bana...