Z'n ogen gevuld met tranen en overal blauwe plekken. Iets in me ontplofte gewoon toen ik hem zo zag.
De jongen die ik al 10 jaar ken, de zo zelfverzekerde jongen, de jongen die elke keer tijdens gym expres de bal tegen me hoofd gooide en de jongen waarmee ik elke seconde van de les ruzie mee had, staat niet voor me. Er staat een jongen voor me die elk moment kan instorten. Je kan het van zijn gezicht aflezen.
"Wat doe je hier.." vraagt hij zachtjes. "Ik wou komen kijken hoe het met je gaat" zeg ik en ik kijk omlaag. Hij glimlacht scheef. "Het boeit je niet hoe het met me gaat. Je bent hier omdat je wilt weten waarom we vochten" lacht hij. Terwijl hij lacht rolt er een traan over zn wang.
Aan de ene kant is het waar wat hij zei. Ik wil inderdaad weten waarom. Ik geloof Issam niet. Maar aan de andere kant boeit Marouan me wel. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien.
"Wat heeft Issam je verteld" zegt hij en hij gebaard dat ik naar binnen moet komen. We gaan samen op de bank zitten en ik kijk voor me.
"Hij zei dat je me wou gebruiken voor domme dingen enz. Toen kwam hij me dus ophalen van school. Maar hij zag jou toen dus wou hij het uitpraten en je van gedachte veranderen maar jij begon te slaan" zeg ik en ik kijk hem heel eventjes aan. "voor wat moet ik jou gebruiken dan?" zegt hij en hij houdt zn lach in. "Hoe dom kan je zijn om dat te geloven Chaimae.. Ik zou jou nooit gebruiken. Ik heb niks aan jou" zegt hij en hij kijkt me lachend aan.
De laatste woorden die hij zei deden pijn. Echt pijn. "Ik heb niks aan jou". Alsof ik niks en niemand ben?
"broer luister, ik ben hier niet gekomen zodat jij me kan afkraken. Ik ben gekomen om te kijken hoe het met je gaat maar als je me blijkbaar op die manier wilt bedanken ga ik wel" zeg ik boos en ik sta op. Hij pakt me arm vast en trekt me weer naar beneden. "Je gaat nergens naartoe voordat je de waarheid heb gehoord en het boeit me niet of de waarheid je pijn gaat doen". Ik zeg niks en blijf stil zitten.
"Issam wilt eigenlijk niks met jou.. Hij houd niet echt van je. Toen ik daar achter kwam heeft hij me bedreigd met dat ik afstand van jou moet nemen omdat ik veel dingen weet en.." zegt hij maar ik onderbreek hem. "Ik geloof je nu al niet". "Waarom zou ik tegen je liegen ?!" roept hij en zn ogen vullen zich gelijk weer met tranen. "Issam is niet zo, je gunt het me gewoon niet" zeg ik. "MATTIE WAAROM DENK JE DAT IK LIEG?! IK HEB GEVOCHTEN MET HEM VOOR JOU! IK GEEF OM JE EN ALS JE ME NU NOG STEEDS NIET GELOOFT KOWED!!!" roept hij keihard en hij begint te huilen. Ik krijg er zelf ook tranen van. Ik sla m'n armen om hem heen en troost hem.
Het duurde wel lang voordat Marouan echt stopte met huilen. Ik weet nu nog steeds de reden van het gevecht niet.
Marouan heeft z'n hoofd op mn borst en is zo in slaap gevallen. Het is raar. We hebben zoown erge haat aan elkaar en kijk ons nu: samen op de bank met slapende Marouan in m'n armen. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een paar gemiste oproepen heb van die onbekende nummer.
Dacht ik dat ik van die nummer eindelijk af was, komt diegene weer. Ik sla diegene op als '*' zodat er niet steeds een onbekende nummer staat. Ik lees ook de berichten die degene heeft gestuurd.
*: "Hahahah je vriendjes vechten om je. En als je dat al erg vond, besef dat dit pas het begin van alles is."
*: "en ohjah. We zouden toch nog samen afspreken. Nooit gebeurd maar zoals altijd komt er een moment wanneer ik je toch ga pakken"
Ik doe mijn telefoon uit en leg hem weg. Als ik naar Marouan kijk, zie ik dat hij al wakker is. Hij kijkt rustig voor zich uit en beweegt niet.
Opeens horen we dat iemand een sleutel in het slot van de voordeur doet. Marouan schiet overeind en gaat goed zitten. Yasmin komt blij aangelopen maar zodra ze ons zo ziet zitten op de bank veranderd haar gezichtsuitdrukking. T is echt zovan "😏". Ze groet ons beide en vraagt dan aan mij of ik even met haar mee wil om te helpen in haar kamer.
"Chaimae.. Heb je echt iets met mijn broer?" vraagt Yasmin zacht en ze doet de deur achter haar dicht. Ik lach om haar. "Ben je gek.. Nooit van mn levensdagen" zeg ik en ik ga op de rand van haar bed zitten.
Yasmin wou sinds dat we klein waren al dat Marouan en ik zouden trouwen zodat we zusjes werden.
Ze kijkt sip en gaat naast me zitten. "Hij vind jou anders wel heel leuk" zegt ze plagerig. "Ehm oke.." zeg ik alsof het me niet boeit maar stiekem wil ik vragen of ze het meent. Marouan komt gelijk naar binnen. Hij stond al die tijd mee te luisteren.
"yasmin, wesh ben je raar kijk wat je zegt. Schaam je ah ezel. Tuurlijk vind ik deze junkie niet leuk" zegt hij en hij wijst naar mij. "Ohhh zo jammer.. Ik vind jou anders wel echt leuk man" zeg ik en ik kijk verdrietig. "ga ga spelen" zegt hij en hij kijkt naar Yasmin en mij. We lachen en dan loopt Marouan de kamer uit.
We hebben veel gepraat met Yasmin maar na een uur of twee ben ik naar huis gegaan. Ik lig in m'n bed en staar naar mijn telefoon.
De beelden van slapende Marouan in mijn armen schieten door mn gedachtes heen. Hij was zo lief en zo schattig, kan het niet beschrijven. Stel je voor, elke ochtend wakker worden en dan dat beeld zien van slapende Marouan. Ik word zomaar blij van deze gedachtes. Waarom? Ik vind hem niet leuk. Dat nooit. Of wel?.. Nee nee ik heb Issam. Tenminste.. Als hij mij ook op die manier ziet.
