Το Φιλί Του Δράκου

ΕΙΣΑΓΩΓΉ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 1964
ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΕΡΡΩΝ
ΩΡΑ 05.10

Το νεαρό κοριτσι βάδιζε με κόπο, αγκομαχώντας στο χιονισμένο προαύλιο του νοσοκομείου της πόλης των Σερρών της Μακεδονίας. Ηταν ολομόναχη, και καθώς το κρύο ήταν τσουχτερό, την είχε σχεδόν παραλύσει.
Η νύχτα μια παγωμένη αγκαλιά, ειχε αρχίσει να τη σφίγγει όλο και περισσότερο. Όμως εκείνη άντεχε.
Έπρεπε να αντέξει. Και αν αυτο δεν το χρωστούσε στον εαυτό της, το χρωστούσε σε κάποιον άλλο...Διαφορετικά, θα τα ειχε παρατήσει εδώ και ώρα.
Τράβηξε το δεξί της χέρι πανω απο την τεράστια κοιλιά της και το έσυρε προς τα κάτω, μεχρι που τα παγωμένα της δάχτυλα γατζώθηκαν με το αριστερό, σε μια προσπάθεια να συγκρατήσει το μωρό που ερχόταν. Απο τα πόδια της έτρεχε αίμα που έσταζε και λέκιαζε το χιονόλευκο έδαφος, αφήνοντας ίχνη απο ένα κόκκινο ρυάκι μαζί με τα χνάρια της.
Κοντοστάθηκε στη μέση της αυλής και κοίταξε τον γκρίζο όγκο του κτιρίου. Ειχε σχεδόν φτάσει. Τα ειχε καταφέρει. Πενήντα βήματα ακόμη και θα ηταν μέσα.
Σκούπισε τα δάκρυα που έτρεχαν ασταμάτητα στο κερωμένο κι όμως τόσο φρέσκο πρόσωπο της. Ήταν δεν ήταν δεκάξι χρόνων. Μια γκριμάτσα πόνου χάραξε μια ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της, όμως δεν έβγαλε αχνά. Δαγκώσε τα μελανιασμένα χείλη της μεχρι που μάτωσαν και έσυρε τα βήματα της, ενώ οι κόκκινοι λεκέδες πίσω της μεγάλωναν και πύκνωναν.
Πέντε λεπτά αργότερα άνοιξε την κεντρική πόρτα του κτιρίου και μπήκε μέσα. Πριν πει κουβέντα, σωριάστηκε ανάσκελα στο τσιμεντένιο πάτωμα μπροστά στα έκπληκτα ματιά μιας αδελφής νοσοκόμας που περνούσε εκείνη τη στιγμή. Η νοσοκόμα είδε πρώτα το πεσμένο κορμί, μετά την τεράστια κοιλιά κι ύστερα το αίμα που έτρεχε ανάμεσα απο τα ανοιχτά πόδια και είχε σχηματίσει ήδη μια μικρή κόκκινη λιμνούλα.
Έβγαλε μια δυνατή κραυγή που ακούστηκε μέχρι τα δωμάτια των ασθενών του προτού ορόφου.

***

Μπήκε και η εισαγωγή περιμένω σχόλια με της γνώμες σας. Vote& comment τα λεμε στο επόμενο <3

Kissus Helenus <3