"Ζώντας στο σκοτάδι"

Κεφαλαιο 1:

Φορκς, Ουασινγκτον. 7:00π.μ

Ξυπνησα με εναν φοβερο πονοκεφαλο.
Την προηγουμενη νυχτα ξαγρυπνησα σκεπτομενη το τι εχω περασει και ελπιζοντας πως καποια στιγμη ο χρονος θα γιατρεψει τον πονο που νιωθω μεσα μου. Εχουν περασει οκτω χρονια απο εκεινο το εφιαλτικο βραδυ και ακομα νιωθω αυτο το κενο μεσα μου... αυτη τη μοναξια.
Η ψυχη μου ειναι χιλιαδες κομματια σπασμενα γυαλια που δεν εχω βρει ακομα τον τροπο να τα ενώσω...
Μαλλον νιωθω ετσι γιατι ποτε δεν μιλησα σε καποιον για το πως νιωθω και ποτε δεν ειχα καποιον να με αγαπησει... Να νιωσω ασφαλης ξανα σε μια ζεστη αγκαλια.
Το μονο που λαμβανα τα τελευταια χρονια απο τους ανθρωπους ηταν ψυχρα βλεματα και ψευτικα χαμογελα.
Στο ορφανοτροφείο συναναστρεφομουν μονο με τους ψυχολογους που ερχονταν να με εξετασουν τακτικα.
Ολοι προσπαθουσαν να με κανουν να ανοιχτω και να μιλησω αλλα κανενας δεν ενδιαφερονταν πραγματικα · καναν απλως την δουλεια τους.
Ο μονος φιλος που ειχα τοσα χρονια ηταν ο Ρεν, ενας απο τους ψυχολογους μου που φαινονταν να ενδιαφερεται πραγματικα για εμενα.

Στα δεκατεσσερα μου πηγα σε μια αναδοχη οικογενεια στην Ιντιανουπολη. Οι ψυχολογοι μου ειπαν πριν φυγω πως οι ανθρωποι εκει θα ηταν φιλικοι και η νεα μου οικογενεια θα με αγαπουσε. Ομως το μονο που εμαθα μετα απο δυο βασανιστικα χρονια ηταν οτι:
Δεν ζουμε σε ενα μικρο κοσμο
Οπου οι ανθρωποι ειναι φιλικοι.
Ζουμε σε εναν μεγαλο κοσμο που πολλες φορες τα τερατα φοραν φιλικες μασκες...

Φετος αποφασισα να φυγω και να με υιοθετησει μια νεα αναδοχη οικογενεια ελπιζοντας κατι καλυτερο γιατι βαρεθηκα την μιζερη ζωη μου και για πρωτη φορα στη ζωη μου η τυχη μου χαμογελασε!
Οι νεοι μου γονεις ο Καλ και η Τρις μου φερθηκαν υπεροχα τους δυο μηνες που εμεινα μαζι τους και το μικρο τους κοριτσακι, η νεα μου ετεροθαλης αδελφη η Ευαγγελιν ειναι αξιολατρευτη!
Ζουμε σε μια μικρη βροχερη πολη της Ουασινγκτον το Φορκς σε ενα μικρο αλλα ζεστο σπιτι.

Θα κανω μια νεα αρχη ελεγα στον εαυτο μου καθως σηκονωμουν για να ετοιμαστω για την πρωτη μου μερα στο νεο μου σχολειο.