I want U back

1

Ik word wakker van een irritant geluid dat klinkt als kloppen. Naarmate ik wakkerder word blijkt dat het ook echt geklop is. Welke mongool gaat om 9 uur 's ochtends voor de deur staan? En dit ook nog eens op zaterdag? Ik hijs mezelf omhoog, rol mijn nieuwe donkergrijze gordijn opzij en kijk naar buiten. De groene blaadjes en bloesem aan de bomen zorgen voor een prachtige lentesfeer. De zon schijnt tussen de bomen door en verlicht onze nieuwe tuinmeubels die glimmend op het terras staan.

Ik woon hier nu al 6 jaar, maar toch kan ik me altijd weer verbazen over het feit dat ik het hier oprecht mooi vind. Met mijn raam die uitkijkt op de tuin, de ruimte in mijn kamer waardoor ik me net een vogel voel en de rust die ik heb hier op de zolder heb ik hooguit de beste kamer van ons huis. Hoewel ons huis niet super groot is, kan je mij niet blijer maken.

Het geklop wordt harder en gaat sneller. 'Ja ja ik kom al' mompel ik en ik gooi mijn deken op de grond. Ik stap, nog half slapend uit mijn bed en wil er eigenlijk meteen weer terug inspringen. Hoewel het lente is is het nog aardig koud buiten in de ochtend. Snel trek ik mijn lievelingspantoffels aan. Ze zijn roze met varkentjes en hebben warme wol aan de binnenkant. Vervolgens werp ik mezelf in een oversized T-shirt en loop naar mijn deur. Het zit zo lekker dat ik bijna weer in slaap val. Als ik mijn ogen wil sluiten schrik ik van het geklop. Zuchtend loop ik verder.Waarom moet er precies iemand voor de deur staan als ik alleen thuis ben? Precies wanneer ik twee trappen af moet om de deur open te maken?

Vermoeid loop ik de gang op naar de eerste trap, maar als ik de eerste treden af wil gaan struikel ik over een speelgoedautootje van mijn broertje. Ik gil het uit van de pijn en strompel geïrriteerd naar beneden. Die stomme broertjes ook altijd. Ze gooien hun troep ook echt overal neer. En welke idioot heeft bedacht om die speelgoed- autootjes zo intens scherp te maken? Het lijkt wel een reuze stekel. Ik kijk naar het gele autootje die op de grond ligt. Één van de vier wielen ligt er af en er zit een klein deukje in.

Fijn dit.

Ik pak het autootje op en loop snel naar de prullenbak. Aan dit ding heb je toch niets meer. Gelukkig logeert Mees dit weekend bij een vriendje. Ik hoop maar dat hij niet merkt dat dit autootje weg is. Ik zucht en loop naar de tweede trap waarop ik extra uitkijk waar ik loop. Lekker begin van de ochtend dit.

'Dat duurde lang.' Voordat ik kan antwoorden loopt Nanne langs me heen naar binnen. 'Net wakker?' grinnikt hij als ie naar me opkijkt. 'Je ziet er beeldig ui.t'

'Grappig zeg' werp ik m toe en ik kijk hoofdschuddend naar beneden.

Oké, ik geef toe, het is ook geen gezicht, die pantoffels met dat T-shirt. Ik lijk wel een oude oma in deze kleren. Ik kijk op en als ik Nannes blik zie moet ik lachen. Zijn blonde haar hangt in zijn gezicht en zijn bruine ogen kijken zo onschuldig als die van puppy-oogjes. Met zijn lippen vormt hij een zielig pruillipje en hij knippert een paar keer met zijn ogen..

Met zijn blonde haar, zongebruinde huid en zijn vele spieren lijkt hij wel een model. Nanne, mijn beste vriend sinds de basisschool en altijd nog steeds. Hij is degene naar wie ik het eerst toe ga als er iets is, wie ik alles kan zeggen en wie ik alles ook daadwerkelijk zég.

Toen ik in groep vier zat begon het. Ik had straf op school en moest in de gang zitten. Daar zat ik dan aan mijn tafeltje. Ik voelde me slecht en wist niet wat ik moest doen. Ik was bezig met het maken van mijn rekensommen toen er opeens iemand naast me stond. Ik schrok zo erg dat ik mijn potlood liet vallen en vervolgens met mijn stoel om kiepte. Ik viel vol op de grond en mijn rekensommen dwarrelde van mijn tafel af. Ze landde op hun kant in een plasje water en de inkt liep uit.

Verdrietig keek ik naar mijn rekensommen. Alles voor niks gedaan. En bovendien, het gelach van dat onbekende kind naast me hielp ook niet echt mee. Hij stond daar maar, met zijn hand op zijn buik te lachen en ik zag dat hij diepe kuiltjes in zijn wangen kreeg. Ik keep hem boos aan vanaf de grond en hij stopte onmiddellijk. Hij leek even te aarzelen, maar stak toen toch zijn hand uit en hielp me overeind.