Storybrooke's New Visitor {Discontinued}

Kεφάλαιο 2

-Flashback-

(Σε μια ξένη χώρα πριν πολύ καιρό)

Στην κορυφή του λόφου ξεπρόβαλλε ένα κοριτσάκι,γύρω στα δώδεκα,ήταν ντυμένο με ένα λουλουδένιο αέρινο φόρεμα και είχε πλέξει στα μαλλιά του μια κορδέλα.Κατέβαινε με φόρα γελώντας και πίσω της έτρεχε ο πατέρας της.Μόλις έφτασαν στους πρόποδες του λόφου ο άντρας κατάφερε να πιάσει τη μικρή και τη σήκωσε ψηλά στον αέρα.

"Σ'έπιασα!" της είπε και έβαλαν και οι δύο τα γέλια. Όταν την άφησε κάτω,πιάστηκαν χέρι χέρι και άρχισαν να περπατάνε αργά για να ηρεμίσουν. Ύστερα από λίγη ώρα είχαν φτάσει στον προόρισμό τους. Τώρα πια βρίσκονταν πάνω από ένα φαράγγι το οποίο διέρεε ένα ποτάμι,και στα αριστερά τους υπήρχαν δύο μικροί καταράκτες. Το κοριτσάκι ανέβηκε στην πλάτη του μπαμπά της και εκείνος άρχισε να κατεβαίνει με προσοχή το απότομο μονοπάτι που οδηγούσε στο ποτάμι. Μόλις έφτασαν στις όχθες του,ο άντρας άφησε το κορίτσι να κατέβει από τους ώμους του.

"Λοιπόν Κρύσταλ,σήμερα θα αρχίσουμε με..." άρχισε να λέει εκείνος,μα η κόρη τον διέκοψε: "Μπαμπά πριν αρχίσουμε τα συνηθισμένα ,έχω να σου δείξω κάτι." Εκείνος έκανε νόημα να συνεχίσει.Η Κρύσταλ,τότε,άπλωσε το χέρι της πάνω απ'το νερό και μία μικρή μπάλα νερόυ άρχισε να αιωρείται στον αέρα,ο πατέρας της συνέχισε να την κοιτάει με προσοχή.Στη συνέχεια εκείνη έκλεισε σιγά σιγά τα δάκτυλά της και η μπάλα νερού άρχισε να παγώνει μέχρι που έγινε ολόκληρη ένα παγάκι.

Η Κρύσταλ γύρισε να δει πως θα αντιδρούσε ο γονιός της,εκείνος όμως είχε μείνει έκπληκτος και δεν μπορούσε να μιλήσει.Είχε μείνει στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. "Μπαμπά.." έσπασε τη σιγή η Κρύσταλ. "Γιατί δεν μου είχες πει ότι μπορούσες να ελέγξεις και τον πάγο;" τη ρώτησε εκείνος ακόμα έκπληκτος. Τότε η αιωρούμενη μπάλα έλιωσε και έπεσε μέσα στο ποτάμι,το κοριτσάκι κοίταξε τα χέρια του προβληματισμένο. "Το δουλεύω ακόμα...πριν λίγες μέρες το ανακάλυψα."

Γύρισε και είδε τον πατέρα της να της γελάει.

-Ξέρεις και η μητέρα σου είχε το ίδιο χάρισμα.

-Αλήθεια;

-Ναι. Μάλιστα μου είχε πει ότι πιθανότατα θα το κληρονομούσες και εσύ,αλλά σαν χαζός δεν την πίστεψα.

Το κορίτσι γέλασε στα λόγια του πατέρα της μα ξαναπήρε προβληματισμένη έκφραση.

-Μα δεν μπορώ να το ελέγξω ακόμα..

-Ίσως να μην μπορείς ακόμα, μα..με λίγη βοήθεια είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις! Σωστά;