Short Stories

I Hate You, I Love You

I hate you, I love you.

Dear Liam,

Nakakabwisit kang leche ka. Ikaw na siguro ang pinakama-pride sa lahat ng nakilala ko!

Madali kang magpatawad pero kahit minsan hindi mo nakakalimutan mga kasalanan sayo.

Tulad na lang nung bata pa tayo. Simpleng nakalimutan ko lang na birthday mo, nagtampo ka na. Pero pinatawad mo rin naman kaagad ako. Pero hanggang ngayon pinapaalala mo parin sakin kung pano ko nakalimutan ang mahiwagang kaarawan mo. Para kang bata leche.

Hindi ka mapakali kapag may nagawa kang kapalpakan kasi malaki ang ego mo. Hindi mo agad matanggap na ikaw ang mali. Nung second year high school tayo, nasira mo project kong hayup ka. Natapunan mo ng kape ang drawing kong pinagpuyatan ko! Idinahilan mo pang kasalanan ko kasi iniwan ko sa study table ko.

Eh kung ikaw kaya ang tapunan ko ng mainit na kape hampaslupa ka! Malamang study table nga eh! Kelan pa naging coffee table ang study table ha? Ipaliwanag mo nga sakin! Alam mo na ngang nakapatapng drawing ko dun! Ayan tuloy! Natapon kasi natabig mo sa gulat mo sa kidlat. Pasalamat ka natawa ako sa reaction mo kundi naihagis na kita palabas ng bintana kasama yang kape mo.

But do you know what made me happy? Kasi kinabukasan, sinabi sakin ng teacher natin na may napasa na raw ako. Nalaman ko sa ate mo na di ka na raw natulog kasi ginawan mo ulit ako ng project. Nakakatawa lang kasi ang panget ng drawing mo pero na-feel ko naman ang effort. Tandang-tanda ko pa yung conversation natin noon.

Dine-deny mo pa na hindi ikaw yung magdrawing. Sus. Napakamahiyain mo talaga kahit di halata. Nakakainis nga lang na sa bawat salita mo lagi mong pino-point out na pangit ako even though it's not true. Kailangan pa kitang asarin nun para lang maamin mo sakin na ikaw talaga ang gumawa ng project ko. Naalala ko pa ngang nagwalk-out ka kasi hindi ko mapigilan sarili ko sa pagtawa nun. You were so pissed I couldn't helped myself. Hahaha.

Oh well, past is past. I already forgave you for doing that. Idagdag mo pa ang drawing mong pang-kinder na hanggang ngayon ay nakatago parin sakin. Pero hindi ko tanggap na tinawagan mo kong panget. I mean, please, ang ganda ko kaya. Idagdag mo pa na cute din ako. Enough for that.

Mabilis kang mairita kaya palagi kang tinatawag na masungit ng marami. Ang arte mo alam mo yun? Nung nag-fourth year na tayo, nalaman mo lang na may nanliligaw na sakin, nainis ka na lang bigla. Bigla ka na lang naging masungit sakin at pati mga kaklase natin ay nadamay sa kasungitang taglay ng menstrual issues mong hindi na kayang ma-cure. Ayaw pa kasing aminin na nagseselos eh. Ma-pride ka masyado. Nag-away pa tuloy tayo. Halos mangiyak-ngiyak ako since ilang araw mo kong hindi pinapansin.

Pero isang araw, nung natutulog ako sa classroom natin when it was our lunchbreak. I was in the middle of sleeping when I suddenly heard footsteps coming near me. I figured it was you, naupo ka sa harapan ng desk ko. I can still remember what you told me back then. Kahit may halong kayabangan at pang-aasar, you still managed to be so sweet.

Nag-umpisa ka sa pang-aasar sakin na tulo-laway ako. Embento ka kasi eh. You also said that even though I'm ugly, which I'm not, is that you still fell in love with me. You also confessed na kaya mo lang naman ako inaasar kasi ang cute ko pag nagagalit. I know that hehe.

Then, what you said next surprised me. You said sorry! I know you're a proud person at first time mo lang to apologize. You told me how much you missed me and how sorry you are for being such a child. Can't believe na ngayon mo lang nalaman yan.

Well, what surprised me the most,  was when you finished talking to me, you kissed me on the forehead them left. I felt myself blush that time.

Kupal ka, ang galing mo magpakilig kahit di mo intensyon.

Kinabukasan, kinausap mo na ako and begged for forgiveness. I forgave you already. All was well, inaasar mo pa rin ako, walang nagbago. Except for one thing, naging protective ka na, nilalayo mo na ako sa mga manliligaw ko.

Well, binusted ko na rin naman sila kasi alam kong ikaw lang talaga mahal ko maliban sa pamilya ko at kay God. Manhid ka nga lang tsaka eengot-engot kaya ang sarap ibato sayo mga bookshelves dito sa bahay namin. Pero di rin nagtagal ay niligawan mo ako. Di na kita pinaghintay pa at sinagot rin agad kita.

Matindi ka magmahal kasi handa kang ibaba ang pride at ego mo para lang sa mahal mo. Kahit na minsan alam natin pareho na ako ang may kasalanan, ikaw pa rin tong nanghiningi ng tawad kasi ayaw mong nag-aaway tayo. Nakakainis nga eh. Mas gusto ko pa yung ma-pride na ikaw kesa sa nakikita kong malungkot at nagdudusa ka.

Sorry ha? I love you so much. Miss na miss na kita.

Ang tagal na natin walang contact sa isa'-isa. Simula nung maalala kita kahapon, yes, as you can read I had just recovered from my amnesia. I can remember you now. And now I'm missing you like crazy.

I remember how you didn't gave up on me. You never get tired in taking care of me. You always visit me and telling me jokes which I find corny but you never fail to make me laugh. Without any effort, I fell in love with you again but I was too dense and stupid to even realize that.

I remember how hard it was for you to bid me goodbye and leave me. But I was just an empty shell back then, you knew that. I regret not telling you to be safe and tell you how much I love you.

Please come back... I know I'm selfish but it had been a year ever since you left me here to continue your studies in Canada.

Naiintindihan ko naman na busy ka diyan sa pag-aaral mo sa college in Canada. I can't blame you for that. But still...

Pero sana... sana man lang magparamdam ka kahit konti. Damn you I miss you so much... I miss your laugh. I miss your smile. I miss your eyes, your kiss, your everything. I miss everything of you. I miss you...

-----------------------------------------------------------------

Hindi ko na natapos ang pagsusulat ko ng letter dahil umaagos na ang mga luha ko which made my vision blurred.

Binitiwan ko na ang ballpen na hawak ko at napasubsob na lang ako sa table na katabi ng kama ko.

Habang umiiyak, narinig ko ang pagbukas ng pinto sa kwarto ko at pumasok sa loob. Pero hindi ko na lang pinansin yun. For sure, si kuya nanaman yan at makiki-aircon nanaman sa kwarto ko.

Naramdaman kong lumapit siya sakin. Wala rin naman akong pakelam kahit marinig niya ang hikbi ko since sanay rin naman siya sa iyak ko.

Naramdaman kong kinuha niya sa table ko ang papel na sinulatan ko ng letter. Napakachismoso ng kuya ko ever.

Then I heard him chuckle - which surprised me. This can't be...

"Hindi ka pa rin nagbabago, parehas parin kayong panget ng penmanship mo. Hey... wag ka nang umiyak please? Lalo ka kasing pumapangit eh. Hanaha."

No... I can't be mistaken...it really is him... siya lang taong may lakas ang loob na tawagan akong pangit.

Then silence came. It looks like he's reading my letter. Then he suddenly spoke, "Geez... hindi lang naman ikaw tong nahihirapan eh. I miss you more than how you miss me. And I love you as much as you love me."

Napaangat kaagad ako ng ulo.

At dun ako lalong napaiyak nang makita ko siya.

How I miss this guy...

I managed to smile back at him with tears in my eyes.

In between my sobs, I uttered his name.

"Liam."

--The End--