De stilte

// 5 //

Zoals verwacht had ik mijn pols omgeslagen door de verkeerde val. Mevrouw Van De Velde had een stevig verband rond mijn pols gebonden zodat ik geen pijn zou voelen, maar toch ging de pijn niet zomaar weg. "Hier, Lieze. Neem dit nog in en dan zal de pijn wel minder worden." Met een vriendelijk glimlach drukte ze een pijnstiller in mijn goede hand en hield een bekertje met water voor mijn neus. Snel nam ik de pil in mijn mond en slikte hem snel door met het water. "Binnen een halfuurtje zal het wel werken." "Dank u." antwoordde ik zacht toen ik haar het bekertje terug gaf. "Ach, bedank Alexander maar. Hij bracht je hier." knipoogde ze vriendelijk naar mij voordat ze weer achter haar balie kroop en weer verder begon te typen. Alex... Er was iets speciaals aan die jongen... Met snelle stappen liep ik het onthaal uit en liep met voorzichtige stappen de trap op naar het eerste verdiep. Ik snapte nog altijd niet dat hij mij had geholpen. Hij wist duidelijk wie ik was, anders wist hij mijn naam niet en toch hield het hem niet tegen om mij naar Mevrouw Van De Velde te brengen.

Een luide krakende bel weerklonk door heel het gebouw toen ik net voor mijn klaslokaal kwam te staan. De deur vloog met een luid gekraak open voordat ik de kans kreeg om de klink vast te nemen om zelf naar binnen te gaan. Zonder op te kijken naar mij botste mijn klasgenoten tegen mij op en duwde we uit de weg. Snel zette ik een paar stappen naar achter zodat ik niet nog eens op de grond zou geduwd worden. Één pols was al genoeg... Ik wachtte geduldig tot de laatste leerling de klas had verlaten voordat ik naar binnen kon gaan. Mijn leerkracht zat nog altijd achter zijn bank iets op te schrijven en keek niet eens op toen ik naar mijn eigen bank liep. Met snelle bewegingen nam ik mijn jas van de stoel en nam mijn boek dat ik aan het lezen was uit mijn tas en liep snel het oude klaslokaal uit. Gelukkig had de leerkracht zelf geen zin om een preek te geven want hij liet me gewoon gaan. Geen blik gunde hij me waardig. Voor hem bestond ik precies niet eens.

Met mijn boek dicht tegen mijn lichaam gedrukt liep voor de 2de keer de trappen af, naar de speelplaats waar de rest van de leerlingen al lang waren. Met bange ogen keek ik rond om er zeker van te zijn dat Helena niet in de buurt stond en liep toen met snelle passen naar mijn oude bankje. Met een lichte zucht zette ik me neer en opende mijn boek. Dit was de reden waarom dat ze me uitscholden als nerd, omdat ik boeken las tijdens de pauze. Voor hen werd dit aangezien als streefgedrag, ook al hadden de boeken niet eens iets te maken met de lessen die ik hier kreeg. Ik las deze boeken zodat ik toch iets te doen had tijdens de pauze. Nu dat Viktor weg was had ik niemand meer om mee te praten en nam ik daarom een boek mee. Het lezen zorgde er ook voor dat ik even kon ontspannen van al de stress die ik voelde als ik hier was. Maar vandaag kreeg ik niet eens die kans.

Ik had nog maar net een pagina gelezen of mijn boek werd al uit mijn handen geslagen. Geschrokken keek ik op naar de persoon die verantwoordelijk was voor die slag. Helena. Bang voor wat er zou komen stond ik snel recht om weg te lopen voor haar, maar ze was me te slim af. Ze duwde me hardhandig terug op mijn bankje en leunde gevaarlijk dicht naar mij toe. "Je denkt zeker dat je het nu bent omdat Alexander tegen je sprak, hé!" Ik hoorde de haat die ze voor mij voelde duidelijk in haar stem. Ze was woedend op mij omdat hij me geholpen had. Angstig kroop ik meer naar achter en probeerde zo afstand te behouden tussen haar en mij. Plots nam ze mijn pijnlijke pols zo hard vast waardoor ik het haast uitschreeuwde van de pijn. "Je zult nooit vrienden hebben, nerd! Onthoudt dat maar goed!" siste ze terwijl ze nog eens kneep in mijn pols. Tranen sprongen uit mijn ogen van de pijn. Met een ruwe beweging liet ze mijn pols los en liep weer weg van mij alsof er niks was gebeurt. Al snikkend wreef ik even over mijn pols die nu alleen nog maar meer pijn deed. Waarom wou ze me toch altijd pijn doen? Ik heb haar toch nooit pijn gedaan... Waarom voelde het voor haar dan zou goed om mij te laten huilen? Met de rug van mijn hand veegde ik snel de tranen weg die nog op mijn wangen lagen en boog voorover om mijn boek, die nog altijd op de grond lag op te pakken. Alleen was iemand me voor. Angstig keek ik op naar de persoon die mijn boek vasthield. Alexander keek al glimlachend naar mij voordat hij voorzichtig het boek naar me toestak. "Volgens mij heb je dit laten vallen." glimlachte hij vriendelijk naar mij. Zacht bijtend op mijn lip nam ik met trillende handen mijn boek uit zijn hand. Even glimlachte hij nog naar mij voordat hij terug naar zijn vrienden liep die ietsje verderop luidruchtig bezig waren. Ik kon zien hoe Jasper al breed glimlachend zijn arm rond de schouders van Alex sloeg en hem meetrok in de conversatie die hij aan het voeren was met de rest. Even keek hij weg van de groep en knipoogde snel naar me toen hij merkte dat ik naar hem keek.

Snel draaide ik mijn hoofd weg en keek in de plaats naar de kaft van mijn boek. Wat deed hij toch? Waarom hielp hij me? Waarom knipoogde hij naar me? Ik snapte niet waarom hij dit allemaal deed. Hij wist toch dat ik het ongelukskind was van de school? Er spookte zoveel vragen door mijn hoofd en voor de zoveelste keer wist ik op al deze vragen geen antwoord. Alleen hij wist de antwoorden...