De stilte

// 4 //

De stilte die heerste in de gang deed me goed. Het was alsof er even rust en vrede heerste in deze school, alleen wist ik dat achter de deuren het er helemaal anders aan toe ging. Binnen een tien minuten zouden ze de klas uitstromen met veel lawaai en geklaag over de saaie lessen die ze net gehad hadden. Daarom genoot ik nog even van de stilte om me heen. Stiekem was ik blij dat ik buiten zat. Even weg van de stress in de klas of de lessen die me eigenlijk niet interesseerde. Even tijd voor mij alleen... Een luid geroep weerklonk plots zo luid door de gangen dat ik geschrokken recht sprong. Een paar meisjes stormde al gillend door de gang en werden direct gevolgd door een paar jongens. Met bange ogen keken naar de jongens die ik direct herkende. Louis en Justin liepen met een veel te vrolijke glimlach achter de meisjes die ik herkende als Chloé en Emilie. Dit was de klas van Helena die voorbij kwam. Met bange ogen keek ik naar mijn klok rond mijn pols en zag dat het nog altijd 8 minuten was voordat de krakende bel zou gaan. In paniek keek ik rond, opzoek naar een vluchtweg. Alles was op dit moment beter dan Helena...

Doordat ik met mijn rug naar hen stond zag ik het niet aankomen hoe iemand opeens tegen mij aanliep. Het was een harde botsing waardoor ik recht op de ijskoude vloer viel. Een pijnscheut schoot door mijn pols toen ik verkeerd op de grond terecht kwam. Pijnlijk draaide ik me om en zag nu pas dat het Emilie was die me omver had geduwd. "Je stond in de weg loser!" schreeuwde ze zelfvoldaan naar mij. Tranen begonnen over mijn wangen te stromen terwijl ik mijn pols bleef vasthouden. Hij deed zoveel pijn... "Wat is dit?" hoorde ik een onbekende stem zeggen. Chloé, Seppe en Justin, die al lachend naar me keken, werden zacht opzij geduwd door Alexander die verbaast naar mij keek. Opeens knielde hij naast me neer en keek me met bezorgde ogen aan. Met bange ogen keek ik hem aan en probeerde voorzichtig weg te kruipen van hem. Alleen mijn pols werkte niet mee. Voorzichtig legde hij zijn handen onder mijn ellebogen en trok me zo voorzichtig recht. Ik snapte niet dat hij net als de rest me niet gewoon uitlachte. Ik was toch de grootste nerd van de school?

"Alles oké?" vroeg hij voorzichtig. Ik voelde hoe al de ogen van de andere leerlingen van zijn klas me verbaast aankeken. Volgens mij hadden ze niet verwacht dat Alexander me zou helpen. Ikzelf snapte ook nog altijd niet waarom hij me hielp. Het was tegen de regels van Helena. Niemand mocht me leuk vinden of me helpen. Niemand mocht tegen mij praten of met me omgaan. Waarom hielp hij me dan? "Doe me alsjeblieft geen pijn." fluisterde ik zacht terwijl ik hem angstig aankeek. Een diepe frons verscheen op Alexanders gezicht toen hij mijn zacht gefluister had gehoord. "Waarom zou ik je willen pijn doen?" vroeg hij even zacht terug, niet begrijpend waarom ik dat vroeg.  Angstig keek ik naar Helena die zich ondertussen naast haar vriendinnen had gezet.

Ze keek me zo woedend aan dat ik schrik had dat ze me ieder moment van de trap zou duwen. Alexander volgde direct mijn blik en net toen hij recht naar Helena keek glimlachte deze vriendelijk naar hem, alsof er niks aan de hand was. Het was geen geheim hier op school dat ze hem wel zag zitten.

Alexander draaide zijn hoofd weer weg van Helena en keek zo weer recht naar mij. "Je hebt verzorging nodig." zei hij vastbesloten toen zijn blik naar mijn pols ging die ik nog altijd voorzichtig vasthield. Ik durfde hem amper te bewegen, schrik dat hij misschien gebroken was. Voorzichtig liet hij mijn ellebogen los en legde in de plaats zijn hand op mijn rug. Angstig keek ik hem aan. Wat wou hij doen? "Jongens, zeggen jullie tegen Meneer Smessaert dat ik zo wel naar de klas kom?" vroeg Alexander snel terwijl hij me tussen zijn klasgenoten door duwde. Ik wou zo graag weglopen op dit moment, maar ik had te veel schrik dat Helena en haar vrienden achter mij zouden aanlopen. Hij leek de enige manier om hier zonder kleerscheuren uit te komen. Toch vertrouwde ik hem niet helemaal. Wat als hij dit met bijbedoelingen deed? Hij zat met Helena in de klas, misschien was dit een complot. "Doet je pols veel pijn?" Geschrokken keek ik op naar Alexander die nog altijd zijn hand op mijn rug had liggen. Angstig keek ik naar zijn ogen die me vragend aankeken. "Waarom ben je toch zo bang?" Zijn stem klonk zachter, alsof hij schrik had dat ik nog meer zou schrikken van zijn stem. "Waar gaan we naartoe?" Tegenover zijn zware stem was mijn stem een gefluister. Je hoorde duidelijk de angst in mijn stem. "Naar het onthaal. Je pols moet worden nagekeken." vertelde hij met een vriendelijke glimlach op zijn lippen. "En je moet geen schrik hebben van mij hoor." voegde hij er zacht nog aan toe. Zacht bijtend op mijn lip keek ik naar hem. Hoe graag ik dat wel wou, ik bleef schrik hebben dat er misschien een complot achter zat.

Al snel kwamen we aan bij het onthaal. Mevrouw Van De Velde zat zoals elke dag achter haar computer de lijsten van de afwezigen in te typen. Naar mij weten zat ze hier al jaren. "Mevrouw Van De Velde?" vroeg Alexander voorzichtig toen we voor haar balie stonden. Direct keek ze weg van het scherm waardoor haar grijze haren even voor haar ogen vielen. Met een snelle beweging veegde ze deze naar achter en toen ze hem herkende verscheen er een vrolijke glimlach op haar lippen. "Alexander, mijn jongen. Wat kan ik voor je doen?" Het was duidelijk dat ze hem al goed genoeg kende en het was ook vrij duidelijk dat ze hem zeer graag had. "Hanne hier is gevallen en volgens mij heeft ze haar pols zwaar bezeerd. Zou je het eens willen nakijken?" vroeg hij met een vriendelijke stem. Verbaast keek ik op naar zijn gezicht. Hoe wist hij mijn naam? Ik had nog nooit tegen hem gesproken en bijna heel de school kende me als the nerd. Meer veel tijd om erover na te denken kreeg niet want Mevrouw Van De Velde stond al snel op van haar stoel en kwam al waggelend naar me toe.

Ze was kleiner dan ik gedacht had en iets molliger, maar het zorgde er alleen maar voordat ze er vriendelijker uitzag.

"Oké, ga maar terug naar je klas. Ik zorg wel voor haar." melde Mevrouw Van De Velde toen ze voor me stond en voorzichtig mijn pols in haar dikke vingers vastpakte. Een pijnscheut schoot weer door mijn hele lichaam toen ze hem even wou plooien. Toch bleven mijn ogen op Alexander gericht die nog even naar me knipoogde voordat hij terug naar zijn klaslokaal liep. Ik kon nog altijd niet begrijpen dat hij mij geholpen had. Niemand deed zoiets voor mij...