De stilte

// 2 //

Een koude bries zorgde ervoor dat mijn haar alle kanten opvlogen. Het was winter, maar tegenover andere mensen hield ik van de winter. De koude wind die je kippenvel bezorgde, de zon die je gezicht kon verwarmen als het te koud was, de witte vlokken die in mijn haar bleven hangen... Maar voor mij was er één reden die eruit sprong waardoor ik zo van de winter hield: er waren minder mensen op straat dan. Mensen bleven liever thuis in hun warme kamer, beschermt tegen al de dingen die met de winter te maken hadden. Ik daarintegen liep liever op die moment rond in mijn woonwijk. De stilte die je dan hoorde om je heen, de rust die je overspoelde en geen schrik te moeten hebben om verkeerde mensen tegen te komen was haast hemel op aarde.

Mijn voetstappen die zacht op de stoep weerklonken begonnen alleen maar langzamer vooruit te gaan toen ik in de verte een al veel te vertrouwd gebouw zag verschijnen achter de huizen. Een plaats waar ik liever nooit meer zou komen. Maar ik had geen keuze... Ik moest elke dag naar die plek gaan om elke dag weer dezelfde pijn te moeten ondergaan. Hoe dichter ik kwam bij het gebouw, hoe benauwder ik het kreeg. School hoorde leuk te zijn zodat je kon genieten van je jeugd. Maar voor mij was het een plaats waar alleen maar slechte herinneringen uit voort kwamen. Een aantal jongeren liepen al lachend voorbij mij toen ze het gebouw in liepen. Het leek eeuwen geleden dat ik nog lachend naar binnen was gelopen. Ik kon het me niet eens meer herinneren.

Met snelle passen liep ik het oude gebouw binnen om al snel uit te komen op de speelplaats. Ik hoorde overal gelach en geroep van de jongeren die elkaar terug zagen na een lang weekend. Ikzelf liep naar mijn vertrouwde plekje naast de toiletten om daar neer te zakken op het oude bankje. Het bankje was zeker ouder dan mij en had waarschijnlijk al veel te veel meegemaakt op deze school. Duidelijke krassen stonden erin van mensen die hun liefde verklaarde aan elkaar of mensen die vertelde hoe hard school suckte. Met dat laatste was ik het helemaal mee eens. Met mijn vinger streelde ik zacht even over het woord Viktor die diep in het hout gekerfd was. Met een kleine zucht die mijn lippen verliet haalde ik mijn vinger van de gekraste naam die ik er zelf had in gekrast. Viktor was zeer lang een zeer goede vriend van mij geweest, maar sinds vorige jaar kon hij de pijn niet meer aan. Het werd hem te veel om net als mij elke dag met angst naar hier te komen. Het heeft bijna zijn leven gekost, de angst. Daarom dat zijn ouders beslist hadden dat hij hier weg moest of ze zouden hun zoon nog verliezen. Sinds dat hij verhuist was stond ik er helemaal alleen voor. Ik miste hem, maar ik wist dat het beter was voor hem en dat was alles wat ik wou.

"Hey wijf! Zit je weer te dromen van je vriendje?" Een bang gevoel overheerste in mij toen ik de stemmen hoorde. De stemmen die mijn leven zuur maakte.

Langzaam keek ik op van Viktors naam en keek recht in het gezicht van Helena die samen met haar vriendinnen me met een grote grijns op hun lippen aankeek. Een grijns die niet veel goeds voorspelde. Met een snelle beweging nam ze een lok haar vast en trok me zo dichter naar haar toe. Achter mijn ogen voelde ik hoe de tranen mijn ogen wouden verlaten, maar ik vocht er tegen. Ik wou niet huilen voor heel de speelplaats. Niet nog eens... "Je weet toch dat je nooit een vriendje zal krijgen?" lachte ze gemeen in mijn gezicht. Ze was nog maar een paar centimeter van mijn gezicht verwijdert en trok nog harder aan mijn haar. "Niet als je er zo verschrikkelijk uit blijft zien." Een traan liep langzaam over mijn wang terwijl haar woorden me meer pijn deden dan dat ze mijn haar uittrok. "Oh, kijk. Kleine huilbaby." Al lachend liet zijn mijn haar los en keek met trots naar de traan die over mijn wang rolde. Al snel werd de traan gevolgd door andere traan. "Zielig kind." Met een trotse blik in haar ogen draaide ze zich om met haar vriendinnen die al lachend naar me keken. Met een ruwe beweging veegde ik de tranen van mijn wangen. Ik wou niet huilen door haar, maar elke dag opnieuw lukte het haar om me te breken. Elke dag opnieuw maakte ze me duidelijk hoe verschrikkelijk mijn leven was. Dat ik geen leven had. Elke dag opnieuw...

Een krakend geluid weerklonk over heel het gebouw zodat er werd duidelijk gemaakt dat het tijd was om naar de rij te gaan. De bel was net zoals alles hier zo oud dat het meer kraakte dan belde. Met snelle bewegingen veegde ik de laatste tranen van mijn wangen en stond snel op van het bankje. Met mijn tas rond mijn schouders liep ik met haastige passen naar mijn rij. Zoals elke dag stonden mijn klasgenoten vrolijk te praten met elkaar en zoals elke dag negeerde ze me. Niet dat ik het zo erg vond om genegeerd te worden. Het was allesinds beter dan wat Helena deed. Voorzichtig streelde ik over de lok haar die ze daarjuist vast had. Het verbaasde me dat ze deze keer niet al mijn haar had uitgetrokken. Een leerkracht verscheen al snel voor de rij en gebaarde dat we naar binnen moesten gaan. Met langzame stappen liep achter de rest aan om naar ons oud lokaal te lopen. Nog 7 uur te gaan...