When Unexpected Things Just Happen

Chapter 30

Chapter 30

This is my first upload dito sa wattpad. I’m not really good at writing so please bear with me.hehe… ^_^

Disclaimer:  I don’t own the characters well some of them.  I just borrowed the names of the main characters from a manga.

___________________________________________________________________________________________________

REI’s POV

I’ve been inside the campus for almost 3 hours na and I haven’t found her anywhere. Pwede na ko sigurong magpanic no? I tried calling her phone pero  puro ring lang ang naririnig ko. Naiwan naman niya ang private line naming sa bahay. SHIT! Nasan na ba kasi siya?!

Ran: Nakita mo na si Aya?

Umiling lang ako at patuloy na naglakad. Nilagpasan ko lang sila ni Miyu. Wala akong panahon ngayon para makipagtalo sa kanila. For Pete’s sake! Nawawala ang asawa ko and as far as I know wala nanaman siya sa tamang kondisyon. She could be anywhere and anything could happen to her!

I got my phone and called Yuuya.

Yuuya: Ano yun?

Rei: Nakita mo si Aya?

Yuuya: Hindi ba magkakasama kayo?

Rei: Magtatanong ba ko sayo kung kasama namin siya?

Yuuya: Okay fine. Hindi ko siya nakita. I was busy hiding from those girls.

Rei: Geh.

Yuuya: Re-

I ended the call.

Kung hindi niya kasama si Yuuya, wala siya sa bahay… wag naman po sana.

END OF REI’s POV

KATASE’s POV

After seeing her collapse like that, hindi ko napigilan ang sarili kong tumakbo papunta sa kanya. She was unconscious. At sa sobrang kaba ko dinala ko kagad siya sa hospital. Mamaya na kami magtutuos ni Otohata. And right now, I am sitting on the chair near her hospital bed. Cause of unconsciousness? Malnourishment daw sabi ng doctor. I guess she hasn’t been eating well since magkalabo labo na ang sitwasyon nila ng walang kwentang lalaking yun. Hindi lang yun, she looks paler than ever. Sure enough maputla talaga ang kulay niya pero iba yung ngayon. Muka na siyang lantang gulay. She’s been physically and emotionally unwell. Hay… bakit ba kasi sa lahat ng lalaking eh yung Otohata pang yun ang napili mo?  Wala naman akong ibang magagawa kundi magmasid na lang sa malayo di ba?

I kept on talking to myself. Nababaliw na nga ako. Suddenly I felt her hands moving and holding on me tighter. I looked at her thinking that she might be awake. But no. She still has her eyes closed. She was having a nightmare and the worst thing that I could hear from her is his name. Kahit ba naman sa panaginip siya pa rin? Hindi ba pwedeng ako naman, kahit minsan lang? Hay…

I have no choice. Kailangan kong ipaalam sa lalaking yun kung ano mang nangyari sa kanya. So, I dialled his number…

Rei: Sino to?

Katase: Nandito siya sa ospital?

Rei: Ospital? Anong ginagawa niya sa ospital?

Katase: Wag ka ng maraming tang Otohata. Pasalamat ka at nadala ko siya dito kagad. Ngayon kung interesado ka, pumunta ka na lang dito.

Binaba ko na yung phone bago pa siya makapagsalita ng kung ano. Kung talagang may pakialam siya pupunta siya sabihin ko man ang dahilan o hindi.

I looked back at her. I can see her tears flowing from her eyes. She’s been through a lot. Pano ko ba mababawi ang sakit na nararamdaman niya? Kung pwede lang na burahin ko sa isip niya lahat ng alaala niyang nagpapalungkot sakanya, gagawin ko. Pero pano? Pano?

END OF KATASE’s POV

REI’s POV

Ospital? Anong ginagawa niya sa ospital? At bakit kasama niya yung lalaking yun?

Flashback

Rei: Sino to?

Katase: Nandito siya sa ospital?

Rei: Ospital? Anong ginagawa niya sa ospital?

Katase: Wag ka ng maraming tang Otohata. Pasalamat ka at nadala ko siya dito kagad. Ngayon kung interesado ka, pumunta ka na lang dito.

End of Flashback

As soon as the call ended, pumunta ako agad sa kotse ko. I heard ran and Miyu calling me pero hindi ko na sila nilingon. For Pete’s sake! Nasa ospital ang asawa ko at may kasama siyang ibang lalaki. Ano na lang bagusto niyang isipin ko? Gusto kong magalit! Gusto kong sagasaan lahat ng madaanan ko! Hindi ko na maintindihan taong nararamdaman ko.

In just a few minutes, nakarating ako sa ospital. Di ko rin alam kung bakit ganung kabilis ako narakatig doon.

Rei: Miss. Aya Hoshino please.

Tinitigan lang ako ng nurse. Lalo akong naiinis. Inulit ko pa.

Rei. Miss. Anong room ni Aya Hoshino?

Nurse: uhhh… ehhhh…

Rei: Miss, ano ba? I’m asking you for the room number of Aya Hoshino!

Katase: Otohata.

Pasalamat tong nurse na to dumating yung isa ko pang kinabwibwisita. I left her and went to Katase.

Katase: Hanggang sa ospital ba naman gagawa ka ng eksena?

Rei: Tigilan mo ko. Asan na ang asawa ko?

Katase: Kapal din ng muka mong tawagin siyang asawa mo.

Rei: Karapatan ko yun. Kaya kung pwede lang sagutin mo na yung tinatanong ko total ikaw na rin nagsabi na pumunta ako dito.

He led me to her room. I saw her sleeping on the hospital bed. She looks really tired. And then I noticed, she looks thinner that I could remember. Hindi ba’t nakatira lang kami sa iisang bahay, pero bakit parang hindi ko siya napapansin. Masyado na ata siyang napapalayo sa akin.

Katase: Nakita ko siyang palabas ng school kanina nung nagcollapse siya. Di ko alam gagawin ko kaya dinala ko na lang siya kaagad dito sa ospital.

Rei: Anong sabi ng doctor?

Katase: Malnourishment daw.

I didn’t answer. I went to her. I held her hand. I heard her say my name while she’s sleeping.

Katase: Kanina ka pa niya tinatawag.

Slience…

Katase: Sabihin mo Otohata, ano bang ginawa mo at ganyan katindi ang attachment niya sayo?

Another silence…

Rei: Thanks for bringing her here and for telling me.

Katase: Kailangan ka niya.

He tapped me by the shoulder and left us I sat on the chair beside her bed. I saw her moved. Her eyes slowly opening.

__________________________________________________________________________________________________

Author's Note: Yehey! Nakapag-update na din at last! Naku sana may magbabasa pa nito. Comment Comment din guys!

Maraming salamat po sa mga naghihintay pa rin. :)