"Sophie!! Kom eens naar beneden! We moeten je wat vertellen."; riep mam. "Ik kom al!" Ik trok mij laatste sok aan en liep naar beneden. Ik zag mijn ouders in de woonkamer, op de bank zitten. "Wat is er?" "We moeten je wat vertellen" zei pap. "Ik weet dat het erg onverwacht is maar, we....uhm...we gaan morgen uit huis." "Gaan we op vakantie?"; vroeg ik. "Nee dat is het niet schat, we bedoelen dat we gaan verhuizen. Ver van hier."; zei mam. "Wat waarom?"; vroeg ik. "Alles ging toch goed?" "Nou eerst wel ja, maar het gaat weer wat slechter. Dus je zult helaas afscheid moeten nemen van je vrienden en ook van Kevin, sorry."; zei mam weer. Kevin was mijn vriendje, we hadden een maand verkering. Nu het zo goed ging moesten gaan verhuizen? " Maar hoe zit het dan met school?" "Je zult ook naar een ander school moeten gaan, en ook... * ttrriiinnngg, tttrrriiinngg, tttttrrrriiikmngggg!!!! Dat wat mijn wekker, ik werd met een grote schrik wakker. De wekker had me verlost van de nachtmerrie. Ik bedoel, ja er zijn veel ergere dromen maar toch niet zo erg dat je afscheid moet nemen van je vriendje? Toch? Ik had de laatste tijd steeds van dat soort dromen, bijvoorbeeld gister droomde ik dat we naar Frankrijk gingen en woonden in een camper! Waarschijnlijk gebeurt dit omdat ik me zorgen maak over een paar zaken. Want ik hoorde mijn ouders praten over geldproblemen, daarom doen ze ook zo geheimzinnig (denk ik). Ook zag ik een keer een pagina open op de computer met foto's en plaatsen van nieuwe huizen.
Ik maakte mijn haar in een staart en liep naar beneden. Mijn ouders en mijn zusje (Jane) zaten aan tafel, te ontbijten. Ik ging ook aan tafel zitten en mijn vader begon te praten. "Sophie, er is iets waar we met je over moeten praten na school. Jane hebben we het al verteld dus zei weet het al". Ik keek Jane met een vragende blik aan, maar ze maakte een: ik mag niks zeggen gebaar.
"Ook goeie morgen papa". "Oh ja, goeie morgen liefie".; zei pap lachend. "Maar waarover gaat het dan?".; vroeg ik. "Daar kom je wel achter als we gaan praten. Ik moet nu naar mijn werk, dag allemaal!" "Doei!" "Tot ziens" "Dag!" "Kom jullie moeten ook naar school."; zei mam. Ik hielp haar met het afruimen van de tafel. We liepen naar de auto, ze bracht eerst mij naar school en daarna Jane. "Hoe laat moet ik je komen halen Sophie?" "Kom maar rond twee uur ik ben vroeg uit vandaag." "Mooi, dan kunnen ik en je vader het je vertellen voordat Jane er is, hij heeft maar een halve dag vandaag."; zei mam. "Wat vertellen?"; vroeg ik. "Je weet wel, de nieuws waar je vader het over had." Oh ja, dat zat me dus de hele tijd dwars. "Oh, juist ja. Is goed"; zei ik. En ze reed weer weg. In de les staarde ik steeds naar Kevin. Hij zit schuin voor me, vandaar. In de pauze zat ik steeds te spelen met mijn aardappelpuree. Sanne (mijn bff) kwam naast me zitten. "Hoi Sophie, alles goed? Ik heb een vraag. Snap jij opdracht 11 bij wiskunde? Ik moet het af hebben want je weet hoe streng meneer Klaassen is. Sophie? Hallo!?" Ze knipte met haar vingers. "Huh, wat?"; vroeg ik geschokt. "Ik vroeg of je opdracht 11 wist. Is alles wel goed?"; vroeg Sanne. "Oh ja hoor, ik ben er alleen niet echt bij met mijn hoofd vandaag." "Hoezo wat is er? Je weet dat je me alles kan vertellen, ik ben je beste vriendin." "Nou, mijn ouders zeiden vanochtend dat ze iets belangrijks met me moesten bespreken, dus ik zit er steeds aan te denken... maar weet je, laat maar. Het is gewoon afwachten tot we naar huis mogen." "Tja, dat is waar." "Uhm... oké, opdracht 11 dus? Oh ja die weet ik nog kijk je moet eerst de som die tussen haakjes zijn uitrekenen, daarna de keer en de gedeelddoor sommen, en dan pas de plus en min. Snap je?" "Uhm zo?" "Ja precies." "Oke, nu snap ik het dankje."; zei Sanne. "Niks te danken. Maak jij het hier af?"; vroeg ik. "Ja ik blijf wel gewoon hier denk ik."; zei Sanne. "Oke, dan ga ik even naar Kevin toe."; zei ik. En liep een paar tafels verder. Hij zat daar met zijn vrienden. "Hey Kev, kan je even komen?" "Natuurlijk, ik kom al."; zei Kevin. Net toen hij opstond, begonnen de jongens aan tafel "ooeehh!!" te roepen. Kevin gaf ze een strenge blik dat ze moesten ophouden, waardoor ik moest gichelen. We liepen alvast richting de engelse lokaal. "Umm, Sophie... kan je in het weekend afspreken? Ik heb een verrassing voor je."; zei Kevin. "Echt waar? Natuurlijk, is goed. Ik wilde toevallig hetzelfde vragen." "O ja? Is dat zo? Of was je gewoon jaloers dat ik daar met mijn vrienden zat en geen aandacht aan je gaf?"; vroeg hij grijzend. "Nou, is toch hetzelfde?"; zei ik lachend. "O ja, vind je?" *hihihi* Hij gaf me een kus op mijn wang. Net toen ging de bel en we gingen op ons plek zitten.
Toen we uitwaren stond mijn moeder al op me te wachten. "Doei Sanne. Ik bel je nog wel!"; riep ik, naar de auto rennend. "Daaag! Is goed."
"Hoi mama." "Hallo schat, hoe was je dag?" "Wel goed, maar ik dacht de hele tijd aan wat jullie me gingen vertellen."; zei ik met een zucht. "Ja, je vader is al thuis dus we gaan het je meteen vertellen."; zei mam. "Oke." Na een tijdje waren we gaan al thuis aangekomen.
Mijn moeder was al in de woonkamer gaan zitten terwijl ik nog bezig was met mijn jas uit te trekken. "Kom eens naast ons zitten Sophie."; zei mijn moeder. "Ja? Wat wilde jullie me vertellen?" "Uhm... Sophie ik zeg het gewoon... we gaan uit huis."; zei mijn vader. "Uit huis?"; vroeg ik zenuwachtig. Dit lijkt wel op mijn droom van afgelopen nacht. "Ja we gaan helaas verhuizen."; zei mam. Ik keek geschokt naar ze terwijl mijn vader de laptop haalde. "Kijk dit is ons nieuwe huis. Het is ongeveer 80 km hier vandaan. Ik bleef steeds naar het scherm staren. Toen dacht ik aan mijn droom. Wat deed ik ook alweer toen ik hoorde dat we gingen verhuizen?... dacht ik in mezelf. O ja... "Maar hoe zit het dan met school?"; vroeg ik. "Jullie gaan naar een ander school, dus je zult afscheid moeten nemen van je vrienden."; zei mama. "Wat, dus ook van Kevin?" "Ja, sor-..." "NEE! Ik moet misschien wel naar een ander school, een ander huis, maar ik ga geen afscheid nemen van mijn vrienden. En helemaal niet van Sanne en Kevin! Want dit is geen afscheid en weetje waarom niet? Omdat ik nergens heen ga"; zei ik boos en verdrietig tegelijk. Ik liep naar boven en gooide de deur van mijn slaapkamer met een harde klap dicht. Ik pakte mijn telefoon en belde Sanne. "Hallo? Sanne, kan ik naar je huis komen?" "Tuurlijk, maar was is er? Je klinkt verdrietig."; vroeg ze. "Ik vertel het je wel als ik er ben oke? Ik kom er nu aan." "O-." Ik hing al op voordat ze wat kon zeggen. Ik ging naar beneden, trok mijn schoenen en jas aan liep naar buiten. Door de wind was het een vrij harde klap dus ik denk dat mijn ouders het door hadden dat ik weg was. "Wat was dat?"; vroeg haar moeder. " Volgens mij de voordeur."; zei haar vader. Ze renden meteen naar de deur en zagen haar rennen. "Sophie, waar ga je heen!?"; riep mijn vader achter me. Ik negeerde het. "Sophie!"; riep hij nog harder. "Laat me met rust!"; riep ik. En ik rende huilend verder. "Ga snel achter haar aan snel!"; zei haar moeder. Haar vader begon te rennen. Hij keek de hele wijk door maar vond haar niet. Hij ging weer terug naar huis. "Ze is er niet, ik kan haar niet vinden." "Hoe bedoel je ik kan haar niet vinden? Weet je wat, we gaan haar met de auto zoeken." "Ja, goed idee."
*ding dong* "Hoi Sophie. Sophie? Wat is er, waarom huil? Sophie?" Ik keek haar verdrietig aan en gaf een dikke knuffel.
Lees mijn volgende deel: 'Afscheid?'
En je mag ook vertellen wat je van het verhaal vind.
:))))
